Jeremias 4
1 Um du vender um, Israel, segjer Herren, då skal du få venda attende til meg, og um du hev dine styggjor burt frå mi åsyn, skal du ikkje ljota liva i fredløysa.
ʻOku pehē mai ʻe Sihova, “Kapau te ke tafoki ʻE ʻIsileli, tafoki kiate au; pea kapau te ke tukuange ʻa hoʻo ngaahi meʻa fakalielia ʻi hoku ʻao, ʻe ʻikai ʻave koe.
2 Og um du sver: «So sant som Herren liver, » i sanning, med rett og rettferd, då skal heidningfolk velsigna seg i honom og rosa seg i honom.
Pea te ke fuakava, ‘ʻOku moʻui ʻa Sihova’ ʻi he moʻoni, mo e fakamaau, pea ʻi he angatonu; pea ʻoku meiate ia ʻae fakamonūʻia ʻae ngaahi puleʻanga pea te nau vikiviki ʻiate ia.”
3 For so segjer Herren med Juda-mennerne og med Jerusalem: Brjot dykk nybrot, og så ikkje millom klunger!
He ʻoku pehē ʻe Sihova ki he kau tangata ʻo Siuta, mo Selūsalema, “Mou fakamolū ʻae kelekele foʻou, pea ʻoua naʻa tūtuuʻi ʻi he ngaahi ʻakau talatala.
4 Umskjer dykk for Herren, og tak burt dykkar hjartans fyrehud, de Juda-menner og Jerusalems-buar, so at harmen min ikkje skal fara ut som eld og brenna so ingen kann sløkkja, for dykkar vonde verk skuld.
ʻAe kau tangata ʻo Siuta mo e kakai ʻo Selūsalema, mou kamu homou loto kia Sihova, pea toʻo ʻae ʻufiʻufi ʻo homou loto, telia naʻa ʻalu atu ʻeku houhau ʻo hangē ko e afi, pea ʻe vela ia ʻo ʻikai faʻa tāmateʻi, koeʻuhi ko e kovi ʻo hoʻomou ngaahi faianga.”
5 Kunngjer i Juda og send bod til Jerusalem og seg: «Blås i lur i landet!» Ropa alt med de vinn, og seg: «Samla dykk og lat oss ganga inn i dei faste borger!»
Mou fakahā ʻi Siuta, pea fakaʻilo ʻi Selūsalema; ʻo pehē, ‘Mou ifi ʻae meʻalea ʻi he fonua:’ fakahā, ʻi he potu kotoa pē, ʻo pehē, ‘Tau fakataha ʻakitautolu, pea ʻalu ki he ngaahi kolo kuo langa.’
6 Set upp hermerke burtåt Sion! Fly undan, stana ikkje! For eg let ulukka koma frå nord med stort tjon.
Fokotuʻu ʻae fuka ke hanga ki Saione: mou ʻalu, ʻoua ʻe tatali: he te u ʻomi ʻae kovi mei he tokelau, ʻio, ko e fakaʻauha lahi.
7 Ei løva hev rise upp or kjørri si, og ein folke-tynar hev teke ut, er faren heimanfrå og vil gjera landet ditt til ei audn; byarne dine vert lagde i øyde so ingen bur der.
Kuo haʻu ʻae laione mei he fihi ʻoe vao, pea ʻoku haʻu ʻi hono hala ʻaia ʻe fakaʻauha ʻae ngaahi puleʻanga; kuo ʻalu atu ia mei hono potu ke fakaʻauha ʻae fonua: pea ʻe lala ʻae ngaahi kolo, ʻo ʻikai ha kakai.
8 Gyrd dykk difor i sekk, barma dykk og øya dykk! For Herrens brennande vreide hev ikkje vendt seg frå oss.
Koeʻuhi ko e meʻa ni, nonoʻo ʻaki ʻakimoutolu ʻae vala tauangaʻa, pea mamahi mo tangi: he ʻoku teʻeki ai foki meiate kitautolu ʻae houhau kakaha ʻo Sihova.
9 Og den dagen, segjer Herren, skal kongen og hovdingarne standa rådlause, prestarne skal ræddast og profetarne verta vitskræmde.
ʻOku pehē ʻe Sihova, “ʻE hoko ʻo pehē ʻi he ngaahi ʻaho ko ia, ʻe vaivai ʻae loto ʻoe tuʻi, pea mo e loto ʻoe houʻeiki; pea ʻe ofo ʻae kau taulaʻeiki, pea ʻe fakatumutumu ʻae kau palōfita.”
10 Då sagde eg: «Å, Herre, Herre! Ille hev du svike dette folk og Jerusalem då du sagde: «Fred skal de hava» - og no gjeng sverd inn til sjæli.»
Pea naʻaku toki pehē ai, “ʻOiauē, ʻE ʻEiki Sihova! Ko e moʻoni kuo ke tukuange ʻae kakai ni mo Selūsalema ki he kākā, ʻo pehē, ‘Te mou maʻu ʻae fiemālie;’ kae ʻosi kuo hoko ʻae heletā ki he laumālie.”
11 I den tidi skal det verta sagt med dette folk og med Jerusalem: Ein glodheit vind frå snaudkollarne i øydemarki kjem imot mitt folks dotter, ikkje til å kasta korn med og ikkje til å dryfta med.
Pea ʻe lea ki he kakai ni mo Selūsalema ʻi he ngaahi ʻaho ko ia; ʻo pehē, “ʻOku haʻu ʻae matangi vela mei he ngaahi potu māʻolunga ʻi he toafa ki he ʻofefine ʻo hoku kakai, ka ʻoku ʻikai ke tatafi pe fakamaʻa.
12 Ein vind, sterkare enn til slikt, vil eg lata koma; no vil eg og segja domen mot deim.
ʻE haʻu ʻae matangi lahi mei he ngaahi potu ko ia kiate au; pea te u fakamaau ni ʻakinautolu foki.
13 Sjå, lik skyer kjem han upp farande, og lik eit stormver er hans vogner, fljotare enn ørnar er hans hestar: Usæle me! Det er ute med oss.
Vakai, te ne haʻu ʻo hangē ko e ngaahi ʻao, pea ko ʻene ngaahi saliote ʻo hangē ko e ʻahiohio: ʻoku veʻe vave hake ʻene fanga hoosi ʻi he puna ʻae ʻikale. ʻOku tau malaʻia! He kuo fakaʻauha ʻakitautolu.
14 Två vondskapen av ditt hjarta, Jerusalem, so du kann verta frelst. Kor lenge skal dine synduge tankar bu i ditt brjost?
ʻE Selūsalema, ke ke fakamaʻa ho loto mei he angahala, koeʻuhi ke ke moʻui. ʻE fēfē hono fuoloa ʻae nofo ʻa hoʻo ngaahi mahalo kovi ʻiate koe?
15 For ei røyst kjem med tiend frå Dan og med usæle-bod frå Efraimsheidi.
He ʻoku ongoʻi ʻae leʻo mei Tani, pea ʻoku fakahā ʻae meʻa fakamamahi mei he moʻunga ʻo ʻIfalemi.
16 Lat folki få vita det, sjå til og lat Jerusalem få høyra det; umlægringsmenner kjem frå eit land langt undan og set i og ropar mot byarne i Juda.
“Vakai, mou tala ki he ngaahi kakai; fakahā ki Selūsalema, ‘Kuo haʻu ʻae kau leʻo mei he potu mamaʻo, pea te nau kalanga ki he ngaahi kolo ʻo Siuta.’”
17 Likeins som markevaktarar sit dei og gjæter på henne rundt ikring; for mot meg hev ho vore tråssug, segjer Herren.
ʻOku pehē ʻe Sihova, “ʻOku nau takatakai ia ʻo hangē ko e kau tauhi ngoue koeʻuhi kuo ne angatuʻu kiate au.
18 Di åtferd og dine gjerningar hev valda deg dette; dette hev du for vondskapen din, at det er beiskt, at det gjeng alt inn til ditt hjarta.
Kuo hoko ʻae ngaahi meʻa ni kiate koe ko e meʻa ʻi hoʻo anga mo hoʻo ngaahi faianga; ko eni hoʻo mamahi ʻoku kakaha ia, koeʻuhi ʻoku ʻasi ia ki ho loto.”
19 Å bringa mi, bringa mi! Eg skjelv av verk, hjarteverk. Mitt hjarta bankar i meg, eg kann ikkje tegja. For lurljom, herrop hev du høyrt, mi sjæl.
ʻA hoku fatu, ʻa hoku fatu! ʻOku ou mamahi ʻo aʻu ki hoku loto: ʻoku ueʻi hoku loto ʻiate au; ʻoku ʻikai te u faʻa fakalongo pe, koeʻuhi kuo u fanongo ki he meʻalea, kuo fanongo ʻa hoku laumālie ki he teu tau.
20 Tjon på tjon vert det ropa, for alt landet er i øyde lagt; dåtteleg er tjeldi mine øydelagde, i ein augneblink tjelddukarne mine.
Kuo hoko ʻae fakaʻauha ki he fakaʻauha, he kuo lala ʻae fonua kotoa pē; kuo maumauʻi fakafokifā ʻa hoku fale fehikitaki; pea mo hoku ngaahi puipui.
21 Kor lenge skal eg sjå hermerke, høyra lurljom?
ʻE fēfē hono fuoloa ʻo ʻeku mamata ki he fuka, pea fanongo ki he leʻo ʻoe meʻalea?
22 For lyden min er fåvis, meg kjenner dei ikkje; uvituge born er dei, og dei er utan skyn; vise er dei til å gjera vondt, men dei hev ikkje vit på å gjera godt.
“He ʻoku vale ʻa hoku kakai, ʻoku teʻeki ai te nau ʻilo au: ko e fānau faha ʻakinautolu ʻoku ʻikai hanau poto; ʻoku nau poto ki he fai kovi, ka ʻoku ʻikai te nau maʻu ʻae ʻiloʻi ki he fai lelei.”
23 Eg såg jordi, og sjå, ho var aud og øydi, og til himmelen såg eg, og ljoset hans var kvorve.
Pea naʻaku mamata ki he fonua, pea vakai, kuo maveuveu mo ngeʻesi pe ia; pea ki he ngaahi langi foki, pea naʻe ʻikai ha maama.
24 Eg såg fjelli, og sjå, dei bivra, og alle haugarne rugla.
Ne u mamata ki he ngaahi moʻunga, pea vakai, kuo nau tetetete, pea naʻe ueʻi ʻae ngaahi tafungofunga kotoa pē, ʻo hangē ko e meʻa maʻamaʻa.
25 Eg såg, og sjå, det fanst ikkje eit menneskje, og alle himmelens fuglar hadde floge burt.
Naʻaku mamata, pea vakai, naʻe ʻikai ha tangata, pea kuo mole kotoa pē ʻae fanga manupuna ʻoe langi.
26 Eg såg, og sjå, det grøderike landet var ei øydemark, og alle byarne var nedrivne av Herren, av hans brennande harm.
Ne u mamata, pea vakai, kuo toafa ʻae potu fua lelei, pea kuo maumauʻi hifo ʻae ngaahi kolo kotoa pē ʻi he ʻao ʻo Sihova, ʻi hono houhau kakaha.
27 For so segjer Herren: Ei audn skal heile landet verta, men reint audt vil eg ikkje gjera det.
He kuo pehē ʻe Sihova, “ʻE lala ʻae fonua kotoa pē; ka ʻe ʻikai te u fakaʻosi ʻaupito.
28 Difor skal landet syrgja og himmelen der uppe klæda seg i svart, av di eg hev sagt det, tenkt det so, og eg angrar det ikkje og gjer det ikkje um att.
ʻE mamahi ʻa māmani koeʻuhi ko e meʻa ni, pea ʻe ʻuliʻuli ai ʻae ngaahi langi ʻi ʻolunga: koeʻuhi kuo u lea ʻaki ia, pea ʻe ʻikai te u fakatomala; kuo u tuʻutuʻuni ia, pea ʻe ʻikai te u tafoki mei ai.”
29 For gnyen av ridarar og bogeskyttarar flyr kvar ein by; dei gjeng inn i skogarne og stig upp på hamrarne. Alle byar er folketome, ingen bur i deim.
ʻE hola ʻae kolo kotoa pē koeʻuhi ko e patū ʻae kau tangata heka hoosi, mo e kau tangata fakakaufana; te nau ʻalu ki he vao fihi pea kaka ki he ngaahi maka: pea ʻe liʻaki ʻae kolo kotoa pē, pea ʻe ʻikai nofo ha tangata ʻi ai.
30 Og du, når du vert øydelagd, kva vil du då gjera? Endå um du klæder deg i purpur og pryder deg med gull-prydnad og gjer augo dine store med sminka, so er det fåfengt at du gjer deg fager; dine elskarar vanvyrdar deg, dei stend deg etter livet.
Pea ʻoka maumauʻi koe, ko e hā te ke fai? Kapau te ke fakakofuʻaki koe ʻae kulokula, pea kapau te ke teuteu ʻaki koe ʻae ngaahi meʻa teunga, pea kapau te ke loa ho mata ʻaki ʻae vali, ʻoku taʻeʻaonga ho fakahoihoifua koe; ʻe fehiʻa kiate koe ʻakinautolu naʻe ʻofa, pea te nau kumi hoʻo moʻui.
31 For eg høyrer rop nett som av ei kvinna i barnsnaud, naudrop som av kvinna når ho fær fyrste barnet, rop av dotteri Sion. Ho styn, ho retter ut henderne sine: Eie meg! Sjæli mi sig vanmegtig i mordar-vald.
He kuo u fanongo ki he leʻo ʻo hangē ko e fefine ʻoku langā, pea mo e mamahi ʻo hangē ko ia kuo ne fāʻeleʻi ʻene ʻuluaki tama, ko e leʻo ʻoe ʻofefine ʻo Saione, ʻaia ʻoku toʻe pea mafao hono nima, ʻo pehē, “ʻOiauē au! He ʻoku vaivai hoku laumālie koeʻuhi ko e kau fakapō.”
