Jeremias 30
1 Det ordet som kom til Jeremia frå Herren; han sagde:
Jeremiah henga Pakai thusei ahunglhung in hitin aseiye.
2 So segjer Herren, Israels Gud: Skriv deg upp i ei bok alle dei ordi eg hev tala til deg!
Hatchungnung Pakai, Israel Pathen in hitin aseiye: Jeremiah keiman na henga kasei thuho jouse hi, lekhabu khat a jihlut soh kei yin, ati.
3 For sjå, dagar skal koma, segjer Herren, då eg endar utlægdi åt folket mitt, Israel og Juda, og let deim koma heim att til det landet som eg gav federne deira, so dei kann taka det til eign.
Ajeh chu kamite Israel leh Judah chu keiman katundoh kit ding nikho ahung lhung e. Apu apateu ka pihsa hiche gamsung ahi, keiman amaho kahin le puilut kit ding, chule amahon hichi gamsunghi alokit diu ahi, tin Pakai yin asei e, ati.
4 Og dette er dei ordi som Herren hev tala um Israel og um Juda:
Pakaiyin, Israel leh Judah chungchang thu asei chu hiche ahi.
5 So segjer Herren: Eit rædslerop hev me høyrt; otte og ingen fred.
Pakaiyin hitin aseiye, ‘kichatah a miho ka ogin keiman kajai, chamna umlou, kichat tijat dimset ahi
6 Spør og sjå etter um ein karmann føder barn! Kvi ser eg då alle mann med henderne på lenderne liksom kvinna i barnsnaud, og kvi er alle andliti vortne nåbleike?
Veuvin, keiman ngho thukhat kadoh nahiuve. ‘pasal in cha ahin thei mong hinam? Ibola pasal jouse, numei naoso nat thoh lel bang a akhut teniuva ataibuh u akisip uva, maiso ki khel gam’u ham?
7 Å! Stor er den dagen, han hev ikkje sin like. Ja, ei trengsletid er det for Jakob, men han skal verta frelst derifrå.
Hitobang phat hahsa chu ana um khalou ahi. Hiche hi kami Israelte ding a, thoh hahsa tah nikho chu hiding ahi. Hijongle, achaina le amam ho huhdoh’a um ding ahiuve.
8 Og det skal henda den dagen, segjer Herren, allhers drott, at eg vil brjota oket hans av halsen din, og bandi dine vil eg riva sund. Ja, framande skal ikkje trælka honom lenger.
Hichi nikho chuleh hiti ding ahi, tin Hatchungnung Pakai in aseiye. Keiman angonguva kon’a namkol kaheboh’a, chuleh aki hen nao khao ka botan ding ahi. Chuteng ama ho chu gamdang mi ho khut nui a sohchang a um ta lou ding ahiuve.
9 Men dei skal tena Herren, sin Gud, og David, sin konge, som eg vil reisa upp åt deim.
Ijeh inem itileh, kamiten a-Pathen u keima kin abol tah diu, chuleh David khang gui a kon a aleng diu khat, keiman katun doh ding pachu, ama hon ajan diu ahih.
10 So ottast ikkje, du min tenar Jakob, segjer Herren, og ræddast ikkje, Israel! For sjå, eg frelser deg frå det burtlengste land og avkjømet ditt frå det landet som dei var burtførde til. Og Jakob skal snu heim att og vera i ro og trygd, og ingen skal skræma honom.
Hijeh chun, kalhacha Israel kicha hih in chuleh lungthoi hih in; ajeh chu keiman gamlha tah akon a, nangma kahin lepuikit’a, inmun kalhut ding chuleh nachate jouse jong asohchannauva kon’a hng kile soh kei ding ahiuve. Chuteng Israel in chamna leh monna anei ding, koima chan avela amaho asuhkichat kit loudiu ahitai, tin Pakai in aseiye, ati.
11 For eg er med deg, segjer Herren, til å frelsa deg. For eg vil gjera ende på alle dei folki som eg hev spreidt deg imillom, det er berre deg eg ikkje vil gjera ende på, men eg vil aga deg med måte, men reint utan refsing kann eg ikkje lata deg vera.
Ajeh chu keiman nangma ka umpi jing in, chuleh ka huhdoh jing ding nahi, tin Pakiayin aseiye. Keiman nangho kathechehnau namtin vaipi ho chu, abon'uva kasuhmanghel ding ahiuve. Amavang, keiman nangho sumanglouva, thudih’a kasuhdih ding chule talen manlouva kakoilou ding nahiuve, ati.
12 For so segjer Herren: Ubøtande er skaden din, ulækjande såret ditt.
Pakaiyin aseiye, “Ven, nakimavona maha hi, anasabehseh jeng in, adamthei louding maha ahitai,’ati.
13 Ingen tek saki di på seg og kreistar verken ut; det bid ikkje helsebot, ikkje plåster for deg.
Nangma khankho ding gel’a napanpi ding mi aumpoi. Na maha najenpeh ding jong mi koima aumpoi. Chuleh adam nading loujong aumpoi.
14 Alle elskarane dine hev gløymt deg, dei spør ikkje etter deg. For eg hev slege deg likeins som ein fiende slær, eg hev aga deg som den miskunnlause, for di at misgjerningi di er stor og synderne dine mange.
Naki hetpi honla nahepha tapouvin, napanpi honjong nadalha gam tauve. Kenjong melma bol’a kahin bol’a, melse tah’a kamavo nahitai. Ajeh chu na chonset avaltan, chuleh nathemmona alen behseh jeng’e.
15 Kvi eiar du deg yver skaden din, yver at plåga di er ulækjande? For di at misgjerningi di er stor og synderne dine mange, hev eg gjort deg dette.
Ibol’a namaha jeh’a chu kiphin nahim, adamdoh nading, umlou ahi. Ajeh chu nachonset atamval in, nathemmo najong alen behseh tai. Hijeh’a chu keiman talen kamatsah nahi.
16 Difor skal alle som et på deg, verta upp-etne, og alle som er trengjer deg, verta burtførde, alle saman, og dei som herjar deg, skal verta herja, og alle som ranar frå deg, vil eg gjeva til ran.
Hijongle, keiman nabah gamte kabah gamding, nadou va pangho abon'uva sohchanga kitol manggam diu ahi. Chule na chomgam te kile chomgamdiu, nahindelkhum te jong kile delkhum diu ahi.
17 For eg vil grøda såri dine og lækja deg etter slagi du hev fenge, segjer Herren, av di dei kallar deg «den burtdrivne», «Sion som ingen spør etter».
Chuteng, na maha chu keiman kadamsah ding chuleh kahetsah kit ding nahi. Ajeh chu, mihon nangmahi akipaidoh ahitan, koima chan Jerusalem hi adonlou ahitai, atiuve, tin Pakaiyin aseiye.
18 So segjer Herren: Sjå, eg endar utlægdi for Jakobs tjeld og miskunnar bustaderne hans, og byen skal atter verta bygd på haugen sin, og slottet skal standa på sin rette stad.
Pakaiyin hitin aseiyin, ‘Keiman Israel chu agamsunga kahin lepuilut kit’a, kasem phat ding ahi. Jerusalem kisa phat kit ding chuleh aleng inpi jong aum na ngai ja kitungdoh kitding ahi.
19 Og det skal ljoma av lovsangar og leikstemne-ljod frå deim. Og eg vil lata deim aukast og ikkje minka, og eg vil æra deim, og dei skal ikkje verta mismætte.
Chuteng, kipala asah uva, chuleh thangvah na ogin kithong ding ahi. Keiman amaho vang kaboh’a kapunsah ding chule amaho kemsuh louding ahitai.
20 Og sønerne hans skal vera som fordom, og lyden hans skal standa grunnfest framfor mi åsyn, og eg vil heimsøkja alle som trengjer honom.
Khanglui lai a banga, Israel kasemphat ding, ka-ang sung’a namlentah’a katundoh kitding ahi. Keiman amaho vang kaboh’a, achateu khangtou ding chuleh amaho bolse techu keiman talen kamatsah ding ahi.
21 Og hans herlege skal vera utstokken frå honom sjølv, og drotten hans skal ganga fram or hans eigen flokk. Og eg vil lata honom nærra seg åt meg, so han fær koma til meg; for kven kunde elles vera so hjartug, at han kom meg nær? segjer Herren.
Amahon, amaholah’a kon’a, alengpau ding khat akisem doh diu, keiman ama chu kaheng’a kakou lut ding ahi. Ajeh chu, amapa chun achamtah’a eihin nailut ngamlou ahi, tin Pakaiyin aseiye.
22 Og de skal vera mitt folk, og eg skal vera dykkar Gud.
Chutengle nangho kamite nahidiu, chuleh keima na Pathen u kahi ding ahi, ati. Ven, Pakai lungsatna huipi leh gose kitho bang’a, migiloute luchang’a hattah a hung kitatjal bang ding ahi.
23 Sjå, ein storm frå Herren - vreide bryt fram - ein rjukande storm: ned på hovudet åt dei ugudlege kjem han i kvervlar.
Pakaiyin lungkham tijat umtah chu, Pakai aman agel ho abolsah kahsea, kemsuh louhel ding ahi. Nangho hiche ho jouse chu, anikho ahunglhun tengle nahet ding ahi.
24 Herrens brennande vreide skal ikkje halda upp fyrr han hev gjort og sett i verk sitt hjartans tankar. I dagarne som kjem, skal de skyna det.
Pakai lunghanna chun ama lung ngaito aboncha amolso ding, achai kahsea kiledoh kit louhel ding, hichu ninung lam teng nahin hetkhen diu ahi.
