Jeremias 12

1 Rettferdig er du, Herre, når eg andordast med deg, endå lyt eg tala med deg um retten. Kvi gjeng det dei ugudlege vel? Kvi er dei sutlause alle dei sviksame?

Aw Angraeng, nang khaeah lok ka thuih kruek, na toenghaih amtueng; toe tipongah kasae kaminawk hoi oep thok ai kaminawk to khosak hoih o lat loe? tiah lokdueng han ka tawnh.

2 Du hev planta deim, dei hev røtt seg og; dei veks, dei ber frukt og; nær er du i deira munn, men langt burte frå deira nyro.

Nangmah ni nihcae to na thling, ue, tangzun na caksak moe, a qoeng o tahang, ue, athaih athaih o; nang loe nihcae pakha taengah na oh, toe palung hoi loe nang thla taak.

3 Men du, Herre, kjenner meg, du ser meg og røyner mitt hjartelag mot deg; skil deim frå likeins som sauer til slagting, og vigsla deim til ein dråpsdag!

Toe Angraeng, kai hae nang panoek; kai hae nang hnuk, palung thungah ka poek ih hmuen doeh nang panoek pae; boh han kaom tuunawk to pathok baktiah, kahoih ai kaminawk to pathok ah; nihcae to humhaih ni phak naah hum hanah pahoe ah.

4 Kor lenge skal landet syrgja og grøda på jordi alle stader torna burt? For deira vondskap skuld som der bur, er dyr og fuglar burtrivne; for dei segjer: «Han ser ikkje endelykti vår.»

Prae thungah kaom kaminawk ih zaehaih pongah, prae loe nasetto maw palungna panoek vop ueloe, taw ih phrohnawk doeh nasetto maw zaek o vop tih? Ka zae o haih Sithaw mah hnu mak ai, tiah kaminawk mah thuih o. Nihcae zaehaih pongah, moisan hoi tavaanawk doeh anghmat o boih boeh.

5 Um du vert utmødd når du løyp med gangande mann, korleis kann du då kapprenna med hestar? I eit fredt land er du trygg, men kva vil du gjera i tjukkskogen burtmed Jordan?

Jeremiah, khok hoi na cawnh naah mataeng doeh nang pho nahaeloe, kawbangmaw hrang hoiah cawnh nang noek thai tih? Mawnhaih om ai, misa amdinghaih prae ah mataeng doeh nang pho nahaeloe, Jordan vapui taeng ih taw thungah cae loe kawbangmaw na om tih?

6 For jamvel brørne dine og farshuset ditt, jamvel dei er utrue mot deg, jamvel dei set i illskrik attum din rygg. Tru deim ikkje, endå dei talar vænt til deg!

Nam nawkamyanawk, nam pa imthung takoh mah mataeng doeh, na nuiah oepthok o ai. na hnukah patom hanah nihcae mah kami pop ah kawk o; nihcae mah na nuiah kahoih lok thui o cadoeh, nihcae to tang hmah.

7 Eg hev gjenge frå huset mitt, eg hev vanda odelen min, eg hev gjeve den som mi sjæl elska i henderne på hennar fiendar.

Kaimah ih im to ka pahnawt sut boeh; kaimah ih qawk doeh ka caehtaak boeh; ka palung duek ih ka hinghaih loe a misanawk ban ah ka paek boeh.

8 Odelen min er vorten for meg som løva i skog: han hev sett i eit læte imot meg; difor hatar eg honom.

Kai ih qawk loe taw ih kaipui baktiah ni oh boeh; anih mah kai ang hang thuih; to pongah ka hnukma.

9 Er odelen min som ein spreklut rovfugl? Rovfugl er det då rundt ikring honom. Gakk av stad, samla alle dyr i skogen, lat deim koma hit og eta!

Kai ih qawk loe moi kacaa tavaa baktiah oh; anih taengah kaom tavaanawk mah anih to patuk o; taw ih moinawk boih angzoh o moe, nawnto angpop o pacoengah, anih ih moi to caak hanah thui paeh.

10 Hyrdingar i mengd øydelegg vinhagen min, trakkar ned odelsjordi mi; dei gjer den hugnadlege odelsjordi mi til ei øgjeleg audn.

Pop parai kami zaehoikungnawk mah kai ih misur takha to phraek o, kai ih taham to khok tlim ah cawh o moe, kahoih parai kai ih taham to, kapong sut praezaek ah oh o sak boeh.

11 Til ei øydemark gjer dei henne; syrgjande og audsleg ligg ho framfyre meg. Alt landet er i øyde lagt, for ingen legg det på hjarta.

Nihcae mah paro o moe, palungnat hoiah kai khaeah a qah o; khenzawn kami mi doeh om ai pongah, prae boih pong sut boeh.

12 Yver alle snaud-heidar i øydemarki kjem herjande hopar; for Herren hev eit sverd som øyder frå eine enden av landet til hin; alt kjøt er fredlaust.

Paro kaminawk loe praezaek hoiah hmuensang nui boih ah angzoh o: prae boenghaih maeto hoi maeto bang khoek to, Angraeng ih sumsen mah paaeh boih tih; mi doeh monghaih tawn o mak ai.

13 Dei sår kveite og haustar inn klunger; dei møder seg ut, men reint til fånyttes. So vert då til skammar med grøda dykkar for Herrens brennande vreide!

Cang to na tuh o tih, toe soekhring ni aat o tih; tha naa o parai tih, toe tidoeh hak o mak ai; Angraeng palungphui parai pongah, nihcae mah azathaih ni aat o tih.

14 So segjer Herren um alle dei vonde grannarne, som rører den odelseiga som eg hev gjeve mitt folk Israel: Sjå, eg rykkjer deim upp or landet deira, og Judas hus vil eg rykkja upp undan deim.

Angraeng mah hae tiah thuih; Kai ih kami Israelnawk khaeah toep han ka paek ih qawk la kami, kahoih ai ka imtaeng kaminawk boih, khenah, a prae thung hoiah ka phongh han, nihcae thung hoiah Judah imthung takoh to ka phongh han.

15 Men etter eg hev rykt deim upp, vil eg atter miskunna deim og lata dei koma tilbake til kvar sin odel og kvar til kvar sitt land.

Toe nihcae to ka phongh pacoengah, nihcae nuiah tahmenhaih ka tawnh let moe, kami boih angmacae qawktoephaih ahmuen hoi angmacae prae ah ka hoih let han.

16 Um dei då lærer seg mitt folks vegar, so dei sver ved mitt namn: «So sant som Herren liver» - liksom dei lærde mitt folk å sverja ved Ba’al, då skal dei verta uppatt-bygde midt ibland mitt folk.

Nihcae loe Baal bok hanah kai ih kaminawk to patuk o; toe nihcae mah vaihi Kai ih ahmin hoiah Angraeng loe hing, tiah lokkamhaih sah o moe, kahoih kai kaminawk ih tuinuen to amtuk o nahaeloe, nihcae to kaimah ih kaminawk salakah ka caksak han.

17 Men um dei ikkje lyder, då vil eg rykkja upp det folket, rykkja det upp og tyna det, segjer Herren.

Toe nihcae mah ka lok tahngai o ai nahaeloe, nihcae to prae thung hoiah ka phongh moe, kam rosak boih han, tiah Angraeng mah thuih.