Jeremias 10
1 Høyr det ord som Herren talar til dykk, Israels hus!
Vo Israel Insung, naheng’a Pakai thusei hi ngaiyuvin!
2 So segjer Herren: Ven dykk ikkje til vegen åt heidningfolki, og ræddast ikkje himmelteikni, endå um heidningarne ræddast deim.
Pakaiyin hitin aseiye, “Namtin vaipi ho chonna bangin, vanthangjol’a melchihna chom chom ho jeh in, khonung thua nangho lungthoi hih`un. Amaho jeh chun namtin vaipi tija jongleh, nangho vang kicha hih`un.
3 For dei seder folkeslagi hev, er fåfengd; for dei høgg eit tre i skogen, og treskjeraren lagar det til med øksi,
Ajeh chu, amaho chonna lamlheh jouse chu, thujou leh ngolna thu jeng ahi: Amahon gamlah’a thingphung ho aphuhlhu uvin, hichea chu thingthem bolpan, semthu pathen lim asemdoh ji ahi.
4 med sylv og med gull pryder han det, med naglar og hamar fester han det, so det ikkje skal stupa.
Hichu, sana leh dangka in atomjol un, thingkil in akilun, sehcha’n akhendet un, akitoldoh louna diu asemjiuve.
5 Dei er som ei svarva trelurk, og kann ikkje tala. Ein lyt bera deim, for dei kann ikkje ganga. Ikkje ottast deim! for dei kann ikkje skada, og å ganga hev dei heller ikkje magt til.
Amahon asemthu-u pathen limho chu, paotheilou leh chattheilou ahin, loulaiya vachate kichat dinga kisemthu milim ho bep ahiuvin, doplea choile ding bep ahiuve, Hitobang semthu pathen ho chu kicha hih un, amaho chun, nachung a thilse jong chuleh thilpha jong abolthei pouve” ati
6 Ingen er din like, Herre! Du er stor, og namnet ditt er stort i velde.
Vo Pakai hatchungnung, nangtoh kibang koima aumpoi. Nangma loupitah leh lentah nahin, namin jong thaneitah ahi.
7 Kven skulde ikkje ottast deg, du folkekonge! For det sømer deg, for millom alle vise hjå folki og i heile deira rike er ingen din like.
Nangma namtin vaipi chunga leng nahin, nang changing bou ahi. Ajeh chu, leiset chung a miching jouse leh lenggam jouse lah’a, nangtoh kibang aumpoi.
8 For alle saman er uvituge og vitlause; ei fåfengleg læra! Tre er det,
Semthu doilim houhohi, angol leh atanang jeng ahiuve. Amahon kichatah’a ajen uva ahouvuchu, thing’a kon’a kisem thu ahibouve.
9 sylvplator, førde frå Tarsis, gull frå Ufaz, eit verk av ein treskjerar og av gullsmed-hender. Klædnaden deira er av blått og raudt purpur, eit verk av hage kunstmenner er dei alle.
Amahon Tarshish a konin dangka kikhengtohsa chuleh Uphaz a konin sana ahinpodoh uvin; Hichehoa kon chun, khutthem mihon, semthu pathen lim semdoh un, chujouteng, ponkhui themhon hiche ho chu, ponsandup leh pondum in atomjolsel uvin ahi.
10 Men Herren er Gud i sanning; han er ein livande Gud og ein æveleg konge. For hans vreide bivrar jordi, og folkeslagi herder ikkje å standa for hans harm.
Ahinlah, Pakai chu amabou Pathen dihtah ahijing e. Ama chu hingjing Pathen ahin, tonsot lengpa ahi. Alunghan in van leh leiset akithinsah in, namtin vaipin alungsat adoujoupoi.
11 So skal de segja med deim: Dei gudar som ikkje hev gjort himmel og jord, dei skal kverva burt frå jordi og under himmelen.
Hichehi semthu Pathen lim houho heng a seipehun, “Nanghon nahouvu, van le leiset ‘a kon’a mangthah gamdiu ahi, tipeh’un,’’ ati:
12 Han hev gjort jordi med si kraft, skapt heimen med sin visdom og spana ut himmelen med sitt vit.
Pakaiyin athahat in leiset asemdoh in, achihnan leiset atungdet e. Chule athil hetkhen themnan vanthamjol hi, pon bangin aphou jahe.
13 Når han let røysti si ljoma, svarar dyn av vatn i himmelen, og han let skodda stiga upp frå enden av jordi, let eldingar laga regn, og sender vind ut or gøymslorne sine.
Ama thusah in vanthamjol gin akithongin chule go ajujin; Aman leiset chunga konin meibol ho akaithou sahjin ahi. Aman gotwi ajuhlhah sahjin, kolphe avahsahjin, Chule khopi hui jong akholna-a konin aladohjui ahi.
14 Klumsa stend kvar ein mann og hev ikkje vit på det, skjemmast lyt kvar ein gullsmed av sitt bilæte; for dei støypte bilæti hans er berre lygn, det er ingi ånd i deim.
Mijouse hi hetna beiyin tanang in aum’uve. Khut themtah’a thil semdoh ho jong, asemthu-u milim ho chun ajumsah gam’u ahitai. Ajeh chu, asemdoh hou chu abon’a alem’a kisemdoh chule haina hu neilou jeng ahiuve.
15 Dei er berre fåfengd, eit verk til å hæda; den tid dei vert heimsøkte, er det ute med deim.
Hiche semthu doilim ho chu, abon’a pannabei leh alem jong ahiuve. Amaho chu, Pakai nikho ahunglhun teng, Kisumang soh hel dingu ahi.
16 Jakobs arvlut er ikkje deim lik, for det er han som hev skapt alt, og Israel er hans odelsætt. Herren, allhers drott, er namnet hans.
Ahivangin, Israel Pathen chu, amaho tobang’a semthu ahipoi. Ama chu imajouse semdohpa Pathen dihtah chu ahin; Israel jeng jong, ama goulo dinga akilhendoh ahin, Ama min chu thaneipen Pakai ahi.
17 Sanka godset ditt utor landet, du lyd som sit umlægra!
Naponvai kichuntup un, khopi dalha dingin kigosan um un, gal miten naumkimsoh’u ahitai.
18 For so segjer Herren: Sjå, eg vil slengja burt deim som bur i landet denne gongen, og trengja deim so dei skal få kjenna det.
Ijeh inem itileh Pakaiyin hitin aseiye. “Photlot changa, hiche gamsunga chengho nabonuva, kasepdoh ding nahiuve. Keiman nachunguva gim gentheina nasatah kabuh lhah ding, chuleh nanghon kalungsatna natokhah teidiu ahi,”ati.
19 Eie meg, kor sundbroten eg er! Ulækjande er mitt sår. Men eg segjer: «Dette er då ei liding som eg lyt bera.»
Kaki suhkhahna maha anase behseh in, kathoh gimna jong ahahsa valtai. Kanatna jong adamthei louding ahitan, hijongle engbolna kato ahijeh'in, kathoh doh ding ahi, kati.
20 Tjeldet mitt er øydelagt, og alle tjeldtogi mine er avslitne. Borni mine er frå meg farne og er ikkje lenger til, ingen er til som heretter kann reisa tjeldet mitt og festa upp tjelddukarne mine.
Ka-in jong akisusen, eikithopia eisoldoh pih ding mi koima aumpoi. Kachate jong eilah peh uvin, keiman avel’a amaho chu kamukit louding ahitai.
21 For hyrdingarne var uvituge og søkte ikkje Herren. Difor for dei ikkje viseleg åt, og all hjordi deira vart spreidd.
Kamite, kelngoi chinga pangho, alung chavai leh atanang jeng ahiuvin: Ajeh chu, amahon Pakaiya hungkon chihna ahol tapouve. Hitijeh chun, abolna lam jouseuva alosam’un, chuleh achin’u kelngoi hon ho jong avahcheh gamtauvin ahi.
22 Høyr, ein ljom! sjå, det kjem, og ein stor dyn frå Norderlandet - for å gjera Juda-byarne til ei audn, til sjakal-bøle.
Ngaiyun, gin umtah gal miho ogin kithong jeju pumin, sahlam’a konin ahung kitolsuh uve. Amahon Judate khopi jouse alonkhumuva asuhmangdiu, khogem nung’a ngei-hon te kokhuh asosah diu ahi.
23 Eg veit, Herre, at menneskja ikkje sjølv råder for sin veg, og at gangande mann ikkje hev magt til å styra sine stig.
O Pakai keiman kahet Kahinkhohi keima thua um ahipon, chuleh kakalse nading leh kam'a lamjot nading jong, keima sunga um ahipoi.
24 Refs meg, Herre, men med måte, ikkje i din vreide, so du ikkje skal gjera meg reint til inkjes.
Hijeh chun Vo Pakai, keima neisudih tan, Na lunghan hu-in vang neibol hih in, keiman kadoujou louhel ding ahi.
25 Renn harmen din ut yver heidningfolki som ikkje kjenner deg, og yver ætter som ikkje påkallar namnet ditt! For dei hev ete på Jakob, ja, ete honom upp og gjort ende på honom, og bustaden hans hev dei lagt i øyde.
Nalungsat chu, nangma hephalou namtin vaipi ho chunga bunglhan. Chule nangma minphah nomlou mite chunga bunglhan. Ajeh chu amahon Israel insung abahgamun, anechai hel tauve. Chuleh agamsungu jong ahomkeovin aumsah tauvin ahi.
