Esaias 9
1 Men myrker skal ikkje verta verande i det landet som no er i våde. I den tidi som gjekk, hev han late landet åt Sebulon og Naftali vera lite vyrdt, men i framtidi skal han lata vegen attmed havet koma til æra, landet på hi sida åt Jordan, heidningkrinsen.
Toe raihaih tongh kaminawk loe hnukkhuem ah vinghaih hoiah om o mak ai; canghnii ah Zebulun hoi Naptali prae to anih mah raihaih paek, toe hmabang ah loe tuipui caehhaih loklam, Jordan vapui taeng, Galilee prae ah kaom Gentelnawk to pakoeh ah om tih boeh.
2 Det folket som ferdast i myrkret, skal sjå eit stort ljos; yver deim som bur i daudskugge-landet, skal ljoset stråla.
Vinghaih thungah paqai kaminawk loe kalen parai aanghaih to hnuk o boeh; duekhaih tahlip thungah kaom kaminawk nuiah, aanghaih to phak boeh.
3 Du aukar folket som du fyrr ikkje gav stor gleda; dei gled seg for di åsyn som ein gled seg i kornskurden, som ein frygdar seg når herfang vert utskift.
Acaeng kaminawk to na pungsak moe, nihcae anghoehaih to na pungsak boeh; cang aahhaih tue ah kaminawk anghoe o baktih, lomh ih hmuen amzet o naah kaminawk anghoe o baktih toengah, nihcae loe na hmaa ah anghoe o boeh.
4 For det tunge oket, kjeppen til ryggen deira, staven åt drivaren deira, hev du brote sund, liksom på Midjans-dagen.
Midian kaminawk ukhaih thungah oh o naah sak ih baktih toengah, nihcae mah phawh o ih kazit hmuen, palaeng ah aput o ih hmuen hoi pacaekthlaek ah kaom kami ih cunghet to Angraeng mah khaeh pae boih boeh.
5 For kvar ein styvel som stauka i stridsgny, og kvar blodsulka klædnad skal brennast og verta mat åt elden.
Misatuh kaminawk mah misatuk haih khokpanai hoi athii kangnok khukbuennawk loe hmaiqoeng han koi hmuen ah ni om tih.
6 For eit barn er oss født, ein son er oss gjeven, og herreveldet kviler på hans herdar, og han heiter Underfull, Rådgjevar, Veldug Gud, Æveleg Fader, Fredsfyrste.
Aicae hanah nawkta maeto tapen boeh, aicae hanah capa maeto ang paek boeh; prae ukhaih loe anih ih palaeng nuiah om tih; anih ih ahmin loe Dawnrai, Lokthuih bomkung, Thacak Sithaw, Dungzan Ampa, Angdaehhaih Angraeng, tiah kawk tih.
7 So skal herredømet verta stort og freden utan ende yver Davids kongsstol og yver riket hans; det skal reisast og stydjast med rett og rettferd frå no og til æveleg tid. Brennhugen i Herren, allhers drott, skal gjera dette.
Anih ukhaih hoi angdaehhaih loe boenghaih om mak ai, David ih angraeng tangkhang hoi a ukhaih prae nuiah pung tahang tih; toenghaih hoi a patuk ih lok baktiah lok to caek tih, a ukhaih loe vaihi hoi kamtong dungzan khoek to cak poe tih. Misatuh kaminawk ih Angraeng thacakhaih hoiah hae hmuen hae akoepsak tih.
8 Eit ord sender Herren mot Jakob, det slær ned i Israel,
Angraeng mah Jakob khaeah lok to patoeh moe, Israel nuiah phaksak.
9 og heile folket skal merka det, Efraim og Samaria-buarne, som i hjartans storlæte og ovmod segjer:
Ephraim hoi Samaria ah kaom kaminawk boih mah to lok to panoek o tih, poeksanghaih hoi amoekhaih hoiah,
10 «Tiglmurar hev rundt saman, men me skal byggja upp att med hoggen stein; morbertre er felte, men me skal setja cedertre i staden.»
amlai long hoi sak ih im to amtimh cadoeh, kamtak thlung hoiah ka sak o let han; thaiduetkungnawk to pakhruh o cadoeh, a zuengah sidar thingnawk ka thling o let han, tiah lokthui kaminawk mah doeh panoek o tih.
11 Difor reiser Herren Resins uvener mot deim og eggjar fiendarne deira,
To pongah Angraeng mah nihcae tuk hanah Rezin ih misanawk to pahruek moe, Ephraim ih misanawk to angthawksak boeh;
12 syrarane frå den eine sida og filistarane frå den andre, og dei skal eta upp Israel med gløypande gap. Med alt dette hev ikkje vreiden hans vendt seg, og endå retter han ut handi.
Syria kaminawk mah ni angyae bang hoiah pakha aangh o thuih moe, Philistin kaminawk mah niduem bang hoiah pakha aangh o thuih pongah, Israel to paaeh o boeh. Hae tiah oh pacoengah doeh, anih palungphuihaih dii ai, a ban phok toengtoeng vop.
13 Men folket vende ikkje um til honom som slær det, Herren, allhers drott, søkjer dei ikkje.
Toe kaminawk loe nihcae bopkung khaeah amlaem o ai, misatuh kaminawk ih Angraeng doeh pakrong o ai toengtoeng vop.
14 Difor høgg Herren både hovud og hale av Israel, palmegrein og sev, alt på ein dag.
To pongah Angraeng mah Israel to lu hoi tamai salakah takroek pat ueloe, tanghang hoi akung to nito thungah takroek tih.
15 Styresmann og storkar er hovudet, og ein profet som lærer lygn, er halen.
Kacoehtanawk hoi khingya koi kaom kaminawk loe lu ah oh o, amsawnlok patuk tahmaa loe tamai ah om tih.
16 For dei som fører folket, fører vilt, og dei som let seg leida, gjeng til grunnar.
Hae kami zaehoikungnawk loe kaminawk to loklam caeh pazaesak moe, kaminawk to amrosak boeh.
17 Difor kann ikkje Herren gleda seg yver ungdomarne deira og ikkje heller hava medynk med dei farlause og enkjorne; for alle saman so er dei gudlause og gjer det vonde, og kvar munn talar dårskap. Med alt dette hev ikkje vreiden hans vendt seg, og endå retter han ut handi.
To pongah Angraeng loe nihcae ih thendoengnawk nuiah anghoehaih tawn ai, ampa tawn ai kaminawk hoi lamhmainawk nuiah doeh tahmenhaih tawn mak ai; nihcae loe angsah cop kami, kahoih ai hmuen sah kami ah oh o moe, amthuhaih lok to apaeh o. To tiah oh pacoengah doeh, anih palungphuihaih to dii ai, a ban phok toengtoeng vop.
18 For gudløysa brenn som eld, øyder torn og tistel og kveikjer i den tjukke skogen, so han gjeng upp i høge kvervlar av røyk.
Sethaih loe hmai baktiah kangh; kapring hoi soekhringnawk doeh hmai mah kangh ueloe, kathah taw doeh hmai mah kangh tih, thingnawk loe van ah angtoeng tahang hmaikhue baktiah om o tih.
19 Ved harmen til Herren, allhers drott, stend landet i loge, og folket vert til føda for elden; den eine sparer ikkje den andre.
Misatuh kaminawk ih Angraeng palungphui pongah, prae loe khoving tih; kaminawk loe hmai ah tik koi thing baktiah ni om o tih; mi mah doeh angmah ih nawkamya to paquem mak ai.
20 Dei høgg til høgre og hungrar endå, dei glefser til vinstre og vert ikkje mette; kvar og ein et holdet av sin eigen arm:
Anih mah bantang ban hoi paaeh tih, toe zok amthlam toengtoeng vop tih; banqoi ban hoiah caa tih, toe zok amhah mak ai; kami maeto boih mah angmah ih ban tampawk moi to caa o tih;
21 Manasse et Efraim og Efraim Manasse; og båe tvo til saman kastar seg yver Juda. Men med alt dette hev ikkje vreiden hans vendt seg, og endå retter han ut handi.
Manasseh acaeng mah Ephraim acaeng to caa ueloe, Ephraim acaeng mah doeh Manasseh acaeng to caa tih: nihnik angbom hoi ueloe Judah to tuh hoi tih. To tiah oh pacoengah doeh anih palungphuihaih dii mak ai, a ban phok toengtoeng vop tih.
