Esaias 61
1 Herrens, Herrens ande er yver meg, for Herren hev salva meg til å bera fagnadbod til dei smålåtne, han hev sendt meg til å binda um dei hugbrotne, til å ropa ut fridom for fangar, og for dei bundne utløysing,
Amtang kaminawk khaeah tamthanglok hoih taphong hanah, Angraeng mah situi ang bawh boeh pongah, Angraeng Sithaw ih Muithla ka nuiah oh; anih mah poek amro kaminawk ih ahmaa to zaeng pae, misong ah kaom kaminawk khaeah loihaih lok to thuih pae moe, thongkrah kaminawk hanah thongim khongkha to paongh pae;
2 ropa ut eit nåde-år for Herren og ein hemnedag frå vår Gud, til å trøysta alle dei syrgjande,
aicae Sithaw lu lakhaih ani hoi Angraeng anghoehaih saning to thuih a pae moe, palungsae kaminawk pathloep hanah,
3 til å gjeva dei syrgjande i Sion høgtidskruna for syrgjebunad, gledeolje i staden for sorg, lovsongs-klæde for vanmoda ånd, og dei skal heita rettferds eiker, Herrens plantning til herleggjering.
palungsae Zion kaminawk to pathloep moe, maiphu zuengah kranghoih lumuek, palungset zuengah anghoehaih situi, palung sethaih zuengah pakoehhaih kahni to paek hanah, kai hae ang patoeh boeh; a lensawkhaih amtuengsak hanah, nihcae to toenghaih thingkung, Angraeng mah thling ih thingkung, tiah kawk o tih boeh.
4 Dei skal byggja upp att gamle grushaugar, reisa upp att ruinar frå federne, nya upp att nedbrotne byar, øydegarder frå ætt til ætt.
Nihcae mah canghnii hoiah kamro ahmuennawk to sah o let tih; angqai krangah kaom ahmuen hoi saning kasawkah amro tangcae, kapong sut vangpuinawk to pakhraih o let tih.
5 Framande skal gjæta smalen dykkar, utlendingar dyrka åt dykk både åker og vingard.
Panoek ih kaminawk mah nang ih tuunawk to toep o tih, prae kalah kaminawk mah lawk to na phrawk pae o ueloe, misur takhanawk to na sah pae o tih.
6 Men de skal heita Guds prestar, tenarar åt vår Gud skal dei kalla dykk; folke-eiga skal de njota, og deira herlegdom skal de få.
Nangcae to Angraeng ih qaima, tiah na kawk o ueloe, minawk mah aicae Sithaw ih toksah Kaminawk, tiah na kawk o tih; Gentelnawk ih angraenghaih hmuenmaenawk to na caa o ueloe, nihcae lensawkhaih to nam oek o haih tih.
7 For dykkar skam fær de dobbelt att, dei som leid skjemsla, skal prisa sin lut. Difor fær dei dobbel lut i sitt land, æveleg gleda skal dei få.
Azathaih pongah alet hnetto tahamhoihaih na hnu o tih; ahmin set zuengah nihcae ih taham to na toep o tih; prae thungah tahamhoihaih alet hnetto na hnu o tih; nihcae loe dungzan anghoehaih hoiah om o tih boeh.
8 For eg, Herren, elskar retten, eg hatar urett ran, og trufast gjev eg deim løni deira og gjer med deim ei æveleg pakt.
Kai Angraeng loe katoengah lokcaekhaih to koeh, minawk ih hmuenmae lomhaih hoi zaehaih to ka hnukma; oepthohhaih hoiah nihcae toksakhaih atho to ka paek han, nihcae hoiah dungzan lokmaihaih to ka sak han.
9 Namngjeti vert deira ætt millom folki og avkjømet deira bland tjoderne; alle som ser deim, skal kjenna deim, at dei er ei ætt som Herren hev signa.
Nihcae ih acaeng hoi a caanawk loe Gentel kaminawk salakah ahmin amthang o tih; nihcae hnu kaminawk boih mah, nihcae loe Angraeng mah tahamhoihaih paek ih kami, tiah thui o tih.
10 Eg gled meg storleg i Herren, sjæli mi fegnast i min Gud. For han hev klædt meg i frelse-klæde, sveipt meg i rettferds-kåpa, som ein brudgom seg pryder med prestehuva og ei brur tek på seg sin prydnad.
Kai loe Angraeng ah anghoehaih ka tawnh han, ka hinghaih doeh Sithaw ah anghoe tih; zu paluemh thendoeng ih lu loe qaima baktiah amthoep moe, sava sah tangla mah atho kaom hmuennawk hoiah amthoep baktih toengah, anih mah kai hanah pahlonghaih kahni angkuksak moe, toenghaih kahni hoiah ang khuk boeh.
11 For som jordi sin grode let renna, og hagen sitt sæde let veksa, so let Herren, Herren rettferd renna og lovsong for alle folks åsyn.
Long mah akungnawk to amprawksak moe, takha mah aanmunawk to amprawksak baktih toengah, Angraeng Sithaw mah toenghaih hoi pakoehhaih to prae congca kaminawk hmaa ah omsak tih boeh.
