Esaias 48
1 Høyr dette, de av Jakobs hus, de som er nemnde med Israels-namnet og hev runne or Judas kjelda, de som sver ved Herrens namn og ærar Israels Gud - men ikkje med sanning og rett!
Aw Jakob imthung takoh, Israel ahmin hoiah kawk ih kami, Judah tuipuek hoiah tacawt kami, Angraeng ih ahmin hoi lokkamhaih to a sak o, toe toenghaih hoi loktang hoiah Israel Sithaw ih ahmin palawk ai kaminawk,
2 For dei kallar seg etter den heilage byen og lit på Israels Gud som heiter Allhers-Herren.
nihcae loe angmacae hoi angmacae to ciimcai vangpui ih kami, tiah poek o moe, misatuh kaminawk ih Angraeng, tiah ahmin kaom Israel Sithaw nuiah amha kaminawk, tahngai oh,
3 Dei fyrste hendingar hev eg forkynt for lenge sidan, or min munn gjekk dei ut, og eg kunngjorde deim; brått hev eg sett deim i verk, og dei kom.
hmaloe ah kaom hmuennawk to tangsuek na hoiah kang thuih o boeh; to hmuennawk loe ka pakha thung hoiah tacawt moe, nihcae han ka hnuksak boeh; ka thuih ih lok baktiah to hmuennawk to ka ohsak.
4 For eg visste at du er hard, at nakken din er som ei jarnspong og panna di som kopar.
Palung na thah o haih to ka panoek, nangcae ih tahnong thaquinawk loe sum ah oh moe, na lupataehnawk doeh sumkamling ah oh;
5 So forkynte eg deg det for lenge sidan, kunngjorde deg det fyrr det kom, so du ei skulde segja: «Bilætet mitt hev gjort det, mitt skorne eller støypte bilæt’ hev skipa det til.»
to pongah hae hmuennawk hae canghnii hoiah ni kang thuih o boeh; ka bok ih krangnawk mah ni hae hmuennawk hae sak; thing hoiah sak ih krangnawk, ka sak ih krangnawk mah ni, hae hmuennawk hae caksak, tiah na thuih o han ai ah to hmuennawk om ai nathuem hoi boeh ni nangcae khaeah kang thuih o.
6 Du hev høyrt det, sjå det no alt i hop! Og de, må de ikkje sanna det? Men no eg forkynner deg nytt, dulde ting som du ikkje veit um.
Hae hmuen hae na thaih o moe, na hnuk o boeh; to hmuennawk to na thui o mak ai maw? Vaihi hoi kamtong kanghawk hmuen, kangtha hmuennawk hoi na panoek o ai ih hmuennawk to nangcae hanah kang panoek o sak boeh.
7 No vert det skapt og ikkje fyrr, og du hev’kje høyrt um det fyrr i dag, so du ikkje skulde segja: «Det visste eg!»
To baktih hmuennawk loe vaihiah sak boeh, canghnii hoiah sak ih hmuen na ai ni; vaihni ni khoek to nangcae mah na thaih o kop ai vop; to tih ai nahaeloe khenah, to hmuennawk loe ka panoek o boeh, tiah na thui o moeng tih.
8 Du hev korkje høyrt eller visst det eller fyrr fenge øyra upp for det, for eg visste at du er falsk, og «utru» du heiter frå moderliv.
Ue, canghnii ah loe na naa to akhaw ai, to pongah na thaih vai ai, panoek doeh na panoek vai ai; nang loe alinghaih hoiah kho na sah ueloe, tapen tangsuek nathuem hoi lokaek thaih kami, tiah kawk tih, tito ka panoek boeh.
9 For mitt namn skuld døyver eg min harm, og for mi æra skuld ber eg yver med deg, so eg ikkje tynar deg reint.
Nang hae takhoe ving han ai ah, kaimah ih ahmin hoiah palungphuihaih to ka dipsak moe, kaimah hae pakoeh ah oh thai hanah, nang kawng pongah kang sumh han.
10 Eg hev smelta deg - men vann ikkje sylv, eg hev prøvt deg i lidingsomnen.
Khenah, ciim thai hanah kang zoek boeh, sumkanglung zoek ih baktih na ai, patangkhanghaih hmaipalai hoiah nang to kang tanoek.
11 For mi skuld, for mi skuld gjer eg det, for skulde eg tola at namnet mitt vert krenkt? Mi æra gjev eg ingen annan.
Kaimah hanah, kaimah han roe ah ka sak han vop; kawbangmaw kai ih ahmin kasae thuihaih to om tih? Ka lensawkhaih to minawk khaeah ka paek mak ai.
12 Høyr på meg, Jakob, og du Israel som eg hev kalla! Eg er det, eg, den fyrste, og eg er den siste med.
Aw Jakob, ka kawk ih Israel, ka lok hae tahngai ah; Kai loe anih to boeh ni; Kai loe hmaloe koek hoi hnukkhuem koekah ka oh.
13 Mi hand hev og grunnfest jordi, og mi høgre hand spana himmelen ut. So snart eg kallar på deim, stend dei der båe.
Long loe kaimah ni ban hoiah ka sak, ka bantang ban hoiah van to ka payuengh; to hmuennawk to ka kawk naah nawnto angdoet o.
14 Kom saman alle og høyr: Kven av deim hev kunngjort dette? Han som Herren elskar, skal gjera hans vilje mot Babel og vera hans arm mot kaldæarfolket.
Nangcae boih, maeto ah angzo oh loe tahngai oh; canghnii hoiah hae hmuen kawng thui kami nangcae khaeah oh maw? Angraeng koehhaih baktiah Babylon nuiah sah tih, a ban doeh Khaldian kaminawk nuiah krahsak tih.
15 Eg, eg hev tala, ja hev kalla honom, eg hev late han koma og få lukka på ferdi.
Kai, kaimah khaeh mah lok ka thuih boeh; ue, anih to ka kawk boeh; anih to kang hoih boeh, a caehhaih loklam to anih mah hmacawnsak tih.
16 Kom hit til meg, høyr dette! Frå upphavet tala eg ei i løyndom. Frå den tid det kom, då var eg der. Og no hev Herren, Herren sendt meg og sin ande.
Kai khaeah anghnai oh loe, hae lok hae tahngai oh; tangsuek na hoi tamquta ah lok kang thui o vai ai; kai loe to hmuen oh tangsuek nathuem hoi boeh ni ka oh; vaihi Angraeng Sithaw hoi angmah ih Muithla mah kai hae ang patoeh.
17 So segjer Herren, utløysaren din, Israels Heilage: Eg er Herren, din Gud, som lærer deg det som gagnar, som leider deg på vegen du skal fara.
Nangcae akrangkung, Angraeng, Ciimcai Israel Sithaw mah hae tiah thuih; anih loe na caeh han ih loklam ah zaehoikung Sithaw ah oh moe, atho hnuk hanah anih mah ang patuk.
18 Å, vilde du lyda på mine bod! Då vart din fred som elvi og di rettferd som havsens bylgjor.
Ka thuih ih lok hae mah tahngai oh, to tih nahaeloe na monghaih loe vapui baktiah om ueloe, na toenghaih loe tuipui thung ih tuiphu baktiah om tih.
19 Då vart di ætt som sanden og di livsfrukt som sandkorn; ættarnamnet vart aldri øydt eller utsletta for mi åsyn.
Nang ih acaengnawk loe savuet baktiah om o ueloe, na caanawk doeh kroeklaek ai thlung caret baktiah om o tih; anih ih ahmin loe anghmaa mak ai, ka hmaa hoiah doeh phrae mak ai.
20 Drag ut or Babel, fly frå kaldæarland! Med fagnadrop forkynn og fortel det, spreid det ut til verdsens ende! Seg at Herren hev løyst ut sin tenar Jakob!
Babylon vangpui thung hoiah tacawt oh; anghoe laasakhaih hoiah Khaldian prae to cawn o taak ah; long boenghaih khoek to hae tamthang hae taphong oh; Angraeng mah angmah ih tamna Jakob to akrang boeh, tiah thui oh.
21 Dei tyrste ikkje; i øydemark førde han deim, vatn or berget let han sildra åt deim, han kløyvde berget, og vatnet renn.
Anngraeng mah praezaek ahmuen hoiah nihcae zaehhoih naah tui anghae o ai; nihcae han lungsong thung hoiah tui to tacawtsak; anih mah tui tacawt hanah lungsong to pakhoih.
22 Dei gudlause hev ingen fred, segjer Herren.
Kasae kaminawk hanah monghaih om ai, tiah Angraeng mah thuih.
