Esaias 42

1 Sjå min tenar som eg styd, min utvalde som eg elskar! Honom gjev eg anden min, rett han førar ut til folki.

Khenah ka caksak ih ka tamna; ka qoih ih kami, palung koek ih loe anih ni; a nuiah ka Muithla to ka suek, anih mah Gentel kaminawk hanah toenghaih to sin pae tih.

2 Ikkje mun han ropa, skrika, ei på gata bruka mælet.

Anih loe loklam ah hang mak ai, lok to aek mak ai, mi mah doeh anih ih lok to thai mak ai.

3 Brostne røyrstrå ei han bryt, sløkkjer ei den veik som gløder, trufast ber han retten ut.

Ahmaa kaom akung to anih mah khaek mak ai, kadueh tom hmai doeh paduek mak ai; anih mah oephaih hoi toenghaih to sin tih.

4 Ei han veiknar, ei han brotnar fyrr han rett på jord fær setja, øyer ventar på hans lov.

Anih loe long ah toenghaih om ai karoek to, palungboeng mak ai, tha doeh sae mak ai; tui mah takui ih prae kaminawk mah anih patukhaih to zing o tih.

5 Soleis talar Herren Gud, som hev himmeln skapt og utspent, jordi lagt med vokstrar på, gjeve folk på henne ande, andedrag åt deim der ferdast:

Vannawk sak pacoengah, payuengkung; long thungah kaom hmuennawk boih pungsakkung, long ah kaom kaminawk han anghahaih takhi paekkung, long cawh kaminawk hanah hinghaih takhi paekkung, Angraeng Sithaw mah hae tiah thuih;

6 Eg, Herren, hev deg i rettferd kalla, eg tok deg i handi, eg varar deg og gjer deg til folkepakt og til ljos for heidningar,

Kai Angraeng mah toenghaih hoiah kang kawk, na ban to kang patawnh pae moe, kang toep han; kaminawk lokmaihaih hoi Gentelnawk aanghaih ah kang suek han;

7 til å opna blinde augo, føra fangar ut or fengsel deim som sit i myrker, or fangehus.

mikmaengnawk ih mik to amtuengsak moe, thongkrah kaminawk loisak pacoengah, thongkrakhaih im kaving thungah anghnu kaminawk prawt kami ah kang suek han.

8 Eg er Herren, det er mitt namn, ingen annan fær mi æra, ikkje bilæti min pris.

Kai loe Angraeng ah ka oh; ka hmin loe to tiah oh; ka lensawkhaih to minawk kalah khaeah ka paek mak ai, kai pakoehhaih doeh sak cop ih krangnawk khaeah ka paek mak ai.

9 Sjå, dei fyrste ting er komne, og eg meldar nye ting; endå fyrr dei upp hev runne, eg forkynner dykker deim.

Khenah, hmaloe ah ka thuih ih hmuennawk loe oh tangtang boeh, vaihi loe kangtha hmuennawk ni ka thuih; to hmuennawk om ai naah kang thuih coek boeh, tiah a naa.

10 Syng ny song for Herren, lova han til heimsens endar! Sjøfolk og du havsens myrja, øyland og dei folk der bur!

Tuipui thung caeh kaminawk hoi tuipui thungah kaom hmuennawk boih, tuipui mah takui ih prae kaminawk hoi a thungah kaom kaminawk boih, Angraeng khaeah laa kangtha to sah oh loe long boenghaih hoiah anih saphawhaih laa to sah oh.

11 Heidi syng med sine byar, hytteby der Kedar bur. Dei som bur på berget, jublar, ropar ned frå høgste nut.

Praezaeknawk hoi to ah kaom vangpuinawk loe tha hoiah hang o nasoe, Kedar ih kaminawk doeh anghoe o nasoe; lungsong pongah kaom kaminawk mah anghoehaih laa to sah o nasoe loe, mae nui hoiah hang o nasoe.

12 Dei skal gjeva Herren æra og hans pris til øyland bera.

Angraeng khaeah lensawkhaih paek o nasoe, tuipui thung ih praenawk khaeah anih saphawhaih laa to panoek o sak nasoe.

13 Ut gjeng Herren som ei kjempa, eggjar harmen som ein stridsmann, herrop lyfter han og skrik, ter si magt mot sine motmenn.

Angraeng loe thacak kami baktiah caeh ueloe, misatuh kami baktiah minawk palungthin to pahruek tih; hanghaih hoi misatukhaih lok to thui tih, ue, hang ueloe, a misanawk to pazawk tih.

14 Stilt eg heve tagt so lenge, mållaus hev eg halde meg. No eg styn som viv i barnsnaud, etter anden syp og pæsar.

Kai loe atue kasawk ah kam uep; lok apae ai ah ka oh duem, pauephaih hoiah kho ka sak; toe vaihi loe nongpata caa oh natuem ih kana aham baktih toengah, ka hangh han; vaito ah kam rosak phaeng han.

15 Berg og haug eg legg i øyde, svider av alt grønt på deim, elvar gjer eg um til øyer, sjøar let eg turkast upp.

Maenawk hoi maesomnawk to ka pongsak sut moe, phrohnawk doeh ka zaeksak boih han; vapui tui to ka kangsak moe, tuilinawk doeh ka kangsak boih han.

16 Blinde ukjend veg eg fører, so dei fer ukjende stigar, myrkt gjer eg til ljost for deim, bakkeland til flate sletta. Dette er det eg vil gjera og slett ikkje lata vera.

Nihcae mah panoek o vai ai ih loklam hoiah mikmaengnawk to ka zaeh han; nihcae mah panoek o vai ai ih loklam ah ka caeh haih han; nihcae hmaa ih vinghaih to aanghaih ah kang coengsak moe, kangkawn loklamnawk to ka patoengh han. Nihcae khaeah hae hmuennawk hae ka sak pae han, nihcae to ka pahnawt sut mak ai.

17 Vika lyt storleg skjemmast dei som lit på bilæt-gud, og til støypte bilæt segjer: «De er våre gudar.»

Sak cop ih krang oep kaminawk, krangnawk khaeah, Nangcae loe kaicae ih sithaw ah na oh o, tiah thui kaminawk loe azathaih hoiah hnukbang ah amlaem o let tih.

18 Dauve, høyr! Blinde, upp med augo! Sjå!

Nangcae naapang kaminawk, tahngai oh; nangcae mikmaengnawk, na hnuk o thai hanah, khen oh.

19 Kven er blind, um ei min tenar, dauv som sendebodet mitt? Kven er blind som venen min? Kven er blind som Herrens tenar?

Mi maw ka tamna baktiah mik kamaeng, to tih ai boeh loe mi maw ka patoeh ih laicaeh baktiah naa kapang? Kai khaeah angpaek kami baktih, Angraeng ih tamna baktiah mi maw mikmaeng ah kaom?

20 Mangt du såg, men gøymer ikkje, han fekk øyra upp, men høyrer ei.

Hmuen kating ai na hnuk o boeh, toe tidoeh na poek o ai; naa doeh akhaw to mah na thaih o ai.

21 For si rettferd skuld vil Herren gjera lovi stor og herleg.

Angraeng loe a toenghaih pongah ni anghoe, a patuk ih lok to pakoeh moe, lensawkhaih hoiah koisak.

22 Men det er eit plundra folk, herja folk, alle bundne sit i hol og i fangehusi løynde. Herfang er dei, og hev ingen frelsar, ran, og ingen segjer: «Gjev det att!»

Hae acaeng loe amrohaih hoi lomhaih tongh kami ah oh; nihcae loe tangqom thungah krak o moe, thongim thungah anghawk o boih; amrohaih tongh o naah, mi mah doeh akrang ai; hmuenmae lomh pae o naah, mi mah doeh paek o let ah, tiah thui pae o ai.

23 Kven av dykk gjev gaum på dette, lyder på og høyrer sidan?

Tipongah hae kaminawk loe lok tahngai o ai loe? Angzo han koi atue to panoek moe, pakuem kami oh o maw?

24 Kven gav Jakob burt til ran og til ransmenn Israel utan Herren som me synda mot, som hans vegar dei ei fara vilde og ei høyra på hans lov?

Mi mah maw lomh hanah Jacob to paek moe, mingcahnawk ban ah Israel to paek? A zae o pongah to tiah paekkung loe Angraeng angmah na ai maw? Nihcae loe Angraeng ih loklam to pazui o ai moe, anih mah patuk ih lok doeh tahngai pae o ai.

25 So rende han yver deim sin heite harm og ein veldug krig. Det ikring deim loga, men dei skyna inkje, brende deim, men dei la ikkje det på hjarta.

To pongah nihcae nuiah hmai baktih kamngaeh palungphuihaih to kraih moe, kanung parai misatukhaih to phaksak; nihcae loe hmai mah takui khoep, toe panoek o ai toengtoeng vop; hmaipalai mah kangh boeh, toe tidoeh sah ai ah oh o toengtoeng vop.