Esaias 33

1 Usæl du tynar som ikkje sjølv hev vorte tynt, og du ransmann som ingen hev rana ifrå! Når du er ferdig med å tyna, skal du sjølv verta tynt; når du hev slutta med å rana, skal andre rana frå deg.

Minawk mah parohaih tong vai ai, nang parokung, minawk mah athlaenghaih tong vai ai, nang minawk athlaeng kami, khosak na bing! Minawk amrosakhaih to na toengh naah, minawk mah nang to amrosak tih; minawk athlaenghaih to na toengh naah, minawk mah na thlaeng tih.

2 Herre, ver oss nådig! Etter deg biar me; ver armen vår kvar morgon, ja vår frelsa i nauds tid!

Aw Angraeng, kaicae hae tahmen raeh; nang khue ni kang zing o; akhawnbang kruek kaicae thacakhaih ah om ah loe, raihaih tue ah kaicae pahlonghaih ah om ah.

3 For torerøysti rømer folki; når du reiser deg, vert heidningarne spreidde.

Lok tuenh pongah kaminawk loe cawnh o; nang thawk tahang naah acaeng kaminawk boih anghaeh o phang.

4 Fengdi dykkar vert sanka, liksom skavaren sankar; liksom engsprettorne spring, spring dei etter det.

Nangmah nihcae amrosak naah loe nihcae to pakhuh naeh baktiah naeh o tih; pakhuhnawk ahnuk ahma angphet o baktih toengah, nihcae doeh ahnuk ahma cawn o tih.

5 Upphøgd er Herren, for han bur i det høge; han fyller Sion med rett og rettferd.

Anih loe hmuensang ah oh pongah, Angraeng loe kasangah pakoeh o; anih mah Zion to kamsoem ah lokcaekhaih hoi toenghaih hoiah koisak tih.

6 Trygge tider skal koma for deg, ein fullnad av frelsa, av visdom og kunnskap; otte for Herren skal vera skatten åt det.

Palunghahaih hoi panoekhaih loe na hing thung kacakah angdoethaih, thacak pahlonghaih ah om tih; Angraeng zithaih loe nang ih tacong ah om tih.

7 Høyr kjemporne deira skrik der ute, fredsbodi græt sårt.

Khenah, nihcae ih misahoih kaminawk loe tasa bangah qah o; angdaehhaih sah kami laicaehnawk doeh palungsethaih hoiah qah o.

8 Ålmannvegarne er aude, ferdafolk er der’kje meir - han hev brote pakti, vanvyrdt byarne, ikkje vyrdt noko menneskje.

Manglaih lampui loe pong sut boeh, loklam pazui kami doeh om o ai boeh; lokmaihaih to anih mah phraek moe, vangpuinawk doeh pahnawt sut boeh, mi kawbaktih mikhmai doeh khen ai boeh.

9 Landet folnar, visnar; Libanon stend skjemd, folnar burt; Saron er som den aude mark; og Basan og Karmel rister lauvet av seg.

Prae loe palungset pongah zaek kang boeh; Lebanon doeh azathaih tong boeh moe, zai sut boeh; Sharon loe praezaek baktiah oh; Bashan hoi Karmel mah angmah hnik ih athaih to angmuensak boeh.

10 No vil eg standa upp, segjer Herren, no vil eg reisa meg, no vil eg gjera meg høg.

Angraeng mah, Kai loe vaihi kang thawk moe, vaihi pakoeh ah ka oh han; vaihi kaimah hoi kaimah kang toengh tahang han.

11 De skal ganga umhender med strå og føda halm; dykkar frøsing er ein eld som skal øyda dykk.

Nangcae loe tavai to na pomh o pongah, azen to na tapen o tih; nangmacae to kangh hanah, nang hah o ih takhi loe hmai baktiah oh om tih.

12 Og folkeslag skal verta brende til kalk - avskoren klunger som vert uppbrend med eld.

Kaminawk loe hmai mah kang ih thlung kahmawn baktih, pakhruk moe, hmaitik ih soekhringkung baktiah om o tih.

13 Høyr, de som er langt undan, kva eg hev gjort, og de som er nær, kjenn min styrke!

Kangthla ah kaom nangcae kaminawk, ka sak ih tok hae tahngai oh; kazoi ah kaom nangcae kaminawk, ka thacakhaih hae panoek oh.

14 Syndarar skjelv på Sion, skjelte hev teke dei vanheilage: «Kven kann bu ved ein øydande eld? Kven kann bu ved ævelege bål?»

Zion ah kaom kazae kaminawk loe zithaih hoiah oh o; angsah cop kaminawk loe dawnrai zithaih hoih oh o. Aicae thungah mi maw kamngaeh hmai thungah kaom thaih? Aicae thungah mi maw dungzan ah kakangh hmai thungah om thai tih?

15 Den som ferdast i rettferd og talar det som rett er, som ikkje vyrder urettferdig vinning, som held sine hender frå å taka mutor, stappar øyro att og vil ikkje høyra blodråd, og som let augo att og vil ikkje sjå på vondt,

Katoeng loklam ah caeh moe, loktang lok thui kami, amsoem ai ah phoisa hnukhaih to koeh ai, bokhaih phoisa doeh talawk ai kami, kami hum hanah thuih ih lok to thaih han ai ah naa tamuep kami hoi kasae hnukhaih bangah mik pakhrip kami loe,

16 han skal bu på høge stader, fjellborger er hans vern; brødet vert gjeve honom, vatnet tryt ikkje for honom.

hmuensang ah om tih; mae nui ih kacak sipae loe anih misa abuephaih ah om tih; anih han apet ai ah buh to paek tih, tui doeh kang pae mak ai.

17 Augo dine skal skoda kongen i hans fagerdom, dei skal sjå eit vidsveimt land.

Na mik mah Siangpahrang Hoihhaih to hnu tih; angthla parai prae doeh hnu tih.

18 Hjarta ditt skal minnast rædsla: «Kvar er han som skreiv upp? Kvar er han som vog pengarne? Kvar er han som talde tårni?»

Zitthok hmuen to na poek naah, Ca tarik kami loe naa ah maw oh ving? Tamut cong kami loe naa ah maw oh ving? Kalen koek imsang toep kami loe naa ah maw oh ving boeh?

19 Det ville folket skal du ikkje meir sjå, folket med det vande målet som ein ikkje kann skyna, med den stamande tunga som ein ikkje kann tyda.

Na panoek thai ai ih kathuk lok apae kami, thaih kop thai ai ih lok apae kami to na hnu mak ai boeh.

20 Sjå på Sion, byen for våre høgtidsstemnor! Augo dine skal i Jerusalem sjå ein trygg bustad, eit fjell som ikkje vert flutt; pålarne vert æveleg ikkje upprykte, og ikkje ei av snorerne vert sundslitne.

Aicae poihsakhaih vangpui, Zion to dan oh; tung maeto doeh angthui ai, qui maeto doeh apet ai, amtim han kaom ai kahni im ah kaom, amding rue ah ohhaih Jerusalem vangpui to na mik hoiah hnu tih.

21 Men der skal me hava ein veldug, Herren - i staden for breide åer og elvar; ingi rorskuta skal fara der, og ikkje noko veldugt langskip.

Lensawk Angraeng loe to vangpui ah aicae han vapui tui hoi vacong tuinawk angqumhaih kakawk ahmuen ah om tih; to ahmuen ah loe palong thoek kami hoi misatukhaih palong doeh caeh mak ai.

22 For Herren er domaren vår, Herren er vår lovgjerar, Herren er kongen vår, han skal frelsa oss.

Angraeng loe kaicae lokcaekkung ah oh, Angraeng loe kaicae han patukhaih lok paek kami ah oh; Angraeng loe kaicae ih Siangpahrang ah oh; kaicae loe anih mah pahlong tih.

23 Slakke heng togi dine, dei evlar ikkje stydja mastri, dei held ikkje seglet utspent - då vert herfang bytt i mengd, jamvel dei lame ranar ran.

Nang ih qui to khramh o moe, kahni payanghaih qui to kacakah kom o ai pongah, kahni doeh payang o thai ai; to pongah hmuennawk to lomh o moe, amzet o; khokkhaem kaminawk mah doeh hmuenmae to lak pae o.

24 Og ingen ibuar skal segja: «Eg er sjuk.» Folket som bur der, hev fenge si misgjerd forlati.

Zion vangpui ah kaom kaminawk mah, Ngan ka nat, tiah thui o mak ai; to vangpui thungah kaom kaminawk ih zaehaih to tahmen pae tih boeh.