Esaias 25
1 Herre, du er min Gud; eg vill upphøgja deg, eg vil prisa namnet ditt. For du hev gjort underverk. Dine råd frå forntidi er sanne og trufaste.
Aw Angraeng, nang loe ka Sithaw ni; kasang koekah kang pakoeh moe, na hmin to kang pakoeh han; canghnii hoiah sak na tim ih hmuennawk to amkhrai ai ah oepthohhaih hoi dawnrai hmuennawk to na sak boeh.
2 For du hev gjort ein by til ei steinrøys, ein fast by til ein grusdunge, framande slott, so dei ikkje meir er ein by. Aldri meir skal dei verta uppbygde.
Vangpui to anghnoeng tapophaih ahmuen ah na sak; kacak vangpui doeh nam rosak boeh; prae kalah kaminawk ohhaih ahmuen loe vangpui ah om mak ai; mi mah doeh sah mak ai.
3 Difor skal eit vilt folk æra deg, den illharde heidningbyen ottast deg.
To pongah thacak kaminawk mah nang to pakoeh o tih; zitthok kaminawk ih vangpui mah doeh nang to zii o tih boeh.
4 For du hev vore ei vern for vesalmannen, ei vern for fatigmannen i naud, eit skjol mot skolregn, ein skugge for hiten. For valdsmenns frøsing er som skolregn mot veggen.
Nang loe kamtangnawk abuephaih, kavawt kaminawk palungboeng naah abuephaih ah na oh; takhi sae song naah abuephaih, ni bet naah abuephaih tahlip kahoih ah na oh; tahmenhaih tawn ai kaminawk ih palungphuihaih loe tapang kahmut rup takhi sae baktiah oh.
5 Og som hiten i ovturken, soleis døyver du bråket åt dei framande; ja, liksom hiten i skuggen av ei sky, soleis døyver du songen av valdsmenner.
Praezaek ih ni kabae baktiah, prae kalah kaminawk hanghaih loknawk to na dipsak tih; tamai mah ni kabae khuk khoep baktiah, mi tahmenhaih tawn ai kaminawk ih laa lok to dii tih boeh.
6 Og Herren, allhers drott, skal på dette fjellet bu til eit gjestebod for alle folk, eit gjestebod med feite retter, eit gjestebod med gamall vin, med feite mergfulle retter, med gamall avklåra vin.
Hae mae ah misatuh kaminawk ih Angraeng Sithaw mah kaminawk boih hanah buhraenghaih poih hoi saning kasawk ah suek ih misurtui naekhaih poih to sah pae ueloe, kakhraem koek moi hoi kahoih koek misurtui to patoem pae tih.
7 Og han skal på dette fjellet riva sund sløret som sveiper seg ikring alle folki, og det sveipet som ligg yver heidningfolki.
Hae mae ah kaminawk boih mikhmai khukhaih kahni hoi kaminawk boih kakhuk mikhmai khukhaih kahni to anih mah asik pae boih tih boeh.
8 Han skal gjera dauden til inkjes for all æva, og Herren, Herren skal turka tårorne av alle andlit, og sitt folks vanæra skal han taka burt frå all jordi. For Herren hev tala.
Anih mah duekhaih to pazawkhaih hoiah paaeh tih boeh; Angraeng mah kaminawk boih mikhmai ih mikkhraetui to huu pae tih; angmah kaminawk mah hae long nuiah tongh o ih kasaethuihaih to la pae ving tih boeh, tiah Angraeng mah thuih.
9 Og den dagen skal dei segja: «Sjå der er vår Gud! Me vona på honom, at han skulde frelsa, dette er Herren som me vona på. Lat oss frygda oss og fegnast i frelsa hans.
To na niah loe nihcae mah, Khenah, hae loe aicae ih Sithaw tangtang ni; anih to a zing o pongah, anih mah aicae to na pahlong tih; hae loe aicae mah oep o ih Angraeng ah oh; ang pahlonghaih to oep o si loe, anghoe o si, tiah thui o tih.
10 For handi åt Herren skal kvila yver dette fjellet. Moab skal verta nedtrakka der han er, liksom halm vert trakka ned i mykjavatn.
Angraeng ih ban loe hae mae nuiah om tih, toe caphaeh to maitaw aek thungah cawh o baktih toengah, Moab to a khok tlim ah suem ueloe, khok hoiah atii tih.
11 Og han skal breida ut henderne i det liksom ein symjar breider deim ut og vil symja. Men han skal stagga storlætet hans til tråss for sløgdi av hans hender.
Tui alaek kami mah tui alaek hanah ban payangh baktih toengah, anih loe Moab kaminawk salakah ban to payangh tih; Moab amoekhaih hoi ban thacakhaih to anih mah krahsak tathuk tih.
12 Og dei høgmura borgerne dine skal han riva ned, grunnsturta, jamna med jordi so dei ligg i dusti.»
Nihcae ih kasang sipae to anih mah tanimsak tih, long ah amtimsak ueloe, maiphu ah angcoengsak tih.
