Hebreerne 5
1 For kvar øvsteprest vert teken bland menneskje og vert innsett for menneskje til tenesta for Gud, til å bera fram gåvor og slagtoffer for synder,
Ⱨǝr ⱪetimliⱪ bax kaⱨin insanlar arisidin tallinip, hǝlⱪⱪǝ wakalitǝn Hudaƣa hizmǝt ⱪilixⱪa, yǝni hǝlⱪning atiƣan ⱨǝdiyǝlirini wǝ gunaⱨlar üqün ⱪilƣan ⱪurbanliⱪlirini Hudaƣa sunuxⱪa tǝyinlinidu.
2 som ein sovoren som kann vera linnhjarta mot dei vankunnige og villfarande, av di han og sjølv ligg under vesaldom,
Uning ⱨǝrtǝrǝplǝp ajizliⱪliri bolƣaqⱪa, bilimsizlǝr wǝ yoldin qǝtnigǝnlǝrgǝ mulayimliⱪ bilǝn muamilǝ ⱪilalaydu.
3 og for den skuld lyt han bera fram syndoffer, liksom for folket, so og for seg sjølv.
Xu ajizliⱪi üqün u hǝlⱪning gunaⱨliri ⱨesabiƣa ⱪurbanliⱪ sunƣandǝk, ɵz gunaⱨliri üqünmu ⱪurbanliⱪ sunuxⱪa toƣra kelidu.
4 Og ingen tek seg sjølv den æra til, men den som vert kalla av Gud liksom Aron.
Ⱨeqbir kixi bu xǝrǝplik mǝrtiwini ɵzlükidin almaydu, pǝⱪǝt Ⱨarunƣa ohxax, Huda tǝripidin qaⱪirilƣandila uni alidu.
5 So hev ikkje Kristus heller tillagt seg den æra å verta øvsteprest, men han som sagde til honom: «Du er min son, eg hev født deg i dag.»
Huddi xuningdǝk Mǝsiⱨmu bax kaⱨin mǝrtiwisigǝ Ɵzini uluƣlap ɵzlükidin erixkǝn ǝmǝs, bǝlki Uni [uluƣliƣuqi Huda] Ɵzi idi; U Uningƣa: — «Sǝn Mening Oƣlumdursǝn, bügün Mǝn Seni tuƣdurdum» degǝn.
6 Liksom han og segjer ein annan stad: «Du er prest til æveleg tid etter Melkisedeks vis.» (aiōn g165)
U [muⱪǝddǝs yazmilarning] yǝnǝ bir yeridǝ Uningƣa: — «Sǝn ǝbǝdil’ǝbǝdgiqǝ Mǝlkizǝdǝkning tipidiki bir kaⱨindursǝn» degǝn. (aiōn g165)
7 Og han hev i sitt kjøts dagar med sterkt rop og tåror bore fram bøner og naudbeding til honom som kunde frelsa honom frå dauden, og vart bønhøyrd for sin gudlegdom,
[Mǝsiⱨ] yǝr yüzidiki künlǝrdǝ, Ɵzini ɵlümdin ⱪutⱪuzuwelixⱪa ⱪadir Bolƣuqiƣa ⱪattiⱪ nidalar wǝ kɵz yaxliri bilǝn dua-tilawǝtlǝr wǝ yilinixlarni kɵtürdi. Uning ihlasmǝnlikidin dualiri ijabǝt ⱪilindi.
8 og soleis lærde han, endå han var son, lydnad av det han leid;
Gǝrqǝ U [Hudaning] Oƣli bolsimu, azab qekixliri arⱪiliⱪ itaǝtmǝn boluxni ɵgǝndi.
9 og då han var fullenda, vart han upphav til æveleg frelsa for alle deim som lyder honom, (aiōnios g166)
U mana muxundaⱪ mukǝmmǝl ⱪilinƣan bolƣaqⱪa, barliⱪ Ɵzigǝ itaǝt ⱪilƣuqilarƣa mǝnggülük nijatni barliⱪⱪa kǝltürgüqi bolup, (aiōnios g166)
10 med di Gud kalla honom øvsteprest etter Melkisedeks vis.
Huda tǝripidin «Mǝlkizǝdǝkning kaⱨinliⱪ tüzümi tǝrtipidǝ bax kaⱨin» dǝp jakarlandi.
11 Um dette hev me mykje å segja, som og er vandt å leggja ut, då de hev vorte seinføre til å høyra.
Bu ix toƣruluⱪ eytidiƣan nurƣun sɵzlirimiz bar, lekin ⱪulaⱪliringlar pang bolup kǝtkǝqkǝ, bularni silǝrgǝ eniⱪ qüxǝndürüx tǝs.
12 For de som etter tidi skulde vore lærarar, de treng atter til at ein lærer dykk dei fyrste grunnar i Guds ord; og de hev vorte slike som treng til mjølk og ikkje fast føda.
Qünki silǝr alliburun tǝlim bǝrgüqi boluxⱪa tegixlik bolƣan qaƣdimu, ǝmǝliyǝttǝ silǝr yǝnila Hudaning sɵz-kalamining asasiy ⱨǝⱪiⱪǝtlirining nemǝ ikǝnlikini baxⱪilarning yengiwaxtin ɵgitixigǝ moⱨtajsilǝr; silǝrgǝ yirik yemǝklik ǝmǝs, bǝlki yǝnila süt kerǝktur.
13 For kvar den som fær mjølk, er urøynd i rettferds ord; for han er eit barn.
Qünki pǝⱪǝt süt bilǝnla ozuⱪlinidiƣanlarning bowaⱪtin pǝrⱪi yoⱪtur, ular ⱨǝⱪⱪaniyǝt kalamiƣa pixxiⱪ bolmiƣan ƣoridur, halas.
14 Men fast føda er for vaksne, for deim som ved tame hev tilvande sansar til å skilja millom godt og vondt.
Biraⱪ yemǝklik bolsa yetilgǝnlǝr, yǝni ɵz ang-zeⱨinlirini yahxi-yamanni pǝrⱪ etixkǝ yetildurgǝnlǝr üqündur.
