Hebreerne 10
1 For sidan lovi berre hev ein skugge av dei tilkomande gode ting, men ikkje sjølve bilætet av tingi, so kann ho aldri ved dei same årlege offer som dei stødt ber fram, gjera deim fullkomne som kjem fram med deim.
vyavasthA bhaviShyanma NgalAnAM ChAyAsvarUpA na cha vastUnAM mUrttisvarUpA tato heto rnityaM dIyamAnairekavidhai rvArShikabalibhiH sharaNAgatalokAn siddhAn karttuM kadApi na shaknoti|
2 Elles hadde dei vel halde upp med å bera deim fram, då dei ofrande ikkje lenger vilde havt synder på samvitet når dei ein gong var reinsa.
yadyashakShyat tarhi teShAM balInAM dAnaM kiM na nyavarttiShyata? yataH sevAkAriShvekakR^itvaH pavitrIbhUteShu teShAM ko. api pApabodhaH puna rnAbhaviShyat|
3 Men ved deim kjem årlegårs minning um synder.
kintu tai rbalidAnaiH prativatsaraM pApAnAM smAraNaM jAyate|
4 For det er umogelegt at blod av uksar og bukkar kann taka burt synder.
yato vR^iShANAM ChAgAnAM vA rudhireNa pApamochanaM na sambhavati|
5 Difor segjer han, då han stig inn i verdi: «Offer og gåva vilde du ikkje hava, men ein likam laga du åt meg;
etatkAraNAt khrIShTena jagat pravishyedam uchyate, yathA, "neShTvA baliM na naivedyaM deho me nirmmitastvayA|
6 brennoffer og syndoffer hadde du ikkje hug på.
na cha tvaM balibhi rhavyaiH pApaghnai rvA pratuShyasi|
7 Då sagde eg: «Sjå, eg kjem - i bokrullen er det skrive um meg - og vil gjera, Gud, din vilje.»»
avAdiShaM tadaivAhaM pashya kurvve samAgamaM| dharmmagranthasya sarge me vidyate likhitA kathA| Isha mano. abhilAShaste mayA sampUrayiShyate|"
8 Fyrst segjer han: «Offer og gåva og brennoffer og syndoffer vilde du ikkje hava, og du hadde ikkje hug på deim» - endå dei vert framborne etter lovi -;
ityasmin prathamato yeShAM dAnaM vyavasthAnusArAd bhavati tAnyadhi tenedamuktaM yathA, balinaivedyahavyAni pApaghna nchopachArakaM, nemAni vA nChasi tvaM hi na chaiteShu pratuShyasIti|
9 so segjer han: «Sjå, eg kjem og vil gjera din vilje.» Han tek burt det fyrste, for at han kann setja inn det andre.
tataH paraM tenoktaM yathA, "pashya mano. abhilAShaM te karttuM kurvve samAgamaM;" dvitIyam etad vAkyaM sthirIkarttuM sa prathamaM lumpati|
10 Med denne vilje er me helga ved ofringi av Jesu Kristi likam ein gong for alle.
tena mano. abhilASheNa cha vayaM yIshukhrIShTasyaikakR^itvaH svasharIrotsargAt pavitrIkR^itA abhavAma|
11 Og kvar prest stend der og gjer dagstødt tenesta og ber fram mange gonger dei same offer, som aldri kann taka burt synder;
aparam ekaiko yAjakaH pratidinam upAsanAM kurvvan yaishcha pApAni nAshayituM kadApi na shakyante tAdR^ishAn ekarUpAn balIn punaH punarutsR^ijan tiShThati|
12 men han hev bore fram eit einaste offer for synder og hev so for alltid sett seg ved Guds høgre hand
kintvasau pApanAshakam ekaM baliM datvAnantakAlArtham Ishvarasya dakShiNa upavishya
13 og ventar sidan berre på at hans fiendar skal verta lagde til skammel for føterne hans.
yAvat tasya shatravastasya pAdapIThaM na bhavanti tAvat pratIkShamANastiShThati|
14 For med eit einaste offer hev han for alltid gjort deim fullkomne som vert helga.
yata ekena balidAnena so. anantakAlArthaM pUyamAnAn lokAn sAdhitavAn|
15 Men det vitnar og den Heilage Ande for oss; for etter han hev sagt:
etasmin pavitra AtmApyasmAkaM pakShe pramANayati
16 «Dette er den pakti som eg vil gjera med deim etter dei dagarne, » so segjer Herren: «Eg vil gjeva loverne mine i hjarto deira, og skriva deim inn i hugen deira,
"yato hetostaddinAt param ahaM taiH sArddham imaM niyamaM sthirIkariShyAmIti prathamata uktvA parameshvareNedaM kathitaM, teShAM chitte mama vidhIn sthApayiShyAmi teShAM manaHsu cha tAn lekhiShyAmi cha,
17 og synderne deira og misgjerderne deira vil eg ikkje lenger koma i hug.»
apara ncha teShAM pApAnyaparAdhAMshcha punaH kadApi na smAriShyAmi|"
18 Men der det er forlating for deim, der trengst det ikkje lenger noko offer for synd.
kintu yatra pApamochanaM bhavati tatra pApArthakabalidAnaM puna rna bhavati|
19 So hev me då, brør, i Jesu blod frimod til å ganga inn i heilagdomen,
ato he bhrAtaraH, yIsho rudhireNa pavitrasthAnapraveshAyAsmAkam utsAho bhavati,
20 som han hev vigt oss ein ny og livande veg til, gjenom forhenget, det er hans kjøt,
yataH so. asmadarthaM tiraskariNyArthataH svasharIreNa navInaM jIvanayukta nchaikaM panthAnaM nirmmitavAn,
21 og me hev ein stor prest yver Guds hus.
apara ncheshvarIyaparivArasyAdhyakSha eko mahAyAjako. asmAkamasti|
22 Difor, lat oss stiga fram med eit sannferdelegt hjarta, med full vissa i trui, reinsa i hjarto frå eit vondt samvit og tvegne på likamen med reint vatn!
ato hetorasmAbhiH saralAntaHkaraNai rdR^iDhavishvAsaiH pApabodhAt prakShAlitamanobhi rnirmmalajale snAtasharIraishcheshvaram upAgatya pratyAshAyAH pratij nA nishchalA dhArayitavyA|
23 Lat oss halda uruggeleg fast på å vedkjennast voni, for han er trufast som gav lovnaden,
yato yastAm a NgIkR^itavAn sa vishvasanIyaH|
24 og lat oss agta på kvarandre, so me kveikjer kvarandre til kjærleik og gode gjerningar
aparaM premni satkriyAsu chaikaikasyotsAhavR^iddhyartham asmAbhiH parasparaM mantrayitavyaM|
25 og ikkje skil oss frå vår eigi samling som sume hev for skikk, men påminner kvarandre, og det so mykje meir som de ser kor det lid mot dagen.
aparaM katipayalokA yathA kurvvanti tathAsmAbhiH sabhAkaraNaM na parityaktavyaM parasparam upadeShTavya ncha yatastat mahAdinam uttarottaraM nikaTavartti bhavatIti yuShmAbhi rdR^ishyate|
26 For syndar me med vilje når me hev lært å kjenna sanningi, då er det ikkje att meir noko offer for synder,
satyamatasya j nAnaprApteH paraM yadi vayaM svaMchChayA pApAchAraM kurmmastarhi pApAnAM kR^ite. anyat kimapi balidAnaM nAvashiShyate
27 men berre ei fælande gruv for dom og ein logande brennhug som skal eta upp dei motstridige.
kintu vichArasya bhayAnakA pratIkShA ripunAshakAnalasya tApashchAvashiShyate|
28 Når nokon hev brote Mose lov, so døyr han utan miskunn etter ord av tvo eller tri vitne;
yaH kashchit mUsaso vyavasthAm avamanyate sa dayAM vinA dvayostisR^iNAM vA sAkShiNAM pramANena hanyate,
29 kor mykje verre refsing trur de då den skal verta kjend verd, som hev trødt Guds Son under føter og vanvyrdt paktblodet som han vart helga med, og svivyrdt nådens Ande!
tasmAt kiM budhyadhve yo jana Ishvarasya putram avajAnAti yena cha pavitrIkR^ito. abhavat tat niyamasya rudhiram apavitraM jAnAti, anugrahakaram AtmAnam apamanyate cha, sa kiyanmahAghorataradaNDasya yogyo bhaviShyati?
30 For me kjenner honom som hev sagt: «Hemnen høyrer meg til, eg skal gjeva attgjeld, segjer Herren.» Og atter: «Herren skal døma sitt folk.»
yataH parameshvaraH kathayati, "dAnaM phalasya matkarmma sUchitaM pradadAmyahaM|" punarapi, "tadA vichArayiShyante pareshena nijAH prajAH|" idaM yaH kathitavAn taM vayaM jAnImaH|
31 Det er gruelegt å falla i henderne på den livande Gud.
amareshvarasya karayoH patanaM mahAbhayAnakaM|
32 Men kom i hug dei framfarne dagar, då de, etter de var upplyste, tolde mykjen strid i lidingar,
he bhrAtaraH, pUrvvadinAni smarata yatastadAnIM yUyaM dIptiM prApya bahudurgatirUpaM saMgrAmaM sahamAnA ekato nindAkleshaiH kautukIkR^itA abhavata,
33 med di de snart sjølve ved hædingar og trengslor vart til ei bisn, snart var samlidande med deim som var so farne!
anyatashcha tadbhoginAM samAMshino. abhavata|
34 For de hadde og samhug med fangarne, og de bar det med gleda at dykkar gods vart rana, då de visste at de sjølve hadde ein betre og varande eigedom.
yUyaM mama bandhanasya duHkhena duHkhino. abhavata, yuShmAkam uttamA nityA cha sampattiH svarge vidyata iti j nAtvA sAnandaM sarvvasvasyApaharaNam asahadhva ncha|
35 Kasta difor ikkje burt dykkar frimod, som hev stor løn!
ataeva mahApuraskArayuktaM yuShmAkam utsAhaM na parityajata|
36 For de treng til tolmod, so de kann nå lovnaden når de hev gjort Guds vilje.
yato yUyaM yeneshvarasyechChAM pAlayitvA pratij nAyAH phalaM labhadhvaM tadarthaM yuShmAbhi rdhairyyAvalambanaM karttavyaM|
37 For endå er det berre so stutt ei stund, so kjem han som koma skal, og han skal ikkje drygja.
yenAgantavyaM sa svalpakAlAt param AgamiShyati na cha vilambiShyate|
38 «Men den rettferdige, ved tru skal han liva; » og: «Um nokon dreg seg undan, so hev mi sjæl ikkje hugnad i honom.»
"puNyavAn jano vishvAsena jIviShyati kintu yadi nivarttate tarhi mama manastasmin na toShaM yAsyati|"
39 Men me er ikkje av deim som dreg seg undan til fortaping, men av deim som trur til frelsa for sjæli.
kintu vayaM vinAshajanikAM dharmmAt nivR^ittiM na kurvvANA AtmanaH paritrANAya vishvAsaM kurvvAmahe|
