2 Samuel 22
1 David kvad dette kvædet åt Herren då Herren hadde frelst honom frå alle uvenerne sine, og frå Saul:
Bere a Awurade gyee Dawid fii nʼatamfo nyinaa ne Saulo nsam akyi no, ɔtoo saa dwom yi de yii Awurade ayɛ.
2 «Herren er mitt berg og mi festning og min frelsar.
Nsɛm a ɛwɔ dwom no mu ni: “Awurade yɛ me botan, mʼaban ne mʼagyenkwa;
3 Gud er mitt berg som eg flyr til! Min skjold og mitt frelseshorn Mi høge borg! mi livd! Frelsaren min som friar meg ifrå vald!
me Nyankopɔn yɛ me botan; ne mu na minya guankɔbea. Ɔyɛ me kyɛm, me nkwagye mu ahoɔden, mʼabandennen, mʼagyenkwa, nea ogye me fi basabasayɛ mu.
4 Eg kallar på Herren, den høglova: Frå fiendarne mine frelsar han meg.
“Misu frɛ Awurade; ɔno na ayeyi sɛ no, efisɛ ogye me fi mʼatamfo nsam.
5 Daudens brot og brand kringsette meg. Straumar av vondskap skræmde meg.
Owu asorɔkye twaa me ho hyiae; ɔsɛe yiri faa me so.
Ɔda mu hama kyekyeree me; mihyiaa owu mfiri. (Sheol h7585)
7 Men Herren kalla eg på i mi trengsla, eg ropa til min Gud. Han høyrde frå templet sitt røysti mi, mitt rop rakk fram til øyro hans.
“Na mʼamanehunu mu no, misu frɛɛ Awurade. Yiw, mefrɛɛ me Nyankopɔn pɛɛ mmoa. Ɔtee me nne fii ne kronkronbea. Me sufrɛ duu nʼasom.
8 Jordi skok seg og skalv, himmelens grunnvollar dirra, Dei skok seg, for harmen hans loga upp:
Na asase wosowee na ehinhimii; ɔsoro fapem wosowee; wɔwosowee, nʼabufuw nti.
9 Røyk steig upp frå nasen hans, eld frå munnen hans åt ikring seg, gloande kol loga frå honom.
Wusiw fii ne hwene mu; ogyaframa fii nʼanom; na nnyansramma dɛw fii mu.
10 Han lægde himmelen og steig ned, med kolmyrker under føterne sine.
Ofii ɔsoro baa fam; na omununkum kabii duruu nʼanan ase.
11 Han for fram på kerub og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
Ɔte kerubim so tui; gyaagyaa ne ho wɔ mframa ntaban so.
12 Myrkret gjorde han til åklæde kring seg, tjeldet hans var myrke vatn, tjukke skyer.
Ɔde sum kataa ne ho hyiae, ɔde osu mununkum dii nʼanim kan.
13 Frå glansen fyre andlitet hans brann gloande kol.
Hann kɛse hyerɛn wɔ nʼanim, na anyinam pa fii mu.
14 Herren tora i himmelen, den Høgste let høyra si røyst:
Awurade bobɔɔ mu fi ɔsoro; Ɔsorosoroni no teɛɛ mu dennen.
15 Pilerne sine skaut han og spreidde deim, eldingar sende han og fortulla deim.
Ɔtow nʼagyan maa nʼatamfo hwetee; anyinam twa ma wɔyɛɛ basaa.
16 Djupålarne i havet kom upp i dagen, grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved Herrens trugsmål, ved andepusten frå hans nase.
Awurade kasae, na wiase nnyinaso no nyinaa daa hɔ. Wotumi huu ɛpo ase, na asase fapem ho daa hɔ.
17 Han rette ut handi frå høgdi og greip meg, han drog meg upp or store vatn.
“Ofi ɔsoro baa fam besoo me mu; ɔtwee me fii asu a emu dɔ mu.
18 Han frelste meg frå min megtige fiende, frå uvenern’ mine, dei var meg for sterke.
Ogyee me fii mʼatamfo a wɔyɛ den nsam, atamfo a wokyi me na wɔn ho yɛ den pa ara sen me.
19 Dei for imot meg på motgangsdagen; men Herren vart studnaden min.
Wɔbaa me so wɔ mʼamanehunu da, nanso Awurade pagyaw me.
20 Han førde meg ut i vidt rom. Han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
Ɔde me baa baabi a bammɔ wɔ; ogyee me, efisɛ nʼani kum me ho.
21 Herren gjorde med meg etter rettferdi mi, han lønte meg etter reinleiken i henderne mine.
“Awurade atua me papayɛ so ka; me bem a midi no, wahyɛ me anan mu.
22 For eg tok vare på Herrens vegar, fall ikkje i vondskap frå min Gud.
Efisɛ manantew Awurade akwan so; mentwee me ho mfii me Nyankopɔn ho nkɔyɛɛ bɔne.
23 Nei, alle hans rettar hadde eg for auga, bodordi hans veik eg ikkje ifrå.
Ne mmara nyinaa gu mʼanim; mentwee me ho mfii ne nhyehyɛe ho.
24 So var eg ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
Me ho nni asɛm wɔ Onyankopɔn anim; matwe me ho afi bɔne ho.
25 Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken min for hans augo.
Awurade tuaa me papayɛ so ka, efisɛ minni fɔ wɔ nʼanim.
26 Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande kjempa ulastande.
“Woda wo ho adi sɛ ɔnokwafo kyerɛ wɔn a wodi nokware, wɔn a wodi mu nso wo kyerɛ wɔn sɛ wodi mu.
27 Mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde syner du deg rang.
Wuyi wo kronkronyɛ kyerɛ ɔkronkronni, nanso amumɔyɛfo de wukyi wɔn.
28 For du frelsar arme folk, men augo dine er mot dei ovmodige til å tvinga deim ned.
Wugye ahobrɛasefo, nanso wʼani kɔ ahantanfo so sɛ wobɛbrɛ wɔn ase.
29 For du er mi lampa, Herre, og Herren gjer myrkret mitt bjart.
Wo Awurade, woyɛ me kanea. Yiw, Awurade woma me sum dan hann.
30 Ved deg eg renner mot herflokkar, ved min Gud stormar eg murar.
Wʼahoɔden mu, metumi aka asraafokuw agu; me Nyankopɔn nti, mitumi foro ɔfasu.
31 Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
“Onyankopɔn de, nʼakwan yɛ pɛ; Awurade bɔhyɛ nyinaa ba mu. Ɔyɛ nkatabo ma wɔn a wɔhwehwɛ bammɔ wɔ ne mu.
32 For kven er Gud forutan Herren? Kven er eit berg utan vår Gud?
Hena ne Onyankopɔn, gye sɛ Awurade? Hena ne ɔbotantim no, gye sɛ yɛn Nyankopɔn?
33 Gud, han som gyrder meg med kraft, og leider den ulastande på hans veg,
Onyankopɔn ne mʼaban a ɛyɛ den; wagye me, na wama me kwan so ayɛ pɛ.
34 som gjev meg føter liksom hindarne, og set meg upp på høgderne mine,
Ɔma mʼanammɔn ho yɛ hare sɛ ɔforote de; Ɔma me gyina sorɔnsorɔmmea.
35 som lærer henderne mine upp til strid, so armarne spenner koparbogen.
Osiesie me ma ɔko; na me basa tumi kuntun kɔbere mfrafrae tadua.
36 Du gav meg frelsa di til skjold, og småminkingi di ho gjorde meg stor.
Woama me wo nkwagye kyɛm. Wo mmoa ama mayɛ ɔkɛse.
37 Du gjorde rom for stigi mine, og oklo mine vagga ikkje.
Woabɔ kwan tɛtrɛɛ ama mʼanan sɛnea me nkotodwe rengurow.
38 Eg forfylgde fiendarne mine og tynte deim. Eg vende ikkje um fyrr eg fekk gjort ende på deim.
“Metaa mʼatamfo sɛee wɔn; mannyina kosii sɛ wodii nkogu.
39 Eg gjorde ende på deim og slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg. Dei fall under føterne mine.
Meyam wɔn, mebɔɔ wɔn hwee fam, na wɔantumi ansɔre; wɔhwehwee ase wɔ mʼanan ase.
40 Du gyrde meg med kraft til striden. Du bøygde motmennern’ mine under meg.
Wohyɛɛ me ahoɔden maa ɔko; woaka mʼatamfo ahyɛ mʼanan ase.
41 Fiendarne mine let du snu ryggen til meg, deim som hatar meg, rudde eg ut.
Womaa wɔdan wɔn ani guanee, na mesɛe wɔn a wɔtan me nyinaa.
42 Dei såg seg um - men ingen frelste - til Herren, men han svara deim ikkje.
Wosu pɛɛ mmoa, nanso obiara ammegye wɔn. Wosu frɛɛ Awurade, nanso wannye wɔn so.
43 Eg smuldra deim som dust på jordi; som søyla på gator krasa eg deim; eg trakka deim ned.
Meyam wɔn ma wɔyɛɛ sɛ asase so mfutuma; mepraa wɔn guu suka mu sɛ wura.
44 Du frelste meg ut or mitt folks ufred, til hovud for heidningar vara du meg; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
“Womaa me nkonimdi wɔ wɔn a wɔbɔ me kwaadu so. Woahwɛ sɛ mɛyɛ amanaman sodifo; na nnipa a minnim wɔn som me.
45 Ukjende folk smeikte for meg, ved gjetordet um meg lydde dei meg.
Ananafo brɛ wɔn ho ase ma me; wɔte me nka pɛ ara a, wɔde wɔn ho ma me.
46 Ja, framandfolk visna av, gjekk skjelvande ut or borgerne sine.
Wɔn nyinaa bɔ huboa, na wɔde ahopopo fi wɔn nsraban mu ba.
47 Herren liver! lova vere han, mitt berg! Ja, upphøgd vere Gud, mitt frelse-berg,
“Awurade te ase! Ayeyi nka me botan, ma wɔmma Onyankopɔn, me nkwagye botan so.
48 Gud som gjev meg hemn, legg folkeslag under meg
Ɔno ne Onyankopɔn a ɔtɔ wɔn a wɔhaw me so were; ɔka amanaman no hyɛ mʼase
49 og fører meg ut frå fiendarne mine! Ja - du som lyfter meg høgt yver motmennern’ mine og bergar meg undan frå valdsmanns hand!
na ogye me fi mʼatamfo nsam. Wode me si baabi a mʼatamfo nnu, wugye me fi atutuwpɛfo a wotia me nsam.
50 Difor, Herre, vil eg prisa deg millom heidningarn’, og lovsyngja ditt namn.
Awurade eyi nti, mɛkamfo wo wɔ amanaman mu, Ao Awurade. Mɛto ayeyi dwom ama wo din.
51 For han gjer kongen sin sigersæl, gjer miskunn mot honom han salva, mot David og ætti hans til æveleg tid.»
“Wode nkonimdi akɛse ama wo hene; woda ɔdɔ a ɛnsa da adi kyerɛ nea woasra no ngo, wode kyerɛ Dawid, ne nʼasefo afebɔɔ.”
