2 Samuel 22
1 David kvad dette kvædet åt Herren då Herren hadde frelst honom frå alle uvenerne sine, og frå Saul:
I izgovori David Gospodu rijeèi ove pjesme, kad ga izbavi Gospod iz ruku svijeh neprijatelja njegovijeh i iz ruke Saulove;
2 «Herren er mitt berg og mi festning og min frelsar.
I reèe: Gospod je moja stijena i grad moj i izbavitelj moj.
3 Gud er mitt berg som eg flyr til! Min skjold og mitt frelseshorn Mi høge borg! mi livd! Frelsaren min som friar meg ifrå vald!
Bog je stijena moja, u njega æu se uzdati, štit moj i rog spasenja mojega, zaklon moj i utoèište moje, spasitelj moj, koji me izbavlja od sile.
4 Eg kallar på Herren, den høglova: Frå fiendarne mine frelsar han meg.
Prizivljem Gospoda, kojega valja hvaliti, i opraštam se neprijatelja svojih.
5 Daudens brot og brand kringsette meg. Straumar av vondskap skræmde meg.
Jer obuzeše me smrtni bolovi, potoci nevaljalijeh ljudi uplašiše me.
Bolovi grobni opkoliše me, stegoše me zamke smrtne. (Sheol h7585)
7 Men Herren kalla eg på i mi trengsla, eg ropa til min Gud. Han høyrde frå templet sitt røysti mi, mitt rop rakk fram til øyro hans.
U tjeskobi svojoj prizvah Gospoda, i k Bogu svojemu povikah, on èu iz dvora svojega glas moj, i vika moja doðe mu do ušiju.
8 Jordi skok seg og skalv, himmelens grunnvollar dirra, Dei skok seg, for harmen hans loga upp:
Zatrese se i pokoleba se zemlja, temelji nebesima zadrmaše se i pomjeriše se, jer se on razgnjevi.
9 Røyk steig upp frå nasen hans, eld frå munnen hans åt ikring seg, gloande kol loga frå honom.
Podiže se dim iz nozdara njegovijeh i iz usta njegovijeh oganj koji proždire, živo ugljevlje otskakaše od njega.
10 Han lægde himmelen og steig ned, med kolmyrker under føterne sine.
Savi nebesa i siðe; a mrak bijaše pod nogama njegovijem.
11 Han for fram på kerub og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
I sjede na heruvima i poletje, i pokaza se na krilima vjetrnijem.
12 Myrkret gjorde han til åklæde kring seg, tjeldet hans var myrke vatn, tjukke skyer.
Od mraka naèini oko sebe šator, od mraènijeh voda, oblaka vazdušnijeh.
13 Frå glansen fyre andlitet hans brann gloande kol.
Od sijevanja pred njim goraše živo ugljevlje.
14 Herren tora i himmelen, den Høgste let høyra si røyst:
Zagrmje s nebesa Gospod, i višnji pusti glas svoj.
15 Pilerne sine skaut han og spreidde deim, eldingar sende han og fortulla deim.
Pusti strijele svoje, i razmetnu ih; munje, i razasu ih.
16 Djupålarne i havet kom upp i dagen, grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved Herrens trugsmål, ved andepusten frå hans nase.
Pokazaše se dubine morske, i otkriše se temelji vasiljenoj od prijetnje Gospodnje, od dihanja duha iz nozdara njegovijeh.
17 Han rette ut handi frå høgdi og greip meg, han drog meg upp or store vatn.
Tada pruži s visine ruku i uhvati me, izvuèe me iz vode velike.
18 Han frelste meg frå min megtige fiende, frå uvenern’ mine, dei var meg for sterke.
Izbavi me od neprijatelja mojega silnoga i od mojih nenavidnika, kad bijahu jaèi od mene.
19 Dei for imot meg på motgangsdagen; men Herren vart studnaden min.
Ustaše na me u dan nevolje moje, ali mi Gospod bi potpora.
20 Han førde meg ut i vidt rom. Han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
I izvede me na prostrano mjesto, izbavi me, jer sam mu mio.
21 Herren gjorde med meg etter rettferdi mi, han lønte meg etter reinleiken i henderne mine.
Dade mi Gospod po pravdi mojoj, po èistoti ruku mojih dariva me.
22 For eg tok vare på Herrens vegar, fall ikkje i vondskap frå min Gud.
Jer se držah putova Gospodnjih, i ne odmetnuh se Boga svojega.
23 Nei, alle hans rettar hadde eg for auga, bodordi hans veik eg ikkje ifrå.
Nego su svi zakoni njegovi preda mnom, i zapovijesti njegovijeh ne uklanjam od sebe.
24 So var eg ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
I bih mu vjeran, i èuvah se od bezakonja svojega.
25 Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken min for hans augo.
Dade mi Gospod po pravdi mojoj, po èistoti mojoj pred oèima njegovima.
26 Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande kjempa ulastande.
Sa svetima postupaš sveto, s èovjekom vjernijem vjerno;
27 Mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde syner du deg rang.
S èistijem èisto postupaš, a s nevaljalijem nasuprot njemu.
28 For du frelsar arme folk, men augo dine er mot dei ovmodige til å tvinga deim ned.
Jer pomažeš narodu nevoljnom, a na ponosite spuštaš oèi svoje i ponižavaš ih.
29 For du er mi lampa, Herre, og Herren gjer myrkret mitt bjart.
Ti si vidjelo moje, Gospode, i Gospod prosvjetljuje tamu moju.
30 Ved deg eg renner mot herflokkar, ved min Gud stormar eg murar.
S tobom razbijam vojsku, s Bogom svojim skaèem preko zida.
31 Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
Put je Božji vjeran, rijeè Gospodnja èista. On je štit svjema koji se uzdaju u nj.
32 For kven er Gud forutan Herren? Kven er eit berg utan vår Gud?
Jer ko je Bog osim Gospoda? i ko je stijena osim Boga našega?
33 Gud, han som gyrder meg med kraft, og leider den ulastande på hans veg,
Bog je krjepost moja i sila moja, i èini da mi je put bez mane.
34 som gjev meg føter liksom hindarne, og set meg upp på høgderne mine,
Daje mi noge kao u jelena, i na visine moje stavlja me.
35 som lærer henderne mine upp til strid, so armarne spenner koparbogen.
Uèi ruke moje boju, te lome luk mjedeni mišice moje.
36 Du gav meg frelsa di til skjold, og småminkingi di ho gjorde meg stor.
Ti mi daješ štit spasenja svojega, i milost tvoja èini me velika.
37 Du gjorde rom for stigi mine, og oklo mine vagga ikkje.
Širiš korake moje poda mnom, te se ne omièu gležnji moji.
38 Eg forfylgde fiendarne mine og tynte deim. Eg vende ikkje um fyrr eg fekk gjort ende på deim.
Tjeram neprijatelje svoje, i potirem ih, i ne vraæam se dokle ih ne istrijebim.
39 Eg gjorde ende på deim og slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg. Dei fall under føterne mine.
I istrebljujem ih, i obaram ih da ne mogu ustati, nego padaju pod noge moje.
40 Du gyrde meg med kraft til striden. Du bøygde motmennern’ mine under meg.
Jer me ti opasuješ snagom za boj: koji ustanu na me, obaraš ih poda me.
41 Fiendarne mine let du snu ryggen til meg, deim som hatar meg, rudde eg ut.
Neprijatelja mojih pleæi ti mi obraæaš, i potirem nenavidnike svoje.
42 Dei såg seg um - men ingen frelste - til Herren, men han svara deim ikkje.
Obziru se, ali nema pomagaèa: vièu ka Gospodu, ali ih ne sluša.
43 Eg smuldra deim som dust på jordi; som søyla på gator krasa eg deim; eg trakka deim ned.
Satirem ih kao prah zemaljski, kao blato po ulicama gazim ih i razmeæem.
44 Du frelste meg ut or mitt folks ufred, til hovud for heidningar vara du meg; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
Ti me izbavljaš od bune naroda mojega, èuvaš me da sam glava narodima; narod kojega ne poznavah služi mi.
45 Ukjende folk smeikte for meg, ved gjetordet um meg lydde dei meg.
Tuðini laskaju mi, èujuæi pokoravaju mi se.
46 Ja, framandfolk visna av, gjekk skjelvande ut or borgerne sine.
Tuðini blijede, dršæu u gradovima svojim.
47 Herren liver! lova vere han, mitt berg! Ja, upphøgd vere Gud, mitt frelse-berg,
Živ je Gospod, i da je blagoslovena stijena moja. Da se uzvisi Bog, stijena spasenja mojega.
48 Gud som gjev meg hemn, legg folkeslag under meg
Bog, koji mi daje osvetu, i pokorava mi narode,
49 og fører meg ut frå fiendarne mine! Ja - du som lyfter meg høgt yver motmennern’ mine og bergar meg undan frå valdsmanns hand!
Koji me izvodi iz neprijatelja mojih, i podiže me nad one koji ustaju na me, i od èovjeka žestoka izbavlja me.
50 Difor, Herre, vil eg prisa deg millom heidningarn’, og lovsyngja ditt namn.
Toga radi hvalim te, Gospode, po narodima, i pojem imenu tvojemu,
51 For han gjer kongen sin sigersæl, gjer miskunn mot honom han salva, mot David og ætti hans til æveleg tid.»
Koji slavno izbavljaš cara svojega, i èiniš milost pomazaniku svojemu Davidu i sjemenu njegovu dovijeka.
