2 Samuel 22
1 David kvad dette kvædet åt Herren då Herren hadde frelst honom frå alle uvenerne sine, og frå Saul:
Daudi nĩainĩire Jehova na ciugo cia rwĩmbo rũrũ rĩrĩa Jehova aamũhonokirie kuuma guoko-inĩ gwa thũ ciake ciothe na kuuma guoko-inĩ gwa Saũlũ.
2 «Herren er mitt berg og mi festning og min frelsar.
Akiuga atĩrĩ:
3 Gud er mitt berg som eg flyr til! Min skjold og mitt frelseshorn Mi høge borg! mi livd! Frelsaren min som friar meg ifrå vald!
Ngai wakwa nĩwe rwaro rwakwa rwa ihiga, na nĩwe rĩũrĩro rĩakwa,
4 Eg kallar på Herren, den høglova: Frå fiendarne mine frelsar han meg.
Ngayagĩra Jehova, ũrĩa wagĩrĩire kũgoocagwo,
5 Daudens brot og brand kringsette meg. Straumar av vondskap skræmde meg.
“Ndiihũ cia gĩkuũ nĩciathiũrũrũkĩirie;
Mĩhĩndo ya mbĩrĩra ĩgĩĩthiororokeria; (Sheol h7585)
7 Men Herren kalla eg på i mi trengsla, eg ropa til min Gud. Han høyrde frå templet sitt røysti mi, mitt rop rakk fram til øyro hans.
Mĩnyamaro-inĩ yakwa ndakaĩire Jehova;
8 Jordi skok seg og skalv, himmelens grunnvollar dirra, Dei skok seg, for harmen hans loga upp:
“Thĩ ĩkĩinaina na ĩgĩthingitha;
9 Røyk steig upp frå nasen hans, eld frå munnen hans åt ikring seg, gloande kol loga frå honom.
Ndogo ĩkiuma maniũrũ-inĩ make ĩkĩambata na igũrũ;
10 Han lægde himmelen og steig ned, med kolmyrker under føterne sine.
Aahingũrire igũrũ agĩikũrũka thĩ;
11 Han for fram på kerub og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
Ombũkire akuuĩtwo nĩ ikerubi;
12 Myrkret gjorde han til åklæde kring seg, tjeldet hans var myrke vatn, tjukke skyer.
Ehumbĩrire na nduma,
13 Frå glansen fyre andlitet hans brann gloande kol.
Kuuma ũkengi ũrĩa warĩ harĩ we,
14 Herren tora i himmelen, den Høgste let høyra si røyst:
Jehova akĩruruma arĩ kũu igũrũ;
15 Pilerne sine skaut han og spreidde deim, eldingar sende han og fortulla deim.
Aikirie mĩguĩ, akĩharagania thũ,
16 Djupålarne i havet kom upp i dagen, grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved Herrens trugsmål, ved andepusten frå hans nase.
Hĩndĩ ĩyo mĩkuru ya iria ĩkĩonekana,
17 Han rette ut handi frå høgdi og greip meg, han drog meg upp or store vatn.
“Agĩtambũrũkia guoko gwake kuuma o kũu igũrũ akĩnyiita;
18 Han frelste meg frå min megtige fiende, frå uvenern’ mine, dei var meg for sterke.
Andeithũrire thũ yakwa ĩrĩ hinya,
19 Dei for imot meg på motgangsdagen; men Herren vart studnaden min.
Maanjĩhotoreire mũthenya ũrĩa ndaarĩ na mũtino,
20 Han førde meg ut i vidt rom. Han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
Andutire na nja akĩndwara handũ haariĩ,
21 Herren gjorde med meg etter rettferdi mi, han lønte meg etter reinleiken i henderne mine.
“Jehova anjĩkĩire maũndũ kũringana na ũthingu wakwa,
22 For eg tok vare på Herrens vegar, fall ikkje i vondskap frå min Gud.
Nĩgũkorwo nĩnũmĩtie njĩra cia Jehova;
23 Nei, alle hans rettar hadde eg for auga, bodordi hans veik eg ikkje ifrå.
Mawatho make mothe marĩ mbere yakwa;
24 So var eg ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
Ngoretwo itarĩ na ũcuuke ndĩ mbere yake,
25 Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken min for hans augo.
Jehova andĩhĩte kũringana na ũthingu wakwa,
26 Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande kjempa ulastande.
“Ũrĩ mwĩhokeku harĩ arĩa makwĩhokete,
27 Mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde syner du deg rang.
kũrĩ ũrĩa wĩtheragia wĩonanagia ũrĩ mũtheru,
28 For du frelsar arme folk, men augo dine er mot dei ovmodige til å tvinga deim ned.
Wee ũhonokagia andũ arĩa enyiihia,
29 For du er mi lampa, Herre, og Herren gjer myrkret mitt bjart.
Wee Jehova, nĩwe tawa wakwa,
30 Ved deg eg renner mot herflokkar, ved min Gud stormar eg murar.
Ndĩ na ũteithio waku no hote gũtharĩkĩra mbũtũ ya ita;
31 Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
“Mũrungu-rĩ, njĩra ciake nĩnginyanĩru;
32 For kven er Gud forutan Herren? Kven er eit berg utan vår Gud?
Nĩ ũndũ-rĩ, nũũ Mũrungu tiga Jehova?
33 Gud, han som gyrder meg med kraft, og leider den ulastande på hans veg,
Nĩ Mũrungu ũũhotoraga hinya na ũhoti,
34 som gjev meg føter liksom hindarne, og set meg upp på høgderne mine,
Atũmaga magũrũ makwa matengʼere o ta ma thwariga;
35 som lærer henderne mine upp til strid, so armarne spenner koparbogen.
We nĩwe wonagia moko makwa mũrũĩre wa mbaara;
36 Du gav meg frelsa di til skjold, og småminkingi di ho gjorde meg stor.
Ũũheaga ngo yaku ya ũhootani;
37 Du gjorde rom for stigi mine, og oklo mine vagga ikkje.
Ũnjaramagĩria njĩra ya kũrĩa thiiagĩra,
38 Eg forfylgde fiendarne mine og tynte deim. Eg vende ikkje um fyrr eg fekk gjort ende på deim.
“Ndaingatithirie thũ ciakwa na ngĩcihehenja;
39 Eg gjorde ende på deim og slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg. Dei fall under føterne mine.
Ndacihehenjire biũ, ikĩremwo nĩ gũũkĩra,
40 Du gyrde meg med kraft til striden. Du bøygde motmennern’ mine under meg.
Wee ũũheaga hinya wa kũrũa mbaara,
41 Fiendarne mine let du snu ryggen til meg, deim som hatar meg, rudde eg ut.
Watũmire thũ ciakwa ihũndũke ciũre,
42 Dei såg seg um - men ingen frelste - til Herren, men han svara deim ikkje.
Maakaire mateithio, no hatiarĩ na wa kũmahonokia,
43 Eg smuldra deim som dust på jordi; som søyla på gator krasa eg deim; eg trakka deim ned.
Ndaamahũũrire makĩhaana ta rũkũngũ rũhinyu rwa thĩ;
44 Du frelste meg ut or mitt folks ufred, til hovud for heidningar vara du meg; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
“Nĩũũhonoketie ngaaga gũtharĩkĩrwo nĩ andũ akwa;
45 Ukjende folk smeikte for meg, ved gjetordet um meg lydde dei meg.
andũ a kũngĩ mokaga kũrĩ niĩ menyiihĩtie;
46 Ja, framandfolk visna av, gjekk skjelvande ut or borgerne sine.
Othe makuuaga ngoro;
47 Herren liver! lova vere han, mitt berg! Ja, upphøgd vere Gud, mitt frelse-berg,
“Jehova atũũraga muoyo! O we Rwaro rwakwa rwa Ihiga arogoocwo!
48 Gud som gjev meg hemn, legg folkeslag under meg
We nĩwe Mũrungu ũrĩa ũndĩhagĩria,
49 og fører meg ut frå fiendarne mine! Ja - du som lyfter meg høgt yver motmennern’ mine og bergar meg undan frå valdsmanns hand!
nĩwe ũũhonokagia kuuma kũrĩ thũ ciakwa.
50 Difor, Herre, vil eg prisa deg millom heidningarn’, og lovsyngja ditt namn.
Nĩ ũndũ ũcio, Wee Jehova, nĩndĩkũgoocaga ndĩ gatagatĩ ka ndũrĩrĩ,
51 For han gjer kongen sin sigersæl, gjer miskunn mot honom han salva, mot David og ætti hans til æveleg tid.»
Aheaga mũthamaki wake ũhootani mũnene;
