2 Samuel 22
1 David kvad dette kvædet åt Herren då Herren hadde frelst honom frå alle uvenerne sine, og frå Saul:
David upravi Jahvi riječi ove pjesme u dan kad ga je Jahve izbavio iz ruku svih njegovih neprijatelja i iz ruke Šaulove.
2 «Herren er mitt berg og mi festning og min frelsar.
Pjevao je: “Jahve, hridino moja, utvrdo moja, spase moj;
3 Gud er mitt berg som eg flyr til! Min skjold og mitt frelseshorn Mi høge borg! mi livd! Frelsaren min som friar meg ifrå vald!
Bože moj, pećino moja kojoj se utječem, štite moj, spasenje moje, tvrđavo moja! Ti me izbavljaš od nasilja.
4 Eg kallar på Herren, den høglova: Frå fiendarne mine frelsar han meg.
Zazvat ću Jahvu hvale predostojna i od dušmana bit ću izbavljen.
5 Daudens brot og brand kringsette meg. Straumar av vondskap skræmde meg.
Valovi smrti okružiše mene, prestraviše me bujice pogubne,
Užad Podzemlja sputiše me, smrtonosne zamke padoše na me: (Sheol h7585)
7 Men Herren kalla eg på i mi trengsla, eg ropa til min Gud. Han høyrde frå templet sitt røysti mi, mitt rop rakk fram til øyro hans.
u nevolji zazvah Jahvu i Bogu svome zavapih. Iz svog Doma zov mi začu, i vapaj moj mu do ušiju doprije.
8 Jordi skok seg og skalv, himmelens grunnvollar dirra, Dei skok seg, for harmen hans loga upp:
I zemlja se potrese i uzdrhta, uzdrmaše se temelji nebesa, pokrenuše se, jer On gnjevom planu.
9 Røyk steig upp frå nasen hans, eld frå munnen hans åt ikring seg, gloande kol loga frå honom.
Iz nosnica mu dim se diže, iz usta mu oganj liznu, ugljevlje živo od njega plamsa.
10 Han lægde himmelen og steig ned, med kolmyrker under føterne sine.
On nagnu nebesa i siđe, pod nogama oblaci mu mračni.
11 Han for fram på kerub og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
Na keruba stade i poletje; na krilima vjetra zaplovi.
12 Myrkret gjorde han til åklæde kring seg, tjeldet hans var myrke vatn, tjukke skyer.
Ogrnu se mrakom kao koprenom, prekri se tamnim vodama i oblacima tmastim,
13 Frå glansen fyre andlitet hans brann gloande kol.
od bljeska pred licem njegovim užga se ugljevlje plameno.
14 Herren tora i himmelen, den Høgste let høyra si røyst:
Jahve s neba zagrmje, Svevišnjega glas se ori.
15 Pilerne sine skaut han og spreidde deim, eldingar sende han og fortulla deim.
Odape strijele i dušmane rasu, izbaci munje i na zemlju ih obori.
16 Djupålarne i havet kom upp i dagen, grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved Herrens trugsmål, ved andepusten frå hans nase.
Morska dna se pokazaše, i temelji svijeta postaše goli od strašne prijetnje Jahvine, od olujna daha gnjeva njegova.
17 Han rette ut handi frå høgdi og greip meg, han drog meg upp or store vatn.
On pruži s neba ruku i mene prihvati, iz silnih voda on me izbavi.
18 Han frelste meg frå min megtige fiende, frå uvenern’ mine, dei var meg for sterke.
Od protivnika moćnog mene oslobodi, od dušmana mojih jačih od mene.
19 Dei for imot meg på motgangsdagen; men Herren vart studnaden min.
Navališe na me u dan zlosretni, ali me Jahve zaštiti,
20 Han førde meg ut i vidt rom. Han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
na polje prostrano izvede me, spasi me jer sam mu mio.
21 Herren gjorde med meg etter rettferdi mi, han lønte meg etter reinleiken i henderne mine.
Po pravednosti mojoj Jahve mi uzvrati, po čistoći ruku mojih on me nagradi,
22 For eg tok vare på Herrens vegar, fall ikkje i vondskap frå min Gud.
jer čuvah putove Jahvine, od Boga se svoga ne udaljih.
23 Nei, alle hans rettar hadde eg for auga, bodordi hans veik eg ikkje ifrå.
Odredbe njegove sve su mi pred očima, zapovijedi njegove nisam odbacio,
24 So var eg ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
do srži odan njemu sam bio, čuvam se grijeha svakoga.
25 Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken min for hans augo.
Jahve mi po pravdi mojoj vrati, čistoću ruku mojih vidje.
26 Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande kjempa ulastande.
S prijateljem ti si prijatelj, poštenu poštenjem uzvraćaš.
27 Mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde syner du deg rang.
S čovjekom čistim ti si čist, a lukavca izigravaš,
28 For du frelsar arme folk, men augo dine er mot dei ovmodige til å tvinga deim ned.
jer narodu poniženu spasenje donosiš a ponižavaš oči ohole.
29 For du er mi lampa, Herre, og Herren gjer myrkret mitt bjart.
Jahve, ti moju svjetiljku užižeš, Bože, tminu moju obasjavaš:
30 Ved deg eg renner mot herflokkar, ved min Gud stormar eg murar.
s tobom udaram na čete dušmanske, s Bogom svojim preskačem zidine.
31 Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
Savršeni su puti Gospodnji, i riječ je Jahvina ognjem kušana. on je štit svima, samo on, koji se k njemu utječu.
32 For kven er Gud forutan Herren? Kven er eit berg utan vår Gud?
Jer tko je Bog osim Jahve? Tko li je hridina osim Boga našega?
33 Gud, han som gyrder meg med kraft, og leider den ulastande på hans veg,
Taj Bog me snagom opasuje, stere mi put besprijekoran.
34 som gjev meg føter liksom hindarne, og set meg upp på høgderne mine,
Noge mi dade brze ko u košute i postavi me na visine sigurne,
35 som lærer henderne mine upp til strid, so armarne spenner koparbogen.
ruke mi za borbu uvježba i mišice da luk mjedeni napinju.
36 Du gav meg frelsa di til skjold, og småminkingi di ho gjorde meg stor.
Daješ mi štit svoj koji spasava, tvoja me brižljivost uzvisi.
37 Du gjorde rom for stigi mine, og oklo mine vagga ikkje.
Pouzdanje daješ mom koraku, i noge mi više ne posrću.
38 Eg forfylgde fiendarne mine og tynte deim. Eg vende ikkje um fyrr eg fekk gjort ende på deim.
Pognah svoje dušmane i dostigoh, i ne vratih se dok ih ne uništih.
39 Eg gjorde ende på deim og slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg. Dei fall under føterne mine.
Obaram ih, ne mogu se dići, padaju, pod nogama mi leže.
40 Du gyrde meg med kraft til striden. Du bøygde motmennern’ mine under meg.
Ti me opasa snagom za borbu, a protivnike moje meni podloži.
41 Fiendarne mine let du snu ryggen til meg, deim som hatar meg, rudde eg ut.
Ti dušmane moje u bijeg natjera, i rasprših one koji su me mrzili.
42 Dei såg seg um - men ingen frelste - til Herren, men han svara deim ikkje.
Vapiju u pomoć, nikog da pomogne, vapiju Jahvi - ne odaziva se.
43 Eg smuldra deim som dust på jordi; som søyla på gator krasa eg deim; eg trakka deim ned.
Smrvih ih kao prah na vjetru, zgazih ih ko blato na putu.
44 Du frelste meg ut or mitt folks ufred, til hovud for heidningar vara du meg; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
Ti me §izbavÄi od bune u mom narodu, postavi me glavarom pogana, puk koji ne poznavah služi mi.
45 Ukjende folk smeikte for meg, ved gjetordet um meg lydde dei meg.
Svaki moj šapat pokorno on sluša. Sinovi tuđinci meni laskaju,
46 Ja, framandfolk visna av, gjekk skjelvande ut or borgerne sine.
sinovi tuđinski gube srčanost izlaze dršćuć iz svojih utvrda.
47 Herren liver! lova vere han, mitt berg! Ja, upphøgd vere Gud, mitt frelse-berg,
Živio Jahve! Blagoslovljena hridina moja! Neka se uzvisi Bog, spasenje moje!
48 Gud som gjev meg hemn, legg folkeslag under meg
Bog koji mi daje osvetu i narode meni pokorava.
49 og fører meg ut frå fiendarne mine! Ja - du som lyfter meg høgt yver motmennern’ mine og bergar meg undan frå valdsmanns hand!
Od dušmana me mojih izbavljaš i nad protivnike me moje izdižeš, ti mene od čovjeka silnika spasavaš.
50 Difor, Herre, vil eg prisa deg millom heidningarn’, og lovsyngja ditt namn.
Zato te slavim, Jahve, među pucima i psalam pjevam tvome Imenu:
51 For han gjer kongen sin sigersæl, gjer miskunn mot honom han salva, mot David og ætti hans til æveleg tid.»
umnožio si pobjede kralju svojemu, pomazaniku svome milost si iskazao, Davidu i potomstvu njegovu navijeke.”
