2 Samuel 22
1 David kvad dette kvædet åt Herren då Herren hadde frelst honom frå alle uvenerne sine, og frå Saul:
A thunkha cungkuem kut lamkah oe, Saul kut lamkah BOEIPA loh aniha huul hnin vaengah, David loh BOEIPA taengah hekah laa lung he a thui.
2 «Herren er mitt berg og mi festning og min frelsar.
Te vaengah, “BOEIPA tah ka thaelpang neh ka rhalvong neh kai ham tah kai aka hlawt la om.
3 Gud er mitt berg som eg flyr til! Min skjold og mitt frelseshorn Mi høge borg! mi livd! Frelsaren min som friar meg ifrå vald!
Ka lungpang Pathen amah dongah ni ka ying, ka photling neh khangnah ki, ka imsang neh ka thuhaelnah, khangkung loh kai he kuthlahnah lamloh nan khang.
4 Eg kallar på Herren, den høglova: Frå fiendarne mine frelsar han meg.
Thangthen ham tueng BOEIPA te ka khue dongah ka thunkha rhoek taeng lamloh ng'khang.
5 Daudens brot og brand kringsette meg. Straumar av vondskap skræmde meg.
Dueknah tuiphu loh kai n'li tih, aka muen soklong loh n'sak he.
Saelkhui kah rhui loh kai m'ven tih, dueknah hlaeh loh kai m'mah. (Sheol h7585)
7 Men Herren kalla eg på i mi trengsla, eg ropa til min Gud. Han høyrde frå templet sitt røysti mi, mitt rop rakk fram til øyro hans.
Ka kho a bing vaengah BOEIPA te ka khue tih ka Pathen taengah ka pang. Te vaengah ka pang olTe a bawkim lamloh a hna neha yaak.
8 Jordi skok seg og skalv, himmelens grunnvollar dirra, Dei skok seg, for harmen hans loga upp:
Te vaengah diklai te tuen la tuen tih hinghuen. Anih taengaha sai dongah vaan kah a yungTe tlai tih tuen.
9 Røyk steig upp frå nasen hans, eld frå munnen hans åt ikring seg, gloande kol loga frå honom.
A hnarhong lamkah hmaikhu thoeng tih, a ka lamkah hmai loh a laeh vaengah hmai-alh khaw tak.
10 Han lægde himmelen og steig ned, med kolmyrker under føterne sine.
Te phoeiah vaana koiloep tih, a suntlak vaengah yinnah tah a kho hmuila pawk.
11 Han for fram på kerub og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
Cherub dongah ngol bal tiha ding vaengah khohli phae sola phoe.
12 Myrkret gjorde han til åklæde kring seg, tjeldet hans var myrke vatn, tjukke skyer.
A kaepvai khohmuep neh khomong khomai dongkah tui tunTe dungtlungim la a khueh.
13 Frå glansen fyre andlitet hans brann gloande kol.
Amah hmaikaha aa loha hmai-alh te a dom.
14 Herren tora i himmelen, den Høgste let høyra si røyst:
BOEIPATe vaan lamloha kawk vaengah Khohni loh a ola huel.
15 Pilerne sine skaut han og spreidde deim, eldingar sende han og fortulla deim.
Thaltanga kah tih amih te a taekyak phoeiah, amihTe rhaek neh a khawkkhek la a khawkkhek.
16 Djupålarne i havet kom upp i dagen, grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved Herrens trugsmål, ved andepusten frå hans nase.
BOEIPA kah tluungnah neh a hiil dongkah a thintoek yilh loh lunglai kah yung hoep tih sokca tuipuei khaw tueng.
17 Han rette ut handi frå høgdi og greip meg, han drog meg upp or store vatn.
A sang lamloh yueng uh tih tui dueng khui lamkah kai he n'tuuk tih n'doek.
18 Han frelste meg frå min megtige fiende, frå uvenern’ mine, dei var meg for sterke.
Kai ham tah tlung uh dae ka thunkha hlangtlung neh ka lunguet taeng lamkah kai n'huul.
19 Dei for imot meg på motgangsdagen; men Herren vart studnaden min.
Ka rhainah hnin ah kai m'mah uh cakhaw BOEIPA tah kai ham tukcawt longkhawn la om.
20 Han førde meg ut i vidt rom. Han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
Kai khuiaha naep dongah kai he hoengpoeknah la kai n'khuen tih n'pumcum sak.
21 Herren gjorde med meg etter rettferdi mi, han lønte meg etter reinleiken i henderne mine.
Ka duengnah bangla BOEIPA loh kai n'thung tih, ka kut kah a cimcaihnah vanbangla kamah taengla ham mael coeng.
22 For eg tok vare på Herrens vegar, fall ikkje i vondskap frå min Gud.
BOEIPA kah longpuei te ka ngaithuen tih ka Pathen taeng lamloh ka poehlip van pawh.
23 Nei, alle hans rettar hadde eg for auga, bodordi hans veik eg ikkje ifrå.
Amah kah laitloeknah boeih te tah a laitloeknah bangla ka hmaiah ka khueh tih a khosing lamloh ka phael pawh.
24 So var eg ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
A hmaiah cuemthuek la ka om tih ka thaesainah lamkah khaw ka cueuh.
25 Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken min for hans augo.
A mikhmuh kah ka duengnah, ka cimcaihnah vanbangla BOEIPA loh ka taengah han thuung coeng.
26 Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande kjempa ulastande.
Hingcim taengah uepom la na om tih, cuemthuek hlangrhalh taengah na cungkuem coeng.
27 Mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde syner du deg rang.
Aka meet uh taengah na meet uh tih, voeldak te tah na hnueih.
28 For du frelsar arme folk, men augo dine er mot dei ovmodige til å tvinga deim ned.
Pilnam mangdaeng te na khang tih, na mikhmuh kah aka pomsang rhoek te na kunyun sak.
29 For du er mi lampa, Herre, og Herren gjer myrkret mitt bjart.
BOEIPA namah tah ka hmaithoi la na om tih, ka hmaisuep khaw BOEIPA loh a tue coeng.
30 Ved deg eg renner mot herflokkar, ved min Gud stormar eg murar.
Namah nen tah caem khaw ka poeng tih, ka Pathen nen tah pangbueng khaw ka poe thai.
31 Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
Pathen tah a longpuei khangmai tih, BOEIPA kah olthuia cimcaih dongah anih khuiah aka ying boeih ham tah photling la a om pah.
32 For kven er Gud forutan Herren? Kven er eit berg utan vår Gud?
BOEIPA phoeikah PathenTe unim? Mamih kah Pathen phoeiah tah unim lungpang bal?
33 Gud, han som gyrder meg med kraft, og leider den ulastande på hans veg,
Ka lunghim Pathen tah ka thadueng la om tih, amah kah longpueiTe ka longpuei ham a khangmai la khueh.
34 som gjev meg føter liksom hindarne, og set meg upp på høgderne mine,
Ka kho sayuk kho banglaa khueh tih, ka hmuensang ah kai m'pai sak.
35 som lærer henderne mine upp til strid, so armarne spenner koparbogen.
Ka kut he caemtloek hama cang tih ka ban loh rhohum lii khaw a phuk thai.
36 Du gav meg frelsa di til skjold, og småminkingi di ho gjorde meg stor.
Namah kah daemnah photlingTe ka taengah nam paek tih, namah kah kodonah neh kai nan ping sak.
37 Du gjorde rom for stigi mine, og oklo mine vagga ikkje.
Ka kungdak kah ka kholaeh khaw na aeh dongah ka kho paloe pawh.
38 Eg forfylgde fiendarne mine og tynte deim. Eg vende ikkje um fyrr eg fekk gjort ende på deim.
Ka thunkha rhoek te ka hloem tih, ka mitmoeng sak vaengah amih ka khah hlanah ka balkhong moenih.
39 Eg gjorde ende på deim og slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg. Dei fall under føterne mine.
Amih te ka khah tih ka phop daengah ni thoo uh thai pawt tih ka kho tangaha bakopuh.
40 Du gyrde meg med kraft til striden. Du bøygde motmennern’ mine under meg.
Caemtloek ham khaw kai he thadueng nan vah sak tih, kai aka tlai thil rhoekTe kamah hmuila na koisu.
41 Fiendarne mine let du snu ryggen til meg, deim som hatar meg, rudde eg ut.
Te dongah ka thunkha rhoekTe kai taengaha rhawn na duen sak tih, ka lunguet khaw ka biit.
42 Dei såg seg um - men ingen frelste - til Herren, men han svara deim ikkje.
BOEIPA taengah khaw pang uh coeng dae khang voel pawt tih, amihTe doo voel pawh.
43 Eg smuldra deim som dust på jordi; som søyla på gator krasa eg deim; eg trakka deim ned.
Te dongah amihTe diklai laipi bangla ka neet tih, long kah tangnong bangla ka tip sak phoeiah ka nulh.
44 Du frelste meg ut or mitt folks ufred, til hovud for heidningar vara du meg; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
Ka pilnam kah tuituknah khui lamkah khaw kai nan hlawt. Namtom kah a lu la kai nan hloe dongah ming pawt pilnam loh kai taengah thotat.
45 Ukjende folk smeikte for meg, ved gjetordet um meg lydde dei meg.
Kholong ca rhoek loh kai taengah mai a tum uh tih, a hna neh a yaak hamla ka ol a hnatunuh.
46 Ja, framandfolk visna av, gjekk skjelvande ut or borgerne sine.
Kholong ca rhoek loh tahah uh tih, a vongtung khui lamloh yingyetuh.
47 Herren liver! lova vere han, mitt berg! Ja, upphøgd vere Gud, mitt frelse-berg,
BOEIPA kah hingnah dongah ka lungpang tah a yoethen pai tih, kai ham daemnah lungpang Pathen tah pomsang pai saeh.
48 Gud som gjev meg hemn, legg folkeslag under meg
Pathen loh kai hamla tawnlohnaha paek tih, pilnamTe kai kungdak la a suntlak sak.
49 og fører meg ut frå fiendarne mine! Ja - du som lyfter meg høgt yver motmennern’ mine og bergar meg undan frå valdsmanns hand!
Ka thunkha rhoek taeng lamkah kai nan poh, kai aka tlai thil rhoek kah a sola kai nan pomsang bal. Hlang kah kuthlahnah lamkah kai nan huul.
50 Difor, Herre, vil eg prisa deg millom heidningarn’, og lovsyngja ditt namn.
Te dongah BOEIPA nangTe namtom taengah kan uem vetih na ming te ka tingtoeng ni.
51 For han gjer kongen sin sigersæl, gjer miskunn mot honom han salva, mot David og ætti hans til æveleg tid.»
A manghai kah khangnah imsang tah len pai. Te dongah ni sitlohnah he a koelh taengah khaw, David neh a tiingan taengah khaw kumhal duelaa saii pah,” a ti.
