2 Korintierne 6

1 Men som medarbeidarar legg me dykk og på hjarta, at de ikkje til unyttes må taka imot Guds nåde.

2 For han segjer: «I den tid som meg tektest, bønhøyrde eg deg, og på frelse-dagen hjelpte eg deg.» Sjå, no er det tid som tekkjest vel, sjå, no er det frelse-dagen!

3 Og me gjev ikkje meinstøyt i nokon ting, so ikkje tenesta skal verta lasta,

4 men i alt viser me oss som Guds tenarar: ved stort tolmod, i trengslor, i naud, i hugverk,

5 under slag, i fengsel, i upprør, i træling, i vaking, i fasta,

6 ved reinleik, ved skynsemd, ved langmod, ved godleik, ved den Heilage Ande, ved uskrymta kjærleik,

7 med sannings ord, med Guds kraft, med rettferds våpn på høgre og vinstre sida;

8 i æra og vanæra, med lastord og lovord, som villførande og endå sannferdige,

9 som ukjende og endå velkjende, som døyande, og sjå, me liver! som dei som vert refste, men ikkje ihelslegne,

10 som syrgjande, men alltid glade, som fatige, men som endå gjer mange rike, som inkje havande og endå eigande alt.

11 Vår munn er upplaten mot dykk, korintarar, vårt hjarta hev vidga seg ut.

12 De hev ikkje trongt rom hjå oss, men det er trongt i dykkar hjarto.

13 Men til likt vederlag - eg talar som til born -: vidga de og ut dykkar hjarto!

14 Gakk ikkje i framandt ok med vantruande! For kva samlag hev rettferd med urett? eller kva samfund hev ljos med myrker?

15 Og kva samklang er det millom Kristus og Belial? eller kva lut hev ein truande med ein vantruande?

16 Og kva semja hev Guds tempel med avgudar? For me er den livande Guds tempel, som Gud sagde: «Eg vil bu og ferdast millom deim, og eg vil vera deira Gud, og dei skal vera mitt folk.»

17 «Difor, gakk ut frå deim, og skil dykk frå deim, segjer Herren, og rør ikkje ved ureint, so skal eg taka imot dykk,

18 og eg skal vera dykk ein fader, og de skal vera meg søner og døtter, segjer Herren, den allmegtige.»