1 Tessalonikerne 2
1 For de veit sjølve, brør, um vår inngang hjå dykk, at han ikkje hev vore til fåfengs.
Qünki, i ⱪerindaxlar, bizning aranglarƣa kirginimiz toƣruluⱪ bilisilǝrki, u bikarƣa kǝtmidi.
2 Men endå me fyreåt hadde lide og vorte ille medfarne i Filippi, som de veit, fekk me då frimod i vår Gud til å tala Guds evangelium til dykk i stor strid.
Silǝrgǝ yǝnǝ xumu mǝlumki, gǝrqǝ ilgiri Filippi xǝⱨiridǝ ⱪiyin-ⱪistaⱪ wǝ harliⱪⱪa uqriƣan bolsaⱪmu, zor ⱪattiⱪ ⱪarxiliⱪⱪa ⱪarimay Hudaning hux hǝwirini silǝrgǝ yǝtküzüxkǝ Hudayimizning mǝdǝt berixi bilǝn yürǝklik bolduⱪ.
3 For vår forkynning kjem ikkje av villfaring eller av urein hug eller med svik.
Qünki bizning ɵtünüx-jekilǝxlirimizdǝ ⱨeqⱪandaⱪ aldamqiliⱪ, napak niyǝt yaki ⱨiyligǝrlik yoⱪtur.
4 Men liksom me er haldne verdige av Gud til å få evangeliet yverlate, soleis talar me, ikkje som dei som vil tekkjast menneskje, men Gud, han som prøver hjarto våre.
Əksiqǝ, biz Huda tǝripidin hux hǝwǝrning amanǝt ⱪilinixⱪa layiⱪ kɵrülgǝn adǝmlǝr süpitidǝ biz xuningƣa munasip ⱨalda adǝmlǝrni ǝmǝs, bǝlki ⱪǝlbimizni siniƣuqi Hudani hursǝn ⱪilix üqün [hux hǝwǝrni] jakarlaymiz.
5 For korkje kom me noko sinn med smeikjande ord, som de veit, eller med fyrebering for havesykja, Gud er vitne,
Qünki silǝr bilgǝndǝk biz ⱨeqⱪaysi waⱪitta aranglarƣa huxamǝtqilik bilǝn wǝ yaki tamahorluⱪⱪa niⱪab taⱪap kǝlmiduⱪ — (bu ixta Huda bizgǝ guwaⱨqidur) —
6 og ikkje heller søkte me æra av menneskje, korkje av dykk eller av andre, endå me kunde ha kravt vyrdnad som Kristi apostlar.
gǝrqǝ biz Mǝsiⱨning rosullirining süpitidǝ tǝlǝp yükliyǝlǝydiƣan bolsaⱪmu, mǝyli silǝr bolunglar yaki baxⱪilar bolsun, ⱨeqbir insandin birǝr izzǝt-xɵⱨrǝt izdigǝn ǝmǝs iduⱪ.
7 Men me var milde millom dykk: Som ei mor vermer borni ved barmen,
Əksiqǝ biz aranglarda huddi bala imitidiƣan ana ɵz bowaⱪlirini kɵyünüp asriƣandǝk silǝrgǝ mulayim muamilidǝ bolduⱪ.
8 soleis var me i inderleg kjærleik til dykk viljuge til å gjeva dykk ikkje berre Guds evangelium, men og vårt eige liv med, av di de vart oss kjære.
Xu qaƣda, silǝrgǝ xundaⱪ tǝlpüngǝniduⱪ, silǝrgǝ pǝⱪǝt Hudaning hux hǝwǝrini tapxuruxnila ǝmǝs, ⱨǝtta ɵz jenimizni tapxuruxⱪimu razimiz; qünki silǝr bizgǝ intayin ⱪǝdirlik idinglar.
9 For de minnest då, brør, vårt stræv og vår møda: Medan me arbeidde natt og dag, so me ikkje skulde vera nokon av dykk til tyngsla, forkynte me Guds evangelium for dykk.
Qünki, i ⱪerindaxlar, bizning ⱪandaⱪ japaliⱪ ǝmgǝk ⱪilƣinimiz esinglarda bardur; ⱨeqⱪaysinglarƣa eƣirimizni salmasliⱪ üqün keqǝ-kündüzlǝp meⱨnǝt ⱪilduⱪ, Hudaning hux hǝwirini silǝrgǝ yǝtküzduⱪ.
10 De er vitne, og Gud med, kor heilagt og rettferdigt og ulastande me ferdast hjå dykk, de truande!
Etiⱪadqilardin bolƣan silǝrning aranglardiki ǝmǝliyǝtlirimizning ⱪandaⱪ ihlasmǝn, ⱨǝⱪⱪaniy wǝ ǝyibsiz ikǝnlikigǝ ɵzünglar wǝ Hudaning Ɵzimu guwaⱨqidur.
11 liksom de veit kor me påminte kvar og ein av dykk, som ein far borni sine, og lagde dykk på hjarta
Wǝ yǝnǝ silǝr bilgininglardǝk, atining ɵz pǝrzǝntlirigǝ nǝsiⱨǝt bǝrginidǝk biz ⱨǝrbiringlarƣa xundaⱪ jekilǝp, riƣbǝt-tǝsǝlli berip, silǝrni ɵz padixaⱨliⱪiƣa wǝ xan-xǝripigǝ qaⱪiriwatⱪan Hudaƣa layiⱪ ⱨalda mengixⱪa dǝwǝt ⱪilduⱪ.
12 og bad dykk inderleg at de skulde ferdast so som verdigt er for Gud, som hev kalla dykk til sitt rike og sin herlegdom.
13 Difor takkar me og uavlatande Gud for, at då de fekk det Guds ord me forkynte, so tok de imot det, ikkje som eit menneskje-ord, men - som det i sanning er - som eit Guds ord, som og ter seg verksamt i dykk som trur.
Hudaƣa yǝnǝ xu sǝwǝbtin tohtawsiz tǝxǝkkür eytimizki, silǝrning bizdin angliƣan Hudaning sɵz-kalamiƣa ⱪulaⱪ salƣininglarda, uni insanlardin kǝlgǝn sɵz süpitidǝ ǝmǝs, bǝlki uning ǝmǝliy süpitidǝ, yǝni Hudadin kǝlgǝn sɵz-kalam dǝp uni ⱪobul ⱪildinglar; u [sɵz-kalam] ⱨazir ixǝngüqi silǝrdǝ ixlimǝktǝ.
14 For de, brør, hev vorte etterfylgjarar til dei Guds kyrkjelydar som er i Kristus Jesus i Judæa; for de hev og lide det same av dykkar eigne samættingar som dei hev lide av jødarne,
Qünki silǝr, i ⱪerindaxlar, Yǝⱨudiyǝ ɵlkisidiki Mǝsiⱨ Əysada bolƣan jamaǝtlǝrdin ülgǝ aldinglar; ular [xu yǝrdǝ] Yǝⱨudiylar tǝripidin ⱪandaⱪ harliⱪlarƣa uqriƣan bolsa, silǝrmu ɵz yurtdaxliringlar tǝripidin ohxax harliⱪlarƣa uqridinglar.
15 som og slo Herren Jesus og profetarne i hel og forfylgde oss og ikkje er Gud til hugnad og stend alle menneskje imot,
Ular, yǝni xu Yǝⱨudiylar, ǝslidǝ Rǝb Əysani wǝ pǝyƣǝmbǝrlǝrni ɵltürgǝn wǝ biznimu ziyankǝxlik ⱪilip ⱪoƣliwǝtkǝnidi. Ular Hudani narazi ⱪilip, wǝ ⱨǝmmǝ insan bilǝn ⱪerixip,
16 då dei meinkar oss i å tala til heidningarne, at dei kann verta frelste - so dei alltid må fylla sitt syndemål. Men vreiden hev endeleg nått deim.
«yat ǝlliklǝr»ning nijatliⱪⱪa erixixi üqün ularƣa sɵzliximizgǝ tosⱪunluⱪ ⱪiliwatidu. Xuning bilǝn ular gunaⱨlirini üzlüksiz qekigǝ yǝtküzmǝktǝ; lekin ƣǝzǝp ularning bexiƣa toluⱪi bilǝn qüxürülüx aldida turidu.
17 Men då me, brør, ei liti stund hadde vore skilde frå dykk med åsyn, ikkje med hjarta, so hev me i vår store lengting gjort oss so mykje større umak for å få sjå dykkar åsyn;
Lekin biz, i ⱪerindaxlar, amalsiz silǝrdin intayin ⱪisⱪa waⱪit judalaxⱪan bolsaⱪmu (tǝndǝ bolsimu, ⱪǝlbdǝ ǝmǝs), silǝr bilǝn yǝnǝ didar kɵrüxüxkǝ ⱪǝwǝtla intizarliⱪimizdin yeninglarƣa berixⱪa tehimu bǝk intilduⱪ!
18 for me hev vilja koma til dykk - eg, Paulus, både ein gong og tvo gonger - men Satan hindra oss derifrå.
Xuningdǝk yeninglarƣa barƣumiz bar idi — ǝmǝliyǝttǝ mǝnki Pawlus ⱪayta-ⱪayta tirixip baⱪtim; biraⱪ buningƣa Xǝytan tosⱪunluⱪ ⱪildi.
19 For kven er vel vår von eller gleda eller heiderskrans? Er ikkje de det og for vår Herre Jesu Kristi åsyn i hans tilkoma?
Qünki bizning istǝk-arzuyimiz, xadliⱪimiz wǝ Rǝbbimiz Əysa ⱪaytip kǝlgǝndǝ pǝhirlinidiƣan tajimiz nemǝ bolidu? Bu dǝl silǝr ɵzünglar ǝmǝsmu?
20 For de er vår æra og gleda.
Qünki silǝr bizning pǝhrimiz, bizning xadliⱪimiz!
