1 Tessalonikerne 2
1 For de veit sjølve, brør, um vår inngang hjå dykk, at han ikkje hev vore til fåfengs.
PWE pein komail asa, ri ai kan, duen at pwaralang komail kaidin me so kadepa.
2 Men endå me fyreåt hadde lide og vorte ille medfarne i Filippi, som de veit, fekk me då frimod i vår Gud til å tala Guds evangelium til dykk i stor strid.
A murin at kamekam nan Pilipi o at kalokolok wasa o, duen me komail asa, kit aimaki atail Kot padaki ong komail rongamau en Kot ni apwal laud.
3 For vår forkynning kjem ikkje av villfaring eller av urein hug eller med svik.
Pwe at panapanaui komail sota wiaui ni kotaue, de samin, de widing.
4 Men liksom me er haldne verdige av Gud til å få evangeliet yverlate, soleis talar me, ikkje som dei som vil tekkjast menneskje, men Gud, han som prøver hjarto våre.
Pwe duen kit ale sang ren Kot en padaki rongamau, iduen at padak kin wiaui, kaidin pwen konekonlar ren aramas akan, a Kot me kotin kasauiada mongiong it.
5 For korkje kom me noko sinn med smeikjande ord, som de veit, eller med fyrebering for havesykja, Gud er vitne,
Sota eu ansau me se lingkapinga komail, duen me komail asa, de norok kapwa, Kot me saunkadede en mepukat.
6 og ikkje heller søkte me æra av menneskje, korkje av dykk eller av andre, endå me kunde ha kravt vyrdnad som Kristi apostlar.
Se pil sota rapaki konekon ren aramas akan, ma re omail de ren akai. A se pan kak katoutoui komail, pwe kit wanporon en Kristiis akan.
7 Men me var milde millom dykk: Som ei mor vermer borni ved barmen,
Ari so, kit kin materok nan pung omail dueta li en kamait amen, me kin apwali na seri kan.
8 soleis var me i inderleg kjærleik til dykk viljuge til å gjeva dykk ikkje berre Guds evangelium, men og vårt eige liv med, av di de vart oss kjære.
Iduen at ngong kin komail melel, se mauki katungole kin komail rongamau en Kot, a kaidin i eta, a pein maur at, pwe komail wialar kompoke pat.
9 For de minnest då, brør, vårt stræv og vår møda: Medan me arbeidde natt og dag, so me ikkje skulde vera nokon av dykk til tyngsla, forkynte me Guds evangelium for dykk.
Ri ai kan, komail kin tamanda duen at dodok o at apwal akan. Pwe se dodok ni ran o ni pong, pwen der katoutoui amen komail, o se padaki ong komail rongamau en Kot.
10 De er vitne, og Gud med, kor heilagt og rettferdigt og ulastande me ferdast hjå dykk, de truande!
Komail o Kot at saunkadede duen at makelekel, o pung, o inen re omail me poson akan.
11 liksom de veit kor me påminte kvar og ein av dykk, som ein far borni sine, og lagde dykk på hjarta
O duen komail asa, me kit panaui o kamekamait amen amen re omail dueta papa men wiai ong na seri kan.
12 og bad dykk inderleg at de skulde ferdast so som verdigt er for Gud, som hev kalla dykk til sitt rike og sin herlegdom.
O se padaki ong komail er, me komail en alu inen wei ta, duen me kon ong Kot, me kotin molipe komail ong pein a wei o pein a lingan.
13 Difor takkar me og uavlatande Gud for, at då de fekk det Guds ord me forkynte, so tok de imot det, ikkje som eit menneskje-ord, men - som det i sanning er - som eit Guds ord, som og ter seg verksamt i dykk som trur.
I me se kin poden danke Kot, pwe ni omail aleer masan en Kot, komail aleer kaidin dueta padak en aramas akan, pwe dueta masan en Kot melel, me pil kin dodok nan lol omail me poson akan.
14 For de, brør, hev vorte etterfylgjarar til dei Guds kyrkjelydar som er i Kristus Jesus i Judæa; for de hev og lide det same av dykkar eigne samættingar som dei hev lide av jødarne,
Pwe ri ai kan, komail ale sanger momodisou en Kot akan nan Iudäa ren Kristus Iesus; pwe komail kamekame ren toun omail wei, dueta irail me kamekame ren Sus akan.
15 som og slo Herren Jesus og profetarne i hel og forfylgde oss og ikkje er Gud til hugnad og stend alle menneskje imot,
Me pil kamatalar Kaun Iesus, o saukop akan, me re kaloke, o re sota konekon ren Kot, o re kin palian aramas akan karos.
16 då dei meinkar oss i å tala til heidningarne, at dei kann verta frelste - so dei alltid må fylla sitt syndemål. Men vreiden hev endeleg nått deim.
O re kainapwi sang kit, ender padak ong men liki kan, pwe ren der maurela, pwe re kin kadirela dip arail ansau karos, a ongiong mi po’rail.
17 Men då me, brør, ei liti stund hadde vore skilde frå dykk med åsyn, ikkje med hjarta, so hev me i vår store lengting gjort oss so mykje større umak for å få sjå dykkar åsyn;
A kit ri ai kan ni at doo wei sang komail ansau kis ni pali war at, a kaidin ni mongiong it, se ap nantiong o inong iong melel kilang mas omail.
18 for me hev vilja koma til dykk - eg, Paulus, både ein gong og tvo gonger - men Satan hindra oss derifrå.
I me se men pwar wong komail, ngai Paulus pan mepak o pan riapak, a Satan karompa kit.
19 For kven er vel vår von eller gleda eller heiderskrans? Er ikkje de det og for vår Herre Jesu Kristi åsyn i hans tilkoma?
Pwe is me kapore pat, de kaperen pat, de kapinga pat? Kaidin komail mon Kaun patail Iesus ni a kotido?
20 For de er vår æra og gleda.
Pwe komail kalinga pat o kaperen pat.
