< 1 Tessalonikerne 2 >

1 For de veit sjølve, brør, um vår inngang hjå dykk, at han ikkje hev vore til fåfengs.
ⲁ̅ⲚⲐⲰⲦⲈⲚ ⲄⲀⲢ ⲦⲈⲦⲈⲚⲈⲘⲒ ⲚⲈⲚⲤⲚⲎⲞⲨ ⲘⲠⲈⲚⲘⲰⲒⲦ ⲈϦⲞⲨⲚ ⲈⲦⲀⲚϢⲰⲠⲒ ⲘⲘⲞϤ ϨⲀⲢⲰⲦⲈⲚ ϪⲈ ⲘⲠⲈϤϢⲰⲠⲒ ⲈϤϢⲞⲨⲒⲦ.
2 Men endå me fyreåt hadde lide og vorte ille medfarne i Filippi, som de veit, fekk me då frimod i vår Gud til å tala Guds evangelium til dykk i stor strid.
ⲃ̅ⲀⲖⲖⲀ ⲀⲚⲈⲢϢⲞⲢⲠ ⲚϬⲒϦⲒⲤⲒ ⲞⲨⲞϨ ⲀⲨϢⲞϢⲈⲚ ⲔⲀⲦⲀ ⲪⲢⲎϮ ⲈⲦⲈⲦⲈⲚⲈⲘⲒ ϪⲈ ⲚϨⲢⲎ ⲒϦⲈⲚ ⲪⲒⲖⲒⲠⲠⲞⲒⲤ ⲀⲚⲞⲨⲞⲚϨⲈⲚ ⲈⲂⲞⲖ ϦⲈⲚⲠⲈⲚⲚⲞⲨϮ ⲈⲤⲀϪⲒ ⲚⲈⲘⲰⲦⲈⲚ ⲘⲠⲒⲈⲨⲀⲄⲄⲈⲖⲒⲞⲚ ⲚⲦⲈⲪⲚⲞⲨϮ ϦⲈⲚⲞⲨⲚⲒϢϮ ⲚⲀⲄⲰⲚ.
3 For vår forkynning kjem ikkje av villfaring eller av urein hug eller med svik.
ⲅ̅ⲠⲈⲚⲐⲰⲦ ⲄⲀⲢ ⲚϨⲎⲦ ⲚⲞⲨⲈⲂⲞⲖ ϦⲈⲚⲞⲨⲠⲖⲀⲚⲎ ⲀⲚ ⲠⲈ ⲞⲨⲆⲈ ⲚⲞⲨⲈⲂⲞⲖ ϦⲈⲚⲞⲨϬⲰϦⲈⲘ ⲀⲚ ⲠⲈ ⲞⲨⲆⲈ ⲚⲞⲨⲈⲂⲞⲖ ϦⲈⲚⲞⲨⲬⲢⲞϤ ⲀⲚ ⲠⲈ.
4 Men liksom me er haldne verdige av Gud til å få evangeliet yverlate, soleis talar me, ikkje som dei som vil tekkjast menneskje, men Gud, han som prøver hjarto våre.
ⲇ̅ⲀⲖⲖⲀ ⲔⲀⲦⲀ ⲪⲢⲎϮ ⲈⲦⲀⲨⲈⲢⲆⲞⲔⲒⲘⲀⲌⲒⲚ ⲘⲘⲞⲚ ⲈⲂⲞⲖ ϨⲒⲦⲈⲚ ⲪⲚⲞⲨϮ ⲈⲦⲈⲚϨⲞⲨⲦⲈⲚ ⲈⲠⲒⲈⲨⲀⲄⲄⲈⲖⲒⲞⲚ ⲠⲀⲒⲢⲎϮ ⲦⲈⲚⲤⲀϪⲒ ⲘⲪⲢⲎϮ ⲀⲚ ⲚϨⲀⲚⲞⲨⲞⲚ ⲈⲨⲢⲀⲚⲰⲞⲨ ⲚⲚⲒⲢⲰⲘⲒ ⲀⲖⲖⲀ ⲪⲚⲞⲨϮ ⲪⲎ ⲈⲦⲈⲢⲆⲞⲔⲒⲘⲀⲌⲒⲚ ⲚⲚⲈⲚϨⲎⲦ.
5 For korkje kom me noko sinn med smeikjande ord, som de veit, eller med fyrebering for havesykja, Gud er vitne,
ⲉ̅ⲞⲨⲆⲈ ⲄⲀⲢ ⲘⲠⲈⲚϢⲰⲠⲒ ⲈⲚⲈϨ ϦⲈⲚⲞⲨⲤⲀϪⲒ ⲚⲤⲞⲠⲤⲈⲠ ⲔⲀⲦⲀ ⲪⲢⲎϮ ⲈⲦⲈⲦⲈⲚⲈⲘⲒ ⲞⲨⲆⲈ ϦⲈⲚⲞⲨⲖⲰⲒϪⲒ ⲘⲘⲈⲦϬⲒⲚϪⲞⲚⲤ ⲪⲚⲞⲨϮ ⲠⲈⲦⲈⲢⲘⲈⲐⲢⲈ.
6 og ikkje heller søkte me æra av menneskje, korkje av dykk eller av andre, endå me kunde ha kravt vyrdnad som Kristi apostlar.
ⲋ̅ⲞⲨⲆⲈ ⲚⲀⲚⲔⲰϮ ⲚⲤⲀⲰⲞⲨ ⲈⲂⲞⲖ ϦⲈⲚⲚⲒⲢⲰⲘⲒ ⲞⲨⲆⲈ ⲚⲦⲈⲚ ⲐⲎⲚⲞⲨ ⲞⲨⲆⲈ ⲚⲦⲈⲚ ϨⲀⲚⲔⲈⲬⲰⲞⲨⲚⲒ.
7 Men me var milde millom dykk: Som ei mor vermer borni ved barmen,
ⲍ̅ⲈⲞⲨⲞⲚ ϢϪⲞⲘ ⲘⲘⲞⲚ ⲈϢⲰⲠⲒ ϦⲀ ⲞⲨⲂⲀⲢⲞⲤ ⲘⲪⲢⲎϮ ⲚϨⲀⲚⲀⲠⲞⲤⲦⲞⲖⲞⲤ ⲚⲦⲈⲠⲬⲢⲒⲤⲦⲞⲤ ⲀⲖⲖⲀ ⲀⲚⲈⲢⲔⲞⲨϪⲒ ⲚⲀⲖⲞⲨ ϦⲈⲚⲦⲈⲦⲈⲚⲘⲎϮ ⲘⲪⲢⲎϮ ⲚⲞⲨⲘⲞⲚⲒ ⲈⲤⲈⲢⲐⲀⲖⲠⲒⲚ ⲈⲚⲈⲤϢⲎⲢⲒ.
8 soleis var me i inderleg kjærleik til dykk viljuge til å gjeva dykk ikkje berre Guds evangelium, men og vårt eige liv med, av di de vart oss kjære.
ⲏ̅ⲠⲀⲒⲢⲎϮ ⲈⲚⲦⲀϢⲈ ⲘⲈⲒ ⲘⲘⲰⲦⲈⲚ ⲀⲚϮⲘⲀϮ ⲈϮ ⲚⲰⲦⲈⲚ ⲞⲨ ⲘⲞⲚⲞⲚ ⲘⲠⲒⲈⲨⲀⲄⲄⲈⲖⲒⲞⲚ ⲚⲦⲈⲪⲚⲞⲨϮ ⲀⲖⲖⲀ ⲚⲈⲘ ⲚⲈⲚⲔⲈⲮⲨⲬⲎ ⲈⲐⲂⲈϪⲈ ⲀⲦⲈⲦⲈⲚϢⲰⲠⲒ ⲚⲀⲚ ⲚϨⲀⲚⲘⲈⲚⲢⲀϮ.
9 For de minnest då, brør, vårt stræv og vår møda: Medan me arbeidde natt og dag, so me ikkje skulde vera nokon av dykk til tyngsla, forkynte me Guds evangelium for dykk.
ⲑ̅ⲀⲢⲒⲪⲘⲈⲨⲒ ⲄⲀⲢ ⲚⲈⲚⲤⲚⲎⲞⲨ ⲘⲠⲈⲚϦⲒⲤⲒ ⲚⲈⲘ ⲠⲈⲚⲘⲔⲀϨ ⲈⲚⲈⲢϨⲰⲂ ⲚϪⲰⲢϨ ⲚⲈⲘ ⲘⲈⲢⲒ ϪⲈ ⲚⲦⲈⲚϢⲦⲈⲘⲞⲨⲀϨⲂⲀⲢⲞⲤ ⲈϪⲈⲚ ⲞⲨⲀⲒ ⲘⲘⲰⲦⲈⲚ ⲀⲚϨⲒⲰⲒϢ ϦⲈⲚⲐⲎⲚⲞⲨ ⲘⲠⲒⲈⲨⲀⲄⲄⲈⲖⲒⲞⲚ ⲚⲦⲈⲪⲚⲞⲨϮ.
10 De er vitne, og Gud med, kor heilagt og rettferdigt og ulastande me ferdast hjå dykk, de truande!
ⲓ̅ⲚⲐⲰⲦⲈⲚ ⲈⲦⲈⲢⲘⲈⲐⲢⲈ ⲚⲈⲘ ⲪⲚⲞⲨϮ ϪⲈ ϦⲈⲚⲞⲨⲦⲞⲨⲂⲞ ⲚⲈⲘ ⲞⲨⲘⲈⲐⲘⲎⲒ ⲚⲈⲘ ⲞⲨⲘⲈⲦⲀⲦⲀⲢⲒⲔⲒ ⲀⲚϢⲰⲠⲒ ⲚⲰⲦⲈⲚ ϦⲀ ⲚⲎ ⲈⲐⲚⲀϨϮ.
11 liksom de veit kor me påminte kvar og ein av dykk, som ein far borni sine, og lagde dykk på hjarta
ⲓ̅ⲁ̅ⲔⲀⲦⲀ ⲪⲢⲎϮ ⲈⲦⲈⲦⲈⲚⲈⲘⲒ ϪⲈ ⲘⲪⲢⲎϮ ⲚⲞⲨⲒⲰⲦ ⲈϤϮϨⲞ ⲈⲚⲈϤϢⲎⲢⲒ.
12 og bad dykk inderleg at de skulde ferdast so som verdigt er for Gud, som hev kalla dykk til sitt rike og sin herlegdom.
ⲓ̅ⲃ̅ⲠⲀⲒⲢⲎϮ ⲈⲚϮϨⲞ ⲈⲠⲒⲞⲨⲀⲒ ⲠⲒⲞⲨⲀⲒ ⲘⲘⲰⲦⲈⲚ ⲞⲨⲞϨ ⲈⲚⲐⲰⲦ ⲘⲠⲈⲦⲈⲚϨⲎⲦ ⲞⲨⲞϨ ⲈⲚⲈⲢⲘⲈⲐⲢⲈ ϪⲈ ⲦⲈⲦⲈⲚⲘⲞϢⲒ ⲈⲢⲈⲦⲈⲚ ⲘⲠϢⲀ ⲘⲪⲚⲞⲨϮ ⲪⲀⲒ ⲈⲦⲀϤⲐⲀϨⲈⲘ ⲐⲎⲚⲞⲨ ⲈϦⲞⲨⲚ ⲈⲦⲈϤⲘⲈⲦⲞⲨⲢⲞ ⲚⲈⲘ ⲠⲈϤⲰⲞⲨ.
13 Difor takkar me og uavlatande Gud for, at då de fekk det Guds ord me forkynte, so tok de imot det, ikkje som eit menneskje-ord, men - som det i sanning er - som eit Guds ord, som og ter seg verksamt i dykk som trur.
ⲓ̅ⲅ̅ⲞⲨⲞϨ ⲈⲐⲂⲈⲪⲀⲒ ⲀⲚⲞⲚ ϨⲰⲚ ⲦⲈⲚϢⲈⲠϨⲘⲞⲦ ⲚⲦⲈⲚ ⲪⲚⲞⲨϮ ⲚⲦⲈⲚⲬⲰ ⲚⲦⲞⲦⲈⲚ ⲈⲂⲞⲖ ⲀⲚ ϪⲈ ⲈⲦⲀⲢⲈⲦⲈⲚϬⲒ ⲘⲠⲒⲤⲀϪⲒ ⲚⲦⲈⲠⲤⲰⲦⲈⲘ ⲚⲦⲈⲪⲚⲞⲨϮ ⲈⲂⲞⲖ ϨⲒⲦⲞⲦⲈⲚ ⲀⲢⲈⲦⲈⲚϢⲞⲠϤ ⲈⲢⲰⲦⲈⲚ ⲚⲞⲨⲤⲀϪⲒ ⲚⲢⲰⲘⲒ ⲀⲚ ⲠⲈ ⲀⲖⲖⲀ ⲠⲒⲢⲎϮ ⲀⲖⲎⲐⲰⲤ ⲞⲨⲤⲀϪⲒ ⲚⲦⲈⲪⲚⲞⲨϮ ⲠⲈ ⲈⲦⲈ ⲪⲎ ⲠⲈ ⲈⲦⲈⲢϨⲰⲂ ϦⲈⲚⲐⲎⲚⲞⲨ ϦⲀ ⲚⲎ ⲈⲐⲚⲀϨϮ.
14 For de, brør, hev vorte etterfylgjarar til dei Guds kyrkjelydar som er i Kristus Jesus i Judæa; for de hev og lide det same av dykkar eigne samættingar som dei hev lide av jødarne,
ⲓ̅ⲇ̅ⲚⲐⲰⲦⲈⲚ ⲄⲀⲢ ⲚⲈⲚⲤⲚⲎⲞⲨ ⲀⲢⲈⲦⲈⲚϢⲰⲠⲒ ⲈⲢⲈⲦⲈⲚⲞⲚⲒ ⲚⲚⲒⲈⲔⲔⲖⲎⲤⲒⲀ ⲚⲦⲈⲪⲚⲞⲨϮ ⲚⲎ ⲈⲦϦⲈⲚ ϮⲒⲞⲨⲆⲈⲀ ϦⲈⲚⲠⲬⲢⲒⲤⲦⲞⲤ ⲒⲎⲤⲞⲨⲤ ϪⲈ ⲀⲢⲈⲦⲈⲚϢⲰⲠ ϨⲰⲦⲈⲚ ⲚⲚⲀⲒⲘⲔⲀⲨϨ ⲚⲞⲨⲰⲦ ⲈⲂⲞⲖ ϨⲒⲦⲞⲦⲞⲨ ⲚⲚⲈⲦⲈⲚϢⲪⲎⲢ ⲘⲪⲨⲖⲎ ⲔⲀⲦⲀ ⲪⲢⲎϮ ϨⲰⲚ ⲈⲦⲀⲚϬⲒ ⲚⲦⲞⲦⲞⲨ ⲚⲚⲒⲒⲞⲨⲆⲀⲒ.
15 som og slo Herren Jesus og profetarne i hel og forfylgde oss og ikkje er Gud til hugnad og stend alle menneskje imot,
ⲓ̅ⲉ̅ⲚⲎ ⲈⲦⲀⲨϦⲰⲦⲈⲂ ⲘⲠϬⲞⲒⲤ ⲒⲎⲤⲞⲨⲤ ⲚⲈⲘ ⲚⲒⲠⲢⲞⲪⲎⲦⲎⲤ ⲞⲨⲞϨ ⲀⲚⲞⲚ ϨⲰⲚ ⲀⲨϬⲞϪⲒ ⲚⲤⲰⲚ ⲞⲨⲞϨ ⲚⲤⲈⲢⲀⲚⲀϤ ⲘⲪⲚⲞⲨϮ ⲀⲚ ⲈⲨⲞⲒ ⲚⲢⲈϤϮ ⲈϦⲞⲨⲚ ⲈϨⲢⲈⲚ ⲢⲰⲘⲒ ⲚⲒⲂⲈⲚ.
16 då dei meinkar oss i å tala til heidningarne, at dei kann verta frelste - so dei alltid må fylla sitt syndemål. Men vreiden hev endeleg nått deim.
ⲓ̅ⲋ̅ⲈⲨⲦⲀϨⲚⲞ ⲘⲘⲞⲚ ⲈⲤⲀϪⲒ ⲚⲈⲘ ⲚⲒⲈⲐⲚⲞⲤ ϨⲒⲚⲀ ⲚⲤⲈⲚⲞϨⲈⲘ ⲈⲠϪⲒⲚⲤⲈϪⲈⲔ ⲚⲞⲨⲚⲞⲂⲒ ⲈⲂⲞⲖ ⲚⲤⲎⲞⲨ ⲚⲒⲂⲈⲚ ⲀϤⲒ ⲆⲈ ⲈϨⲢⲎⲒ ⲈϪⲰⲞⲨ ⲚϪⲈⲠⲒϪⲰⲚⲦ ϢⲀ ⲈⲂⲞⲖ.
17 Men då me, brør, ei liti stund hadde vore skilde frå dykk med åsyn, ikkje med hjarta, so hev me i vår store lengting gjort oss so mykje større umak for å få sjå dykkar åsyn;
ⲓ̅ⲍ̅ⲀⲚⲞⲚ ⲆⲈ ⲚⲈⲚⲤⲚⲎⲞⲨ ⲀⲨϢⲞⲚϨⲈⲚ ⲘⲘⲰⲦⲈⲚ ⲠⲢⲞⲤⲞⲨⲤⲎⲞⲨ ⲚⲦⲈⲞⲨⲞⲨⲚⲞⲨ ϦⲈⲚⲠϨⲞ ⲞⲨⲞϨ ϦⲈⲚⲠϨⲎⲦ ⲀⲚ ϦⲈⲚⲞⲨⲘⲈⲦϨⲞⲨⲞ ⲀⲚⲒⲎⲤⲞⲨⲤ ⲈⲚⲀⲨ ⲈⲠⲈⲦⲈⲚϨⲞ ϦⲈⲚⲞⲨⲚⲒϢϮ ⲚⲈⲠⲒⲐⲨⲘⲒⲀ
18 for me hev vilja koma til dykk - eg, Paulus, både ein gong og tvo gonger - men Satan hindra oss derifrå.
ⲓ̅ⲏ̅ϪⲈ ⲀⲚⲞⲨⲰϢ ⲈⲒ ϨⲀⲢⲰⲦⲈⲚ ⲀⲚⲞⲔ ⲘⲈⲚ ⲠⲀⲨⲖⲞⲤ ⲚⲞⲨⲤⲞⲠ ⲚⲈⲘ ⲂⲞⲨⲞϨ ⲀϤⲦⲀϨⲚⲞ ⲘⲘⲞⲒ ⲚϪⲈⲠⲤⲀⲦⲀⲚⲀⲤ.
19 For kven er vel vår von eller gleda eller heiderskrans? Er ikkje de det og for vår Herre Jesu Kristi åsyn i hans tilkoma?
ⲓ̅ⲑ̅ⲚⲒⲘ ⲄⲀⲢ ⲠⲈ ⲦⲈⲚϨⲈⲖⲠⲒⲤ ⲒⲈ ⲠⲈⲚⲢⲀϢⲒ ⲒⲈ ⲠⲬⲖⲞⲘ ⲚⲦⲈⲠⲈⲚϢⲞⲨϢⲞⲨ ⲘⲎ ⲚⲐⲰⲦⲈⲚ ⲀⲚ ⲠⲈ ⲘⲠⲈⲘⲐⲞ ⲘⲠⲈⲚϬⲞⲒⲤ ⲒⲎⲤⲞⲨⲤ ⲚϨⲢⲎⲒ ϦⲈⲚⲦⲈϤⲠⲀⲢⲞⲨⲤⲒⲀ.
20 For de er vår æra og gleda.
ⲕ̅ⲚⲐⲰⲦⲈⲚ ⲄⲀⲢ ⲠⲈ ⲠⲈⲚⲰⲞⲨ ⲚⲈⲘ ⲠⲈⲚⲢⲀϢⲒ.

< 1 Tessalonikerne 2 >