< 1 Johannes 2 >
1 Mine born! Dette skriv eg til dykk so de ikkje skal synda, og um nokon syndar, so hev me hjå Faderen ein målsmann, Jesus Kristus, den rettferdige,
I ǝziz balilirim, mǝn silǝrni gunaⱨ sadir ⱪilmisun dǝp, bu sɵzlǝrni yeziwatimǝn. Mubada birsi gunaⱨ sadir ⱪilsa, Atining yenida bir yardǝmqi wǝkilimiz, yǝni Ⱨǝⱪⱪaniy Bolƣuqi Əysa Mǝsiⱨ bardur.
2 og han er ei soning for synderne våre, og ikkje berre for våre, men og for alle i heile verdi.
U Ɵzi gunaⱨlirimiz üqün [jazani kɵtürgüqi] kafarǝttur; muxu kafarǝt pǝⱪǝt bizning gunaⱨlirimiz üqünla ǝmǝs, bǝlki pütkül dunyadikilǝrning gunaⱨliri üqündur.
3 Og på dette veit me at me kjenner honom: um me held bodi hans.
Bizning uni tonuƣanliⱪimizni bilǝliximiz — Uning ǝmrlirigǝ ǝmǝl ⱪiliximizdindur.
4 Den som segjer: «Eg kjenner honom», og ikkje held bodi hans, han er ein ljugar, og i honom er ikkje sanningi.
«Uni tonuymǝn» dǝp turup, Uning ǝmrlirigǝ ǝmǝl ⱪilmiƣuqi kixi yalƣanqidur, uningda ⱨǝⱪiⱪǝt yoⱪtur.
5 Men den som held ordet hans, i honom er i sanning kjærleiken til Gud fullkomen. På dette kjenner me at me er i honom.
Lekin kimki Uning sɵzigǝ ǝmǝl ⱪilsa, ǝmdi uningda Hudaning meⱨir-muⱨǝbbiti ⱨǝⱪiⱪǝtǝn kamalǝtkǝ yǝtkǝn bolidu. Biz ɵzimizning Uningda bolƣanliⱪimizni ǝnǝ xuningdin bilimiz.
6 Den som segjer at han er i honom, han er og skuldig til å ferdast so som han hev ferdast.
«Hudada turup yaxaymǝn» degüqi bolsa [Əysaning] mangƣinidǝk ohxax mengixi kerǝk.
7 De kjære! det er ikkje eit nytt bod eg skriv åt dykk, men eit gamalt bod, som de hev havt ifrå upphavet. Det gamle bodet er det ordet de hev høyrt ifrå upphavet.
I sɵyümlüklirim, silǝrgǝ [burun anglap baⱪmiƣan] yengi bir ǝmrni ǝmǝs, bǝlki dǝslǝptin tartip silǝr tapxuruwalƣan kona ǝmrni yeziwatimǝn. Uxbu ǝmr silǝr burundinla anglap keliwatⱪan sɵz-kalamdur.
8 Og like vel er det eit nytt bod eg skriv åt dykk, og det er sant i honom og i dykk; for myrkret kverv burt, og det sanne ljoset skin alt no.
Lekin yǝnǝ kelip mǝn silǝrgǝ yeziwatⱪinimni yengi ǝmr [desǝkmu bolidu]; bu ǝmr Mǝsiⱨdǝ ⱨǝm silǝrdimu ǝmǝl ⱪilinmaⱪta, qünki ⱪarangƣuluⱪ ɵtüp kǝtmǝktǝ, wǝ ⱨǝⱪiⱪiy nur alliⱪaqan qeqilixⱪa baxlidi.
9 Den som segjer at han er i ljoset, og som hatar bror sin, han er endå i myrkret.
Kimdǝkim ɵzini «nurda yaxawatimǝn» dǝp turup, ⱪerindixini ɵq kɵrsǝ, u bügüngiqǝ ⱪarangƣuluⱪta turuwatⱪan bolidu.
10 Den som elskar bror sin, han er i ljoset, og i honom finst det ikkje noko som fører til fall.
Ⱪerindixiƣa meⱨir-muⱨǝbbǝt kɵrsǝtkǝn kixi yoruⱪluⱪta turmaⱪta, uningda gunaⱨⱪa putlaxturidiƣan ⱨeqnemǝ ⱪalmaydu.
11 Men den som hatar bror sin, han er i myrkret og ferdast i myrkret, og han veit ikkje kvar han gjeng; for myrkret hev blinda augo hans.
Lekin ⱪerindixini ɵq kɵrgǝn kixi ⱪarangƣuluⱪtidur; u ⱪarangƣuluⱪta mangidu wǝ ⱪǝyǝrgǝ ketiwatⱪanliⱪini bilmǝydu, qünki ⱪarangƣuluⱪ uning kɵzlirini ⱪariƣu ⱪiliwǝtkǝn.
12 Eg skriv til dykk, born, for synderne er dykk forlatne for hans namn skuld.
Mǝn bularni silǝrgǝ yeziwatimǝn, i ǝziz balilirim, qünki gunaⱨliringlar Uning nami üqün kǝqürüm ⱪilindi.
13 Eg skriv til dykk, feder, for de kjenner honom som er frå upphavet. Eg skriv til dykk, ungdomar, for de hev sigra yver den vonde.
Mǝn buni silǝrgǝ yeziwatimǝn, i atilar, qünki silǝr Əzǝldin Bar Bolƣuqini tonudunglar. Mǝn buni silǝrgǝ yeziwatimǝn, i yigitlǝr, qünki silǝr u rǝzil üstidin ƣǝlibǝ ⱪildinglar.
14 Eg hev skrive til dykk, born, for de kjenner Faderen. Eg hev skrive til dykk, feder, for de kjenner honom som er frå upphavet. Eg hev skrive til dykk, ungdomar, for de er sterke, og Guds ord vert verande i dykk, og de hev sigra yver den vonde.
Mǝn buni silǝrgǝ yeziwatimǝn, i ǝziz balilirim, qünki silǝr Atini tonudunglar. Mǝn buni silǝrgǝ yeziwatimǝn, i atilar, qünki silǝr Əzǝldin Bar Bolƣuqini tonudunglar. Mǝn buni silǝrgǝ yeziwatimǝn, i yigitlǝr, qünki silǝr küqlüksilǝr, Hudaning sɵz-kalami silǝrdǝ turidu wǝ silǝr u rǝzil üstidinmu ƣǝlibǝ ⱪildinglar.
15 Elska ikkje verdi, og ikkje dei ting som er i verdi! Um nokon elskar verdi, so er ikkje kjærleiken til Faderen i honom.
Bu dunyani wǝ bu dunyadiki ixlarni sɵymǝnglar. Ⱨǝrkim bu dunyani sɵysǝ, Atining sɵygüsi uningda yoⱪtur.
16 For alt det som er i verdi: kjøtslyst og augnelyst og storlæte i livnad, det er ikkje av Faderen, men av verdi.
Qünki bu dunyadiki barliⱪ ixlar, yǝni ǝttiki ⱨǝwǝs, kɵzlǝrdiki ⱨǝwǝs wǝ ⱨayatiƣa bolƣan mǝƣrurluⱪning ⱨǝmmisi Atidin kǝlgǝn ǝmǝs, bǝlki bu dunyadin bolƣandur, halas;
17 Og verdi og hennar lyst forgjengst; men den som gjer Guds vilje, han vert verande til æveleg tid. (aiōn )
wǝ bu dunya wǝ uningdiki ⱨǝwǝslǝrning ⱨǝmmisi ɵtüp ketidu. Lekin Hudaning iradisigǝ ǝmǝl ⱪilƣuqi kixi mǝnggü yaxaydu. (aiōn )
18 Born! Det er den siste timen; og som de hev høyrt at Antikrist kjem, so er no mange anti-kristar komne, og på det skynar me at det er den siste timen.
Əziz balilirim, zamanning ahirⱪi saiti yetip kǝldi; wǝ silǝr dǝjjalning [ahir zamanda] kelidiƣanliⱪini angliƣininglardǝk, ǝmǝliyǝttǝ bolsa ⱨazirning ɵzidila nurƣun dǝjjallar mǝydanƣa qiⱪti; buningdin zamanning ahirⱪi saiti bolup ⱪalƣanliⱪi bizgǝ mǝlum.
19 Dei er gjengne ut ifrå oss, men dei var ikkje av oss; for hadde dei vore av oss, so hadde dei vorte verande hjå oss; men det skulde verta synbert at ikkje alle er av oss.
Ular arimizdin qiⱪti, lekin ular ǝslidǝ bizlǝrdin ǝmǝs idi. Qünki ǝgǝr bizlǝrdin bolƣan bolsa, arimizda turiwǝrgǝn bolatti. Lekin ularning ⱨeqⱪaysisining ǝslidǝ bizdikilǝrdin bolmiƣanliⱪi pax ⱪilinƣanliⱪi üqün ular arimizdin qiⱪip kǝtti.
20 Og de hev salving av den Heilage og veit alt.
Ⱨalbuki, silǝr bolsanglar Muⱪǝddǝs Bolƣuqidin kǝlgǝn mǝsiⱨligüqi Roⱨtin nesip boldunglar wǝ xuning üqün silǝr ⱨǝmmǝ ixni bilisilǝr.
21 Eg skreiv ikkje til dykk av di de ikkje kjenner sanningi, men av di de kjenner henne, og veit at all lygn ikkje er av sanningi.
Silǝrgǝ bu hǝtni yiziximdiki sǝwǝb, silǝrning ⱨǝⱪiⱪǝtni bilmigǝnlikinglar üqün ǝmǝs, bǝlki ⱨǝⱪiⱪǝtni bilip, yalƣanqiliⱪning ⱨǝⱪiⱪǝttin kelip qiⱪmaydiƣanliⱪini bilgǝnlikinglar üqündur.
22 Kven er ljugaren, utan han som neittar at Jesus er Kristus? Han er Antikrist, han som neittar Faderen og Sonen.
Əmisǝ, kim yalƣanqi? Əysaning Mǝsiⱨ ikǝnlikini inkar ⱪilƣuqi kixi bulsa, u yalƣanqidur. Ata wǝ Oƣulni inkar ⱪilƣuqi kixi ɵzi bir dǝjjaldur.
23 Kvar den som neittar Sonen, han hev ikkje Faderen heller; den som vedkjennest Sonen, han hev og Faderen.
Kimdǝkim Oƣulni rǝt ⱪilsa uningda Ata bolmaydu. Lekin Oƣulni etirap ⱪilsa, uningda Ata bolidu.
24 Lat det då verta verande i dykk, det som de høyrde frå upphavet; dersom det de høyrde frå upphavet, vert verande i dykk, so vert de og verande i Sonen og i Faderen.
Silǝr bolsanglar, burundin anglap keliwatⱪininglarni ɵzünglarda dawamliⱪ turƣuziweringlar. Burundin anglap keliwatⱪininglar silǝrdǝ dawamliⱪ turiwǝrsǝ, silǝrmu dawamliⱪ Oƣul wǝ Atida yaxawatⱪan bolisilǝr;
25 Og dette er den lovnaden som han lova oss: det ævelege livet. (aiōnios )
wǝ Uning bizgǝ ⱪilƣan wǝdisi bolsa dǝl xu — mǝnggü ⱨayatliⱪtur. (aiōnios )
26 Dette hev eg skrive til dykk um deim som dårar dykk.
Silǝrni azdurmaⱪqi bolƣanlarni nǝzǝrdǝ tutup, bularni silǝrgǝ yazdim;
27 Og den salving de fekk av honom, ho vert verande i dykk, og de treng ikkje til at nokon skal læra dykk noko; men liksom salvingi hans lærer dykk alt, so er det og sant og slett ikkje lygn; og vert verande i honom, so som ho lærde dykk!
Silǝr bolsanglar, silǝr Uningdin ⱪobul ⱪilƣan mǝsiⱨligüqi Roⱨ silǝrdǝ turiweridu, silǝr ⱨeqkimning ɵgitixigǝ moⱨtaj ǝmǝssilǝr; bǝlki ǝnǝ xu mǝsiⱨligüqi Roⱨ silǝrgǝ barliⱪ ixlar toƣruluⱪ ɵgitiwatⱪandǝk (U ⱨǝⱪtur, ⱨeq yalƣan ǝmǝstur!) — ⱨǝm ɵgǝtkǝndǝk, silǝr dawamliⱪ Uningda yaxaydiƣan bolisilǝr.
28 Og no, born, ver i honom, so me kann hava frimod når han vert openberra, og ikkje verta til skammar for honom i hans tilkoma!
Əmisǝ, i ǝziz balilirim, dawamliⱪ Uningda turup yaxaweringlar. Xundaⱪ ⱪilsanglar, U ⱨǝrⱪaqan ⱪaytidin ayan bolƣanda ⱪorⱪmas bolimiz ⱨǝm U kǝlginidǝ Uning aldida ⱨeq hijalǝt bolup ⱪalmaymiz.
29 Veit de at han er rettferdig, so skynar de at kvar den som gjer rettferd, er fødd av honom.
[Hudaning] ⱨǝⱪⱪaniy ikǝnlikini bilgǝnikǝnsilǝr, ⱨǝⱪⱪaniyliⱪⱪa ǝmǝl ⱪilƣuqilarning ⱨǝrbirining uning tǝripidin tuƣulƣuqi ikǝnlikinimu bilsǝnglar kerǝk.