1 Korintierne 13
1 Um eg talar med menneskjetungor og engletungor, men hev ikkje kjærleik, då er eg ein ljomande malm eller ei klingande bjølla.
Mǝn ǝgǝrdǝ bu dunyadiki kixilǝr sɵzlǝwatⱪan ⱨǝrhil tillar ⱨǝtta pǝrixtilǝrning tilliri bilǝnmu sɵzliyǝlǝydiƣan bolsammu, biraⱪ mǝn meⱨir-muⱨǝbbǝtsiz bolsam, u qaƣda mǝn pǝⱪǝt bir «dang-dang» ⱪilidiƣan mis dang, bir «qang-qang» ⱪilidiƣan qang bolup ⱪalimǝn, halas.
2 Og um eg hev profetgåva og kjenner alle løyndomar og all kunnskap, og um eg hev all tru, so at eg kann flytja fjell, men hev ikkje kjærleik, då er eg ingen ting.
Əgǝr mǝn pǝyƣǝmbǝrlik ⱪilalisam, barliⱪ sirlar, barliⱪ bilimlǝrni qüxinip bolƣan bolsammu, ⱨǝm xuning bilǝn bir waⱪitta taƣlarni yɵtkiyǝligüdǝk toluⱪ ixǝnqtǝ bolsammu, ǝmma mǝndǝ meⱨir-muⱨǝbbǝt bolmisa, undaⱪta mǝn ⱨeqnǝrsǝ bolmiƣan bolimǝn.
3 Og um eg gjev til føda for fatige alt det eg eig, og um eg gjev min likam til å verta brend, men hev ikkje kjærleik, då gagnar det meg ingen ting.
Əgǝr barliⱪ mal-mülkümni sǝdiⱪigǝ atap ⱨǝm tenimni [Hudaning yolida] ⱪurbanliⱪ süpitidǝ kɵydürülüxkǝ sunƣan tǝƣdirdimu, ǝmma mǝndǝ yǝnila meⱨir-muⱨǝbbǝt bolmisa, undaⱪta mening ⱨeqⱪandaⱪ paydam yoⱪ bolƣan bolidu.
4 Kjærleiken er langmodig, er velviljug; kjærleiken ovundast ikkje; kjærleiken briskar seg ikkje, blæs seg ikkje upp;
Muⱨǝbbǝt sǝwr-taⱪǝtlik bolux ⱨǝm meⱨribanliⱪtur; Muⱨǝbbǝt ⱨǝsǝthorluⱪ ⱪilmaydu: Muⱨǝbbǝt ɵzini mahtimaydu, Tǝkǝbburluⱪ ⱪilmaydu,
5 han gjer inkje usømelegt, søkjer ikkje sitt eige, illskast ikkje, gøymer ikkje på det vonde;
Nomussizliⱪ ⱪilmaydu, Ɵz mǝnpǝǝtini kɵzlǝp yürmǝydu, Teriktürülmǝydu, Kɵnglidǝ ɵqmǝnlik saⱪlimaydu;
6 han gled seg ikkje ved urettferd, men gled seg ved sanning.
Ⱨǝⱪⱪaniysizliⱪtin huxal bolmaydu, Bǝlki ǝmǝliyǝttin, ⱨǝⱪiⱪǝttin huxal bolidu;
7 Alt lid han, alt trur han, alt vonar han, alt toler han.
ⱨǝmmǝ ixta ⱪorsiⱪi kǝnglik ⱪilidu, ⱨǝmmigǝ yüzlinip [Hudaƣa] ixinidu, ⱨǝmmǝ ixⱪa ümid baƣlaydu, ⱨǝmmigǝ qidaydu.
8 Kjærleiken fell aldri burt; men anten det er profetgåvor, so skal dei få ende, eller tungor, so skal dei tagna, eller kunnskap, so skal han få ende.
Meⱨir-muⱨǝbbǝt ⱨǝrgiz ahirlaxmaydu. Bexarǝtlǝr bolsa, karƣa kǝlmǝydu: «namǝlum tillar» bolsa, tügǝydu: [mɵjizilik] bilimlǝrmu karƣa kǝlmǝydu.
9 For me skynar i stykkjevis og talar profetisk i stykkjevis;
Qünki bizning bilidiƣanlirimiz ⱪismǝn, bexarǝt beridiƣanlirimiz ⱪismǝn;
10 men når det fullkomne kjem, då skal det som er i stykkjevis, få ende.
lekin mukǝmmǝllik kǝlgǝndǝ, ⱪismǝnlik yoⱪilidu.
11 Då eg var barn, tala eg som eit barn, tenkte eg som eit barn, dømde eg som eit barn; men då eg vart mann, lagde eg av det barnslege.
Mǝn kiqikimdǝ balilarqǝ sɵzlidim, balilarqǝ oylidim, balilarqǝ ⱨesablidim; qong bolƣinimda, mǝn baliliⱪni taxlidim.
12 For no ser me i ein spegel, i ei gåta, men då skal me sjå åsyn til åsyn; no kjenner eg i stykkjevis, men då skal eg kjenna fullt ut, liksom eg og fullt ut er kjend.
Qünki biz ⱨazir bir tutuⱪ derizidin müjmǝl ⱨalda kɵrimiz, lekin xu qaƣda yüzmuyüz kɵrimiz: Ⱨazir mǝn ⱪismǝn tonuymǝn, xu qaƣda mǝn [Huda] meni tonup keliwatⱪandǝk tonuymǝn.
13 Men no vert dei verande desse tri: Tru, von, kjærleik, og størst av deim er kjærleiken.
Ⱨazir ixǝnq, ümid, meⱨir-muⱨǝbbǝttin ibarǝt bu üq nǝrsǝ turuptu; bulardin ǝng üstün turidiƣini meⱨir-muⱨǝbbǝttur.
