Salmenes 71

1 Til dig, Herre, setter jeg min lit; la mig aldri i evighet bli til skamme!

Til deg, Herre, flyr eg, lat meg aldri verta til skammar!

2 Utfri mig og redd mig ved din rettferdighet! Bøi ditt øre til mig og frels mig!

Fria meg ut og berga meg ved di rettferd, bøyg ditt øyra til meg og frels meg!

3 Vær mig en klippe til bolig, dit jeg alltid kan gå, du som har fastsatt frelse for mig! For du er min klippe og min festning.

Ver meg eit berg til å bu på, der eg alltid kann koma! Du hev påbode frelsa for meg, for du er mitt fjell og mi festning.

4 Min Gud, utfri mig av den ugudeliges hånd, av den urettferdiges og undertrykkerens vold!

Min Gud, berga meg frå handi til den ugudlege, frå hans neve som er urettferdig og gjer valdsverk!

5 For du er mitt håp, Herre, Herre min tillit fra min ungdom av.

For du er den eg vonar på, Herre, Herre, den eg set mi lit til alt frå ungdomen.

6 Til dig har jeg støttet mig fra mors liv av; du er den som drog mig ut av min mors skjød; om dig vil jeg alltid synge min lovsang.

På deg hev eg studt meg alt frå morsfanget; du er den som drog meg ut or morslivet, um deg vil eg alltid syngja min lovsong.

7 Som et under har jeg vært for mange, men du er min sterke tilflukt.

Som eit under hev eg vore for mange; men du er mi sterke borg.

8 Min munn er full av din pris, hele dagen av din herlighet.

Min munn er full av ditt lov, av di æra heile dagen.

9 Forkast mig ikke i alderdommens tid, forlat mig ikke når min kraft forgår!

Kasta meg ikkje burt i min alderdom, forlat meg ikkje når mi kraft vert til inkjes!

10 For mine fiender har sagt om mig, de som tar vare på mitt liv, rådslår tilsammen

For mine fiendar hev sagt um meg, og dei som lurar på mi sjæl, legg råder i hop,

11 og sier: Gud har forlatt ham; forfølg og grip ham, for det er ingen som redder!

og segjer: «Gud hev forlate honom; forfylg honom og tak honom, for det er ingen som bergar!»

12 Gud, vær ikke langt borte fra mig! Min Gud, skynd dig å hjelpe mig!

Gud, ver ikkje langt frå meg! Min Gud, kom meg snart til hjelp!

13 La dem som står mig efter livet, bli til skamme og gå til grunne! La dem som søker min ulykke, bli klædd i skam og spott!

Lat deim som stend etter mitt liv, verta til skammar og ganga til grunnar! Lat deim som søkjer mi ulukka, verta klædde i spott og skam!

14 Og jeg vil alltid håpe, og til all din pris vil jeg legge ny pris.

Men eg vil alltid venta, og stødt vil eg lova deg meir og meir.

15 Min munn skal fortelle om din rettferdighet, hele dagen om din frelse; for jeg vet ikke tall derpå.

Min munn skal fortelja um di rettferd, um di frelse all dagen, for eg veit ikkje tal på deim.

16 Jeg vil fremføre Herrens, Israels Guds veldige gjerninger, jeg vil prise din rettferdighet, din alene.

Eg vil koma fram med Herrens, Herrens velduge verk, eg vil forkynna di rettferd, berre di.

17 Gud, du har lært mig det fra min ungdom av, og inntil nu kunngjør jeg dine undergjerninger.

Gud, du hev lært meg upp alt frå ungdomen, og til dessa kunngjer eg dine undergjerningar.

18 Forlat mig da heller ikke inntil alderdommen og de grå hår, Gud, inntil jeg får kunngjort din arm for efterslekten, din kraft for hver den som skal komme.

Forlat meg då ikkje heller når eg vert gamall og grå, du Gud, til dess eg fær forkynna um din arm til ei onnor ætt, um di magt til kvar den som skal koma.

19 Og din rettferdighet, Gud, når til det høie; du som har gjort store ting, Gud, hvem er som du?

Og di rettferd, Gud, når upp til det høge, du Gud, som hev gjort store ting, kven er som du?

20 Du som har latt oss se mange trengsler og ulykker, du vil igjen gjøre oss levende og igjen dra oss op av jordens avgrunner.

Du som hev late oss sjå mange trengslor og ulukkor, du vil gjera oss livande att og draga oss upp att or dypterne i jordi.

21 Du vil øke min storhet og vende om og trøste mig.

Du vil lata meg veksa og vil venda um og trøysta meg.

22 Så vil jeg også prise dig med harpespill, din trofasthet, min Gud! Jeg vil lovsynge dig til citar, du Israels Hellige!

So vil eg prisa deg med harpespel, din truskap, min Gud! Eg vil syngja deg lov med cither, du Israels Heilage.

23 Mine leber skal juble, for jeg vil lovsynge dig, og min sjel, som du har forløst.

Mine lippor skal fegnast når eg syng deg lov, og mi sjæl, som du hev løyst ut.

24 Min tunge skal også hele dagen tale om din rettferdighet; for de er blitt til spott, de er blitt til skamme, de som søker min ulykke.

Ogso tunga mi skal heile dagen kveda ut di rettferd, for dei hev vorte til skam og spott, dei som søkjer mi ulukka.