Salmenes 69
1 Til sangmesteren; efter "Liljer"; av David. Frels mig, Gud, for vannene er kommet inntil sjelen.
Voor muziekbegeleiding; op de wijze: "De leliën." Van David. Red mij, o God! Want het water staat aan mijn lippen;
2 Jeg er sunket ned i bunnløst dynd, hvor der intet fotfeste er; jeg er kommet i dype vann, og strømmen slår over mig.
Ik zink in een modderpoel weg, En voel geen grond meer onder de voeten; Ik ben in peilloze wateren geraakt, En de stroom sleurt mij mee.
3 Jeg har ropt mig trett, min strupe brenner; mine øine er borttæret idet jeg venter på min Gud.
Ik ben afgemat van mijn schreien en schor is mijn keel; Mijn ogen staan mat van het staren naar God.
4 Flere enn hårene på mitt hode er de som hater mig uten årsak; tallrike er de som vil forderve mig, mine fiender uten grunn; det jeg ikke har røvet, skal jeg nu gi tilbake.
Talrijker dan de haren op mijn hoofd, zijn zij, die mij onverdiend haten. Talrijker dan mijn beenderen, die mij bestrijden zonder enige grond; En wat ik niet heb geroofd, Vordert men nog van mij terug.
5 Gud, du kjenner min dårskap, og all min syndeskyld er ikke skjult for dig.
Gij zoudt het weten, o God, als ik iets dwaas had gedaan, En als ik schuld had, was het U niet verborgen!
6 La dem ikke bli til skamme ved mig, de som bier efter dig, Herre, Herre, hærskarenes Gud! La dem ikke bli til spott ved mig, de som søker dig, Israels Gud!
Laat dus in mij niet worden beschaamd, Die op U hopen, Heer, Jahweh der heirscharen; In mij niet te schande worden, Die U zoeken, Israëls God!
7 For for din skyld bærer jeg vanære, dekker skam mitt åsyn.
Neen, om Uwentwil moet ik schande verduren, En bedekt het schaamrood mijn gelaat!
8 Jeg er blitt fremmed for mine brødre og en utlending for min mors barn.
Ik ben een vreemdeling voor mijn broeders geworden, Een onbekende voor de zonen mijner moeder:
9 For nidkjærhet for ditt hus har fortært mig, og deres hån som håner dig, er falt på mig.
Want de ijver voor uw huis heeft mij verteerd, Op mij valt de smaad van hen, die U smaden.
10 Og min sjel gråt mens jeg fastet, og det blev mig til spott.
Als ik ween, en mij door vasten kastijd, Wordt het mij tot schande gerekend;
11 Og jeg gjorde sekk til mitt klædebon, og jeg blev dem til et ordsprog.
Trek ik het boetekleed aan, Men gaat er mee spotten;
12 De som sitter i porten, snakker om mig, og de som drikker sterk drikk, synger om mig.
Die in de poort zitten, praten over mij, En de slempers maken er liedjes op.
13 Men jeg kommer med min bønn til dig, Herre, i nådens tid, Gud, for din megen miskunnhet; svar mig med din frelsende trofasthet!
Maar tot U richt ik mijn bede, o Jahweh, In de tijd der genade, o God. Verhoor mij om uw grote ontferming, En om de trouw van uw hulp;
14 Redd mig ut av dyndet og la mig ikke synke! La mig bli reddet fra dem som hater mig, og fra de dype vann!
Red mij uit de modderpoel en laat mij er niet in verzinken; Verlos mij, en trek mij uit de diepe wateren omhoog!
15 La ikke vannstrømmen slå over mig og ikke dypet sluke mig, og la ikke brønnen lukke sitt gap over mig!
Laat de watervloed mij niet overstelpen, de kolken verzwelgen, De afgrond zijn mond niet boven mij sluiten.
16 Svar mig, Herre, for din miskunnhet er god; vend dig til mig efter din store barmhjertighet!
Red mij, Jahweh, naar de goedertierenheid uwer genade, En zie op mij neer naar uw grote ontferming;
17 Og skjul ikke ditt åsyn for din tjener, for jeg er i nød; skynd dig å svare mig!
Verberg uw aanschijn niet voor uw dienaar, Verhoor mij spoedig, want het is mij bang om het hart!
18 Kom nær til min sjel, forløs den, frels mig for mine fienders skyld!
Wees mij nabij, en kom mij te hulp, Verlos mij om wille van mijn vijand!
19 Du kjenner min spott og min skam og min vanære; alle mine motstandere er for ditt åsyn.
Gij kent toch mijn smaad, mijn schaamte en schande, En al mijn verdrukkers staan U voor ogen;
20 Spott har brutt mitt hjerte, så jeg er syk, og jeg ventet på medynk, men der var ingen, på trøstere, men jeg fant ikke nogen.
Gij weet, hoe de smaad mij het hart heeft gebroken, En hoe vertwijfeld ik ben. Ik wachtte op een, die medelijden had, maar er was er geen, Op troosters, maar ik vond ze niet.
21 De gav mig galle å ete, og for min tørst gav de mig eddik å drikke.
Ze gaven mij gal in plaats van spijs, En lesten mijn dorst met azijn.
22 La deres bord bli til en strikke for deres åsyn og til en snare for dem når de er trygge!
Hun tafel worde hun tot een val, Hun offergelagen een strik;
23 La deres øine formørkes, så de ikke ser, og la deres lender alltid vakle!
Laat hun ogen worden beneveld, zodat ze niet zien, En ontwricht hun lenden voor immer;
24 Utøs din harme over dem, og la din brennende vrede nå dem!
Stort uw gramschap over hen uit, Uw woede moge hen treffen!
25 Deres bolig bli øde, ei være der nogen som bor i deres telt!
Laat hun kamp tot steppe worden, En niemand hun tenten bewonen.
26 For den du har slått, forfølger de, og de forteller om deres smerte som du har stunget.
Neen, ze vervolgden nog, dien Gij hadt geslagen, En vergrootten de smarten van die door U was gewond;
27 La dem legge skyld til sin skyld, og la dem ikke komme til din rettferdighet!
Stapel de ene schuld op de andere, Zodat ze niet tot uw gerechtigheid komen;
28 La dem bli utslettet av de levendes bok, og la dem ikke bli innskrevet med de rettferdige!
Laat ze uit het boek des levens worden geschrapt, Niet worden opgeschreven met de rechtvaardigen.
29 Men jeg er elendig og full av pine; la din frelse, Gud, føre mig i sikkerhet!
Maar hoe ook geplaagd en bedroefd, Uw hulp, o God, zal mij redden!
30 Jeg vil love Guds navn med sang og ophøie ham med lovprisning,
Dan zal ik de Naam van God in liederen prijzen, En Hem loven en danken!
31 og det skal behage Herren bedre enn en ung okse med horn og klover.
Dit zal Jahweh meer aangenaam zijn dan stieren, Meer dan varren met horens en hoeven.
32 Når saktmodige ser det, skal de glede sig; I som søker Gud, eders hjerte leve!
Verheugt u, ongelukkigen, wanneer gij dit ziet; Zoekt naar God, en uw hart leeft weer op.
33 For Herren hører på de fattige, og sine fanger forakter han ikke.
Want Jahweh hoort de behoeftigen aan, En versmaadt de geknevelden niet.
34 Himmel og jord skal love ham, havet og alt det som rører sig i det.
Hemel en aarde moeten Hem loven, De zeeën, met wat er in leeft!
35 For Gud skal frelse Sion og bygge byene i Juda, og de skal bo der og eie dem,
Want God zal Sion verlossen, En de steden van Juda herbouwen. Men zal daarin terugkeren, En ze bezetten;
36 og hans tjeneres avkom skal arve dem, og de som elsker hans navn, skal bo i dem.
Het geslacht van zijn dienaars zal ze erven, En wie zijn Naam liefheeft, daar wonen!
