Salmenes 17
1 En bønn av David. Hør, Herre, på rettferdighet, merk på mitt klagerop, vend øret til min bønn fra leber uten svik!
Gebed van David. Jahweh, hoor naar de stem van het recht, Luister naar mijn smeken; Verhoor mijn gebed, Van eerlijke lippen gevloeid.
2 La min rett gå ut fra ditt åsyn, dine øine skue hvad rett er!
Van uw aanschijn gaat mijn oordeel uit, Uw ogen zien scherp;
3 Du har prøvd mitt hjerte, gjestet det om natten, du har ransaket mig, du fant intet; min munn viker ikke av fra mine tanker.
Gij peilt mijn hart, doorzoekt het des nachts, Beproeft mij: maar iets verkeerds vindt Gij niet.
4 Mot menneskenes gjerninger har jeg efter dine lebers ord tatt mig i vare for voldsmannens stier.
Ik overtrad uw gebod niet, zoals de mensen dat doen, Maar volbracht het bevel uwer lippen;
5 Mine skritt holdt fast ved dine fotspor, mine trin vaklet ikke.
Op het pad uwer wetten heb ik mijn schreden gezet, Mijn voet heeft nooit op uw wegen gewankeld.
6 Jeg roper til dig, for du svarer mig, Gud! Bøi ditt øre til mig, hør mitt ord!
Nu roep ik tot U; want Gij zult mij verhoren, o God; Luister naar mij, en hoor naar mijn smeken!
7 Vis din miskunnhet i underfulle gjerninger, du som med din høire hånd frelser dem som flyr til dig, fra deres motstandere!
Doe wonderen van goedheid, o Redder van die op U hopen, En die op uw rechterhand steunen.
8 Vokt mig som din øiesten, skjul under dine vingers skygge
Behoed mij als de appel van uw oog, Verberg mij in de schaduw uwer vleugelen:
9 for de ugudelige, som ødelegger mig, mine dødsfiender, som omringer mig!
Voor de bozen, die mij bespringen, Voor mijn vijanden, die mij woedend omringen.
10 Sitt fete hjerte lukker de til, med sin munn taler de overmodig.
Ze hebben hun hart met vet afgesloten, En blijven zwetsen met hun mond;
11 Hvor vi går, kringsetter de mig nu; sine øine retter de på å felle mig til jorden.
Ze omsingelen mij, waar ik ook ga, Loerend, om mij ter aarde te werpen.
12 Han er lik en løve som stunder efter å sønderrive, og en ung løve som ligger på lønnlige steder.
Ze zijn als een leeuw, die hunkert naar buit, Als een leeuwenwelp, dat in hinderlaag ligt.
13 Reis dig, Herre, tred ham i møte, slå ham ned, frels min sjel fra den ugudelige med ditt sverd,
Op, Jahweh, hem tegemoet, stort hem neer, En red mijn ziel van den boze!
14 fra menneskene med din hånd, Herre, fra denne verdens mennesker, som har sin del i livet, og hvis buk du fyller med dine skatter, som er rike på sønner og efterlater sin overflod til sine barn.
Uw zwaard moge ze doden, Jahweh, uw hand ze van de aarde verdelgen! Dit zij hun deel in het leven; En hebt Gij nog meer, vul er hun buik mee; Laat hun zonen er zich aan vergasten, En de rest aan hun kinderen vermaken.
15 Jeg skal i rettferdighet skue ditt åsyn, jeg skal, når jeg våkner, mettes ved din skikkelse.
Maar laat mij door mijn gerechtigheid uw aanschijn aanschouwen, Mij aan uw glorie verzadigen na het ontwaken!
