Salmenes 139

1 Til sangmesteren; av David; en salme. Herre, du ransaker mig og kjenner mig.

Til songmeisteren; av David; ein salme. Herre, du ransakar meg og kjenner meg.

2 Enten jeg sitter, eller jeg står op, da vet du det; du forstår min tanke langt fra.

Um eg sit eller stend upp, so veit du det, du skynar min tanke langan veg.

3 Min sti og mitt leie gransker du ut, og du kjenner grant alle mine veier.

Mi gonga og lega røyner du ut, og alle mine vegar kjenner du grant.

4 For det er ikke et ord på min tunge - se, Herre, du vet det alt sammen.

For det er inkje ord på mi tunga - sjå, Herre, du kjenner det alt til fullnads.

5 Bakfra og forfra omgir du mig, og du legger din hånd på mig.

Bak og framme held du ikring meg, og du legg di hand på meg.

6 Å forstå dette er mig for underlig, det er for høit, jeg makter det ikke.

Slik kunnskap er meg for underleg, han er for høg, eg kann ikkje greida honom.

7 Hvor skal jeg gå fra din Ånd, og hvor skal jeg fly fra ditt åsyn?

Kvar skal eg fara frå din ande, og kvar skal eg fly ifrå ditt andlit?

8 Farer jeg op til himmelen så er du der, og vil jeg rede mitt leie i dødsriket, se, da er du der. (Sheol h7585)

For eg upp til himmelen, so er du der, og reidde eg seng i helheimen, sjå, der er du og. (Sheol h7585)

9 Tar jeg morgenrødens vinger, og vil jeg bo ved havets ytterste grense,

Tek eg vengjerne til morgonroden, slo eg meg ned ved ytste havet,

10 så fører også der din hånd mig, og din høire hånd holder mig fast.

di hand vilde leida meg ogso der, og di høgre hand vilde halda meg fast.

11 Og sier jeg: Mørket skjule mig, og lyset omkring mig bli natt -

Og sagde eg: «Myrker løyne meg, og ljoset verte natt ikringum meg, »

12 så gjør heller ikke mørket det for mørkt for dig, og natten lyser som dagen, mørket er som lyset.

so vilde ikkje heller myrkret gjera noko myrkt for deg, og natti vilde vera ljos som dagen, myrkret vilde vera som ljoset.

13 For du har skapt mine nyrer, du virket mig i min mors liv.

For du hev skapt mine nyro, du hev verka meg i morsliv.

14 Jeg priser dig fordi jeg er virket på forferdelig underfull vis; underfulle er dine gjerninger, og min sjel kjenner det såre vel.

Eg takkar deg, av di eg er laga på øgjeleg underfull vis; underfulle er dine verk, og mi sjæl veit det so vel.

15 Mine ben var ikke skjult for dig da jeg blev virket i lønndom, da jeg blev kunstig virket i jordens dyp.

Mine bein var ikkje dulde for deg då eg vart laga i løynd, då eg med kunst vart verka djupt i jordi.

16 Da jeg bare var foster, så dine øine mig, og i din bok blev de alle opskrevet de dager som blev fastsatt da ikke en av dem var kommet.

Då eg var eit foster, såg dine augo meg, og i di bok vart dei alle uppskrivne, dei dagar som vart fastsette, då ikkje ein av deim var komen.

17 Hvor vektige dine tanker er for mig, Gud, hvor store deres summer!

Og kor dyre dine tankar er for meg, du Gud, kor store summarne er av deim!

18 Vil jeg telle dem, så er de flere enn sand; jeg våkner op, og jeg er ennu hos dig.

Vil eg telja deim, so er dei fleire enn sand; eg vaknar, og endå er eg hjå deg.

19 Gud, gid du vilde drepe den ugudelige, og I blodtørstige menn, vik fra mig -

Gud, gjev du vilde drepa den ugudlege! og de, blodfuse menner, vik burt frå meg -

20 de som nevner ditt navn til å fremme onde råd, som bruker det til løgn, dine fiender!

dei som nemner deg med fulskap, brukar ditt namn til lygn - dine fiendar!

21 Skulde jeg ikke hate dem som hater dig, Herre, og avsky dem som reiser sig imot dig?

Skulde eg ikkje, Herre, hata deim som hatar deg, og styggjast ved deim som stend deg imot?

22 Jeg hater dem med et fullkomment hat; de er mine fiender.

Med det sterkaste hatet hatar eg deim, fiendar er dei for meg.

23 Ransak mig, Gud, og kjenn mitt hjerte! Prøv mig og kjenn mine mangehånde tanker,

Ransaka meg, Gud, og kjenn mitt hjarta! Prøv meg og kjenn mine tankar!

24 og se om jeg er på fortapelsens vei, og led mig på evighetens vei!

Og sjå um eg er på veg til pinsla, og leid meg på æveleg veg!