Salmenes 137

1 Ved Babylons elver, der satt vi og gråt når vi kom Sion i hu.

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 På vidjene der hengte vi våre harper;

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 for der krevde våre fangevoktere sanger av oss, våre plagere at vi skulde være glade: Syng for oss av Sions sanger!

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 Hvorledes skulde vi synge Herrens sang på fremmed jord?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 Glemmer jeg dig, Jerusalem, da glemme mig min høire hånd!

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 Min tunge henge fast ved min gane om jeg ikke kommer dig i hu, om jeg ikke setter Jerusalem over min høieste glede!

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Kom Jerusalems dag i hu, Herre, så du straffer Edoms barn, dem som sa: Riv ned, riv ned, like til grunnen i den!

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 Babels datter, du ødelagte! Lykksalig er den som gir dig gjengjeld for den gjerning du gjorde mot oss.

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 Lykksalig er den som griper og knuser dine spede barn imot klippen.

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!