< Salmenes 120 >

1 En sang ved festreisene. Til Herren ropte jeg i min nød, og han svarte mig.
«Yuⱪiriƣa qiⱪix nahxisi» Beximƣa kün qüxkǝndǝ mǝn Pǝrwǝrdigarƣa nida ⱪildim; U manga jawab bǝrdi.
2 Herre, fri min sjel fra en løgnaktig lebe, fra en falsk tunge!
I Pǝrwǝrdigar, jenimni yalƣan sɵzlǝydiƣan lǝwlǝrdin, Aldamqi tildin ⱪutuldurƣaysǝn.
3 Hvad vil han gi dig, og hvad mere vil han gi dig, du falske tunge?
Sanga nemǝ berilidu, Sanga nemǝ ⱪoxuluxi kerǝk, Əy aldamqi til?
4 Voldsmannens skarpe piler og glør av gyvelbusken.
— Palwan atⱪan ɵtkür oⱪlar, Arqa qoƣliri sanga tǝgsun!
5 Ve mig, at jeg lever som fremmed iblandt Mesek, at jeg bor ved Kedars telt!
Mǝxǝk diyarida musapir bolup yaxiƣinimƣa, Kedar qedirliri arisida turƣinimƣa ⱨalimƣa way!
6 Lenge nok har min sjel bodd hos dem som hater fred.
Mǝn tinqliⱪⱪa ɵqlǝr arisida uzundin buyan turuwatimǝn;
7 Jeg er bare fred, men når jeg taler, er de ferdige til krig.
Mǝn tinqliⱪpǝrwǝrmǝn; Biraⱪ gǝp ⱪilsam, ular uruximizla, dǝydu.

< Salmenes 120 >