Salmenes 107
1 Pris Herren, for han er god, hans miskunnhet varer evindelig.
Brengt Jahweh dank, want Hij is goed, En zijn genade duurt eeuwig!
2 Så sie Herrens gjenløste, de som han har gjenløst av nødens hånd,
Zo moeten getuigen, die door Jahweh verlost zijn, En door Hem uit de nood zijn gered;
3 og som han har samlet fra landene, fra øst og fra vest, fra nord og fra havet.
Die Hij van alle kant hierheen heeft gebracht, Van oost en west, van noord en zuid.
4 De fór vill i ørkenen, i et uveisomt øde, de fant ikke en by å bo i.
Sommigen doolden in woestijn en wildernis rond, Zonder de weg naar hun woonplaats te vinden;
5 De var hungrige og tørste, deres sjel vansmektet i dem.
Ze leden honger en dorst, En hun leven verkwijnde.
6 Da ropte de til Herren i sin nød; av deres trengsler utfridde han dem,
Maar ze riepen Jahweh aan in hun nood, En Hij verloste hen van hun angsten:
7 og han førte dem på rett vei, så de gikk til en by de kunde bo i.
Hij bracht ze weer op de veilige weg, Zodat ze hun woonplaats bereikten.
8 De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn;
Laat ze Jahweh voor zijn goedheid dan danken, En voor zijn wonderen voor de kinderen der mensen:
9 for han mettet den vansmektende sjel og fylte den hungrige sjel med godt.
Want den dorstige heeft Hij gelaafd, Den hongerige heeft Hij verzadigd!
10 De satt i mørke og i dødsskygge, bundet i elendighet og jern,
Anderen zaten in duister en donker, In ellende en boeien gekluisterd;
11 fordi de hadde vært gjenstridige mot Guds ord og foraktet den Høiestes råd.
Want ze hadden zich tegen Gods geboden verzet, En de vermaning van den Allerhoogste veracht;
12 Derfor bøide han deres hjerter ved lidelse; de snublet, og det var ikke nogen hjelper.
Zo was door rampspoed de moed hun ontzonken, En reddeloos stortten ze neer.
13 Da ropte de til Herren i sin nød; av deres trengsler frelste han dem.
Maar ze riepen Jahweh aan in hun nood, En Hij verloste hen van hun angsten:
14 Han førte dem ut av mørke og dødsskygge og rev sønder deres bånd.
Hij haalde ze uit het duister en donker, En verbrak hun boeien.
15 De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn;
Laat ze Jahweh voor zijn goedheid dan danken, En voor zijn wonderen voor de kinderen der mensen:
16 for han brøt sønder porter av kobber og hugg sønder bommer av jern.
Want metalen poorten heeft Hij verbrijzeld, Ijzeren grendels in stukken geslagen!
17 De var dårer og blev plaget for sin syndige vei og for sine misgjerninger;
Anderen werden ziek door hun zondige wandel, Hadden smarten te lijden om hun schuld;
18 deres sjel vemmedes ved all mat, og de kom nær til dødens porter.
Alle voedsel begon hun te walgen, En ze stonden al dicht bij de poorten des doods.
19 Da ropte de til Herren i sin nød; av deres trengsler frelste han dem.
Maar ze riepen Jahweh aan in hun nood, En Hij verloste hen van hun angsten.
20 Han sendte sitt ord og helbredet dem og reddet dem fra deres graver.
Hij sprak: en ze werden genezen, En Hij ontrukte hen weer aan het graf.
21 De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn;
Laat ze Jahweh voor zijn goedheid dan danken, En voor zijn wonderen voor de kinderen der mensen:
22 og ofre takkoffere og fortelle om hans gjerninger med jubel.
Laat ze dankoffers brengen, En jubelend zijn werken vermelden!
23 De som fór ut på havet i skib, som drev handel på store vann,
Anderen staken op schepen in zee, Om handel te drijven op de onmetelijke wateren.
24 de så Herrens gjerninger og hans underverker på dypet.
Ook zij hebben Jahweh’s werken aanschouwd, In de kolken zijn wonderen.
25 Han bød og lot det komme en stormvind, og den reiste dets bølger.
Hij sprak: en er stak een stormwind op, Die zwiepte de golven omhoog;
26 De fór op imot himmelen, de fór ned i avgrunnene, deres sjel blev motløs i ulykken.
Ze vlogen op naar de hemel, ploften neer in de diepten, En vergingen van angst;
27 De tumlet og vaklet som en drukken mann, og all deres visdom blev til intet.
Ze rolden en tuimelden, als waren ze dronken, En al hun zeemanschap was tevergeefs.
28 Da ropte de til Herren i sin nød, og av deres trengsler førte han dem ut.
Maar ze riepen Jahweh aan in hun nood, En Hij verloste hen van hun angsten:
29 Han lot stormen bli til stille, og bølgene omkring dem tidde.
Hij bedaarde de storm tot een bries, En de golven legden zich neer;
30 Og de gledet sig over at de la sig; og han førte dem til den havn de ønsket.
Wat waren ze blij, toen het kalm was geworden, En Hij hen naar de verbeide haven geleidde!
31 De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn
Laat ze Jahweh voor zijn goedheid dan danken, En voor zijn wonderen voor de kinderen der mensen:
32 og ophøie ham i folkets forsamling og love ham der hvor de gamle sitter.
Hem in de volksgemeente roemen, Hem in de raad der oudsten prijzen!
33 Han gjorde elver til en ørken og vannkilder til et tørstig land,
Rivieren maakt Hij tot steppe, Waterbronnen tot dorstige grond;
34 et fruktbart land til et saltland for deres ondskaps skyld som bodde der.
Vruchtbaar land tot zilte bodem, Om de boosheid van zijn bewoners.
35 Han gjorde en ørken til en vannrik sjø og et tørt land til vannkilder.
Maar van de steppe maakt Hij een vijver, Waterbronnen van het dorre land;
36 Og han lot de hungrige bo der, og de grunnla en by til å bo i.
Daar zet Hij de hongerigen neer, Om er zich een woonplaats te stichten.
37 Og de tilsådde akrer og plantet vingårder, og de vant den frukt de bar.
Ze bezaaien hun akkers, beplanten hun gaarden, En oogsten hun vruchten.
38 Og han velsignet dem, og de blev meget tallrike, og av fe gav han dem ikke lite.
Hij zegent hen: ze worden zeer talrijk, En Hij vermeerdert hun vee.
39 Så minket de igjen og blev nedbøiet ved trengsel, ulykke og sorg.
En nemen ze af in getal, en gaan ze ten onder Door verdrukking, ellende en jammer:
40 Han som utøser forakt over fyrster og lar dem fare vill i et uveisomt øde,
Dan geeft Hij de tyrannen prijs aan de schande, En laat ze door de wildernis dolen.
41 han ophøiet den fattige av elendighet og gjorde slektene som hjorden.
Maar den arme heft Hij uit de ellende weer op, En maakt zijn geslacht weer talrijk als kudden:
42 De opriktige ser det og gleder sig, og all ondskap lukker sin munn.
De vromen zien het, en juichen; Maar wat boos is, zwijgt stil.
43 Den som er vis, han akte på dette og merke på Herrens nådegjerninger!
Wie wijs is, neemt het ter harte, En beseft de goedheid van Jahweh!
