Salmenes 104
1 Min sjel, lov Herren! Herre min Gud, du er såre stor, høihet og herlighet har du iklædd dig.
Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур, и җеним! И Пәрвәрдигар Худайим, интайин улуқсән; Шану-шәвкәт вә һәйвәт билән кийингәнсән;
2 Han hyller sig i lys som i et klædebon, han spenner himmelen ut som et telt,
Либас билән пүркәнгәндәк йоруқлуққа пүркәнгәнсән, Асманларни чедир пәрдиси кәби яйғансән.
3 han som tømrer i vannene sine høie saler, han som gjør skyene til sin vogn, som farer frem på vindens vinger.
У жуқуриқи равақлириниң лимлирини суларға орнатқан, Булутларни җәң һарвуси қилип, Шамал қанатлири үстидә маңиду;
4 Han gjør vinder til sine engler, luende ild til sine tjenere.
У пәриштилирини шамаллар, Хизмәткарлирини от ялқуни қилиду.
5 Han grunnfestet jorden på dens støtter, den skal ikke rokkes i all evighet.
Йәрни У һуллири үстигә орнатқан; У әсла тәвринип кәтмәйду.
6 Du hadde dekket den med dype vann som med et klædebon; vannene stod over fjellene.
Либас билән оралғандәк, уни чоңқур деңизлар билән ориғансән, Сулар тағлар чоққилири үстидә турди.
7 For din trusel flydde de, for din tordens røst for de hastig bort.
Сениң тәнбиһиң билән сулар бәдәр қачти, Гүлдүрмамаңниң садасидин улар тездин янди;
8 De steg op til fjellene, fór ned i dalene, til det sted du hadde grunnfestet for dem.
Тағлар өрләп чиқти, Вадилар чүшүп кәтти, [Сулар] Сән бекиткән җайға чүшүп кәтти.
9 En grense satte du, som de ikke skal overskride; de skal ikke vende tilbake for å dekke jorden.
Улар тешип, йәрни йәнә қаплимисун дәп, Сән уларға чәклимә қойғансән.
10 Han lar kilder springe frem i dalene; mellem fjellene går de.
[Тәңри] вадиларда булақларни ечип урғутиду, Сулири тағлар арисида ақиду.
11 De gir alle markens dyr å drikke; villeslene slukker sin tørst.
Даладики һәр бир җаниварға уссулуқ бериду, Явайи ешәкләр уссузлуқини қандуриду.
12 Over dem bor himmelens fugler; mellem grenene lar de høre sin røst.
Көктики қушлар уларниң бойида қониду, Дәрәқ шахлири арисида сайрайду.
13 Han vanner fjellene fra sine høie saler; av dine gjerningers frukt mettes jorden.
У жуқуридики равақлиридин тағларни суғириду; Йәр Сениң ясиғанлириңниң мевилиридин қандурулиду!
14 Han lar gress gro for feet og urter til menneskets tjeneste, til å få brød frem av jorden.
У маллар үчүн от-чөпләрни, Инсанлар үчүн көктатларни өстүриду, Шундақла нанни йәрдин чиқириду;
15 Og vin gleder menneskets hjerte, så den gjør åsynet mer skinnende enn olje, og brød styrker menneskets hjerte.
Адәмниң көңлини хуш қилидиған шарапни, Инсан йүзини пақиритидиған майни чиқириду; Инсанниң жүригигә нан билән қувәт бериду;
16 Herrens trær mettes, Libanons sedrer som han har plantet,
Пәрвәрдигарниң дәрәқлири, Йәни Өзи тиккән Ливан кедир дәрәқлири [су ичип] қанаәтлиниду.
17 der hvor fuglene bygger rede, storken som har sin bolig i cypressene.
Әнә ашулар арисиға қушлар уга ясайду, Ләйләк болса, арча дәрәқлирини макан қилиду.
18 De høie fjell er for stengjetene, klippene er tilflukt for fjellgrevlingene.
Егиз чоққилар тағ өшкилириниң, Тик ярлар суғурларниң панаһи болиду.
19 Han gjorde månen til å fastsette tidene; solen kjenner sin nedgangstid.
Пәсилләрни бекитмәк үчүн У айни яратти, Қуяш болса петишини билиду.
20 Du gjør mørke, og det blir natt; i den rører sig alle dyrene i skogen.
Сән қараңғулуқ чүшүрисән, түн болиду; Ормандики җаниварларниң һәммиси униңда шипир-шипир кезип жүриду.
21 De unge løver brøler efter rov, for å kreve sin føde av Gud.
Асланлар олҗа издәп һөкирәйду, Тәңридин озуқ-түлүк соришиду;
22 Solen går op, de trekker sig tilbake og legger sig i sine boliger.
Қуяш чиқипла, улар чекиниду, Қайтип кирип угилирида ятиду.
23 Mennesket går ut til sin gjerning og til sitt arbeid inntil aftenen.
Инсан болса өз ишиға чиқиду, Та кәчкичә меһнәттә болиду.
24 Hvor mange dine gjerninger er, Herre! Du gjorde dem alle viselig; jorden er full av det du har skapt.
И Пәрвәрдигар, ясиған һәр хил нәрсилириң нәқәдәр көптур! Һәммисини һекмәт билән яратқансән, Йәр йүзи иҗат-байлиқлириң билән толди.
25 Der er havet, stort og vidtstrakt; der er en vrimmel uten tall, der er dyr, både små og store.
Әнә бүйүк бепаян деңиз туриду! Униңда сан-санақсиз ғуж-ғуж җаниварлар, Чоң вә кичик һайванлар бар.
26 Der går skibene, Leviatan, som du skapte til å leke sig der.
Шу йәрдә кемиләр қатнайду, Униңда ойнақлисун дәп сән ясиған левиатанму бар;
27 Alle venter de på dig, at du skal gi dem deres føde i sin tid.
Вақтида озуқ-түлүк бәргин дәп, Буларниң һәммиси Саңа қарайду.
28 Du gir dem, de sanker; du oplater din hånd, de mettes med godt.
Уларға бәргиниңдә, теривалиду, Қолуңни ачқиниңдила, улар назу-немәтләргә тойиду.
29 Du skjuler ditt åsyn, de forferdes; du drar deres livsånde tilbake, de dør og vender tilbake til sitt støv.
Йүзүңни йошурсаң, улар дәккә-дүккигә чүшиду, Роһлирини алсаң, улар җан үзүп, Йәнә тупраққа қайтиду.
30 Du sender din Ånd ut, de skapes, og du gjør jordens skikkelse ny igjen.
Роһуңни әвәткиниңдә, улар яритилиду, Йәр-йүзи йеңи [бир дәвир билән] алмишиду.
31 Herrens ære være til evig tid! Herren glede sig i sine gjerninger!
Пәрвәрдигарниң шан-шөһрити әбәдийдур, Пәрвәрдигар Өз яратқанлиридин хурсән болиду.
32 Han som ser til jorden, og den bever, som rører ved fjellene, og de ryker.
У йәргә баққинида, йәр титрәйду, Тағларға тәккинидә, улар түтүн чиқириду.
33 Jeg vil lovsynge Herren så lenge jeg lever; jeg vil synge for min Gud så lenge jeg er til.
Һаятла болидикәнмән, Пәрвәрдигарға нахша ейтимән; Вуҗудум болсила Худайимни күйләймән.
34 Måtte min tale tekkes ham! Jeg vil glede mig i Herren!
У сүргән ой-хияллиримдин сөйүнсә! Пәрвәрдигарда хошаллинимән!
35 Men måtte syndere utryddes av jorden, og ugudelige ikke mere finnes! Min sjel, lov Herren! Halleluja!
Гунакарлар йәр йүзидин түгитилиду, Рәзилләр йоқ болиду. И җеним, Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур! Һәмдусана!
