Salmenes 104

1 Min sjel, lov Herren! Herre min Gud, du er såre stor, høihet og herlighet har du iklædd dig.

ئەی گیانی من، ستایشی یەزدان بکە. ئەی یەزدانی پەروەردگارم، تۆ زۆر مەزنیت! شکۆمەندی و پایەبەرزیت لەبەرکردووە.

2 Han hyller sig i lys som i et klædebon, han spenner himmelen ut som et telt,

وەک بەرگ ڕووناکیت پۆشیوە، وەک خێوەت ئاسمانت هەڵداوە،

3 han som tømrer i vannene sine høie saler, han som gjør skyene til sin vogn, som farer frem på vindens vinger.

وەک کاریتە بەیتوونەکەت لەسەر ئاو داناوە. هەوری ئاسمانت کردووەتە گالیسکەت، بەسەر باڵی باوە دەڕۆیت.

4 Han gjør vinder til sine engler, luende ild til sine tjenere.

بایەکانت کردووەتە فریشتەکانت، بڵێسەی ئاگر خزمەتکارانت.

5 Han grunnfestet jorden på dens støtter, den skal ikke rokkes i all evighet.

زەویت لەسەر بناغەی خۆی دامەزراندووە، هەتاهەتایە نالەقێت.

6 Du hadde dekket den med dype vann som med et klædebon; vannene stod over fjellene.

تۆ وەک کراس زەویت بە دەریای قووڵ داپۆشی، لەسەر چیاکان ئاوەکان ڕادەوەستن.

7 For din trusel flydde de, for din tordens røst for de hastig bort.

بەڵام لە سەرزەنشتی تۆ ئاوەکان هەڵاتن، لە گرمەی دەنگی تۆ بە ترسەوە ڕایانکرد،

8 De steg op til fjellene, fór ned i dalene, til det sted du hadde grunnfestet for dem.

بەسەر چیاکان کەوتن و شۆڕ بوونەوە ناو دۆڵەکان، بۆ ئەو شوێنەی تۆ بۆت دامەزراندبوون.

9 En grense satte du, som de ikke skal overskride; de skal ikke vende tilbake for å dekke jorden.

سنوورێکت دانا لێی تێنەپەڕن، نەگەڕێنەوە هەتا زەوی دابپۆشن.

10 Han lar kilder springe frem i dalene; mellem fjellene går de.

کانیاو لە شیوەکان دەتەقێنیتەوە، بۆ ئەوەی لەنێوان چیاکاندا بڕۆن.

11 De gir alle markens dyr å drikke; villeslene slukker sin tørst.

هەموو زیندەوەرێکی دەشتودەر ئاودەدەن، کەرەکێوییەکان تینووێتی خۆیانی پێ دەشکێنن.

12 Over dem bor himmelens fugler; mellem grenene lar de høre sin røst.

باڵندەی ئاسمان هێلانەی تێدا دەکات، لەناو چڵەکان دەخوێنێت.

13 Han vanner fjellene fra sine høie saler; av dine gjerningers frukt mettes jorden.

لە بەیتوونەکەی خۆتەوە چیاکان ئاو دەدەیت، زەوی لە بەروبوومی کردەوەکانت تێر دەبێت.

14 Han lar gress gro for feet og urter til menneskets tjeneste, til å få brød frem av jorden.

گیا بۆ ئاژەڵی ماڵی دەڕوێنیت، سەوزە بۆ خزمەتی مرۆڤ، بۆ دەرهێنانی نان لە زەوییەوە.

15 Og vin gleder menneskets hjerte, så den gjør åsynet mer skinnende enn olje, og brød styrker menneskets hjerte.

مەی پێ دەبەخشی بۆ ئەوەی دڵی مرۆڤ خۆش بکەی، ڕۆن بۆ درەوشانەوەی زیاتری ڕووی، نان بۆ پتەوکردنی دڵی مرۆڤ.

16 Herrens trær mettes, Libanons sedrer som han har plantet,

درەختەکانی یەزدان تێر دەبن، ئەو داری ئورزەی لوبنان کە چاندی،

17 der hvor fuglene bygger rede, storken som har sin bolig i cypressene.

ئەوەی چۆلەکە هێلانەی تێدا دەکات، لەقلەقیش داری سنەوبەر ماڵیەتی،

18 De høie fjell er for stengjetene, klippene er tilflukt for fjellgrevlingene.

چیای بەرزیش بۆ بزنە کێوی، تاشەبەردەکانیش پەناگای گۆڕهەڵکەنە.

19 Han gjorde månen til å fastsette tidene; solen kjenner sin nedgangstid.

مانگت دروستکرد بۆ دیاریکردنی وەرزەکان، خۆریش ئاوابوونی خۆی دەزانێت.

20 Du gjør mørke, og det blir natt; i den rører sig alle dyrene i skogen.

تاریکی دادێنێت دەبێت بە شەو، هەموو زیندەوەری دارستان تێیدا دەکەونە جموجۆڵ.

21 De unge løver brøler efter rov, for å kreve sin føde av Gud.

بەچکە شێر بۆ نێچیر دەنەڕێنن، بۆ داواکردنی خواردنیان لە خودا.

22 Solen går op, de trekker sig tilbake og legger sig i sine boliger.

کە ڕۆژ هەڵدێت دەکشێنەوە، لەناو لانەکانیان خۆیان مات دەکەن.

23 Mennesket går ut til sin gjerning og til sitt arbeid inntil aftenen.

مرۆڤ دەچێت بۆ ئیشوکاری، بۆ ڕەنجکێشییەکەی هەتا ئێوارە.

24 Hvor mange dine gjerninger er, Herre! Du gjorde dem alle viselig; jorden er full av det du har skapt.

ئەی یەزدان، کردەوەکانت چەندە زۆرن! هەموویت بە دانایی دروستکردووە، زەوی پڕە لە دەستکردی تۆ.

25 Der er havet, stort og vidtstrakt; der er en vrimmel uten tall, der er dyr, både små og store.

ئەم دەریا گەورە و فراوانە، کە بێشومار گیانداری گەورە و بچووکی تێدا جمەی دێت.

26 Der går skibene, Leviatan, som du skapte til å leke sig der.

لەوێ کەشتییەکان دەڕۆن، لیڤیاتان، ئەمەی خۆت بەدیت هێناوە بۆ ئەوەی یاری تێدا بکات.

27 Alle venter de på dig, at du skal gi dem deres føde i sin tid.

ئەمانە هەمووی چاویان لە تۆیە، بۆ ئەوەی لە کاتی خۆی خواردنیان بدەیتێ،

28 Du gir dem, de sanker; du oplater din hånd, de mettes med godt.

پێیان دەدەیت و وەریدەگرن، دەستت دەکەیتەوە تێر چاکە دەبن.

29 Du skjuler ditt åsyn, de forferdes; du drar deres livsånde tilbake, de dør og vender tilbake til sitt støv.

ڕوو وەردەگێڕیت، دەتۆقن، هەناسەیان لێ دەبڕیت، دەمرن، دەگەڕێنەوە بۆ خۆڵی خۆیان.

30 Du sender din Ånd ut, de skapes, og du gjør jordens skikkelse ny igjen.

کاتێک ڕۆحی خۆت دەنێریت، ئەوان بەدیدەهێنرێن، ڕووی زەوی نوێ دەکەیتەوە.

31 Herrens ære være til evig tid! Herren glede sig i sine gjerninger!

با شکۆی یەزدان هەتاهەتایە بەردەوام بێت، با یەزدان بە کارەکانی خۆی دڵخۆش بێت.

32 Han som ser til jorden, og den bever, som rører ved fjellene, og de ryker.

ئەوەی سەیری زەوی دەکات، لەرز دەیگرێت، دەست دەداتە چیاکان، دووکەڵ دەکەن.

33 Jeg vil lovsynge Herren så lenge jeg lever; jeg vil synge for min Gud så lenge jeg er til.

بە درێژایی ژیانم گۆرانی بۆ یەزدان دەڵێم، تاکو ماوم سروود بۆ خودای خۆم دەڵێم.

34 Måtte min tale tekkes ham! Jeg vil glede mig i Herren!

با بیرکردنەوەم شیرین بێت لەلای، منیش بە یەزدان دڵخۆش دەبم.

35 Men måtte syndere utryddes av jorden, og ugudelige ikke mere finnes! Min sjel, lov Herren! Halleluja!

بەڵام با گوناهباران لەسەر زەوی دواییان ببڕێتەوە، با بەدکاران ئیتر نەمێنن. ئەی گیانی من، ستایشی یەزدان بکە. هەلیلویا!