Salmenes 104
1 Min sjel, lov Herren! Herre min Gud, du er såre stor, høihet og herlighet har du iklædd dig.
Rəbbə alqış et, ey könlüm! Ya Rəbb Allahım, Sən nə qədər böyüksən, Ehtişamı, əzəməti geyinmisən!
2 Han hyller sig i lys som i et klædebon, han spenner himmelen ut som et telt,
Nura libas kimi bürünən, Göyləri çadır tək açan,
3 han som tømrer i vannene sine høie saler, han som gjør skyene til sin vogn, som farer frem på vindens vinger.
Yuxarı otaqlarını suların üstündə quran, Buludları Özünə araba edən, Yel qanadları üstünə minib gəzən,
4 Han gjør vinder til sine engler, luende ild til sine tjenere.
Küləyi Özünə elçi edən, Yanar odu Özünə xidmətçi edən Sənsən!
5 Han grunnfestet jorden på dens støtter, den skal ikke rokkes i all evighet.
Yer üzünün təməlini elə qurdun ki, Əsla sarsılmasın.
6 Du hadde dekket den med dype vann som med et klædebon; vannene stod over fjellene.
Dərin suları libas kimi yer üzünə geydirdin, Sular dağların üstünə qalxdı.
7 For din trusel flydde de, for din tordens røst for de hastig bort.
Sənin məzəmmətindən sular çəkildi, Şimşəyinin səsindən qorxub qaçdı.
8 De steg op til fjellene, fór ned i dalene, til det sted du hadde grunnfestet for dem.
Dağlardan dərələrə axdı, Sənin təyin etdiyin yerlərə töküldü.
9 En grense satte du, som de ikke skal overskride; de skal ikke vende tilbake for å dekke jorden.
Onların önünə hədd qoydun ki, ondan aşmasınlar, Heç vaxt daşıb dünyanı basmasınlar.
10 Han lar kilder springe frem i dalene; mellem fjellene går de.
Bulaqları vadilərdən fışqırtdın, Dağların arasından axıtdın.
11 De gir alle markens dyr å drikke; villeslene slukker sin tørst.
Bu bulaqlar bütün çöl heyvanlarına su verər, Vəhşi eşşəklər içər, susuzluğu gedər.
12 Over dem bor himmelens fugler; mellem grenene lar de høre sin røst.
Yanlarında quşlar yuva qurar, Budaqlara qonub oxuyar.
13 Han vanner fjellene fra sine høie saler; av dine gjerningers frukt mettes jorden.
Sən dağları göydəki sarayından sulayırsan, Əlinin bəhrəsindən yer doyur.
14 Han lar gress gro for feet og urter til menneskets tjeneste, til å få brød frem av jorden.
Heyvanlar üçün ot bitirirsən, İnsana becərmək üçün bitkilər yetirirsən. Qoy insan torpaqdan azuqəsini çıxartsın:
15 Og vin gleder menneskets hjerte, så den gjør åsynet mer skinnende enn olje, og brød styrker menneskets hjerte.
Ürəkləri xoşhal edən şərabı, Üzləri güldürən zeytun yağını, Taqət verən çörəyi.
16 Herrens trær mettes, Libanons sedrer som han har plantet,
Doyunca su içər Rəbbin ağacları, Livanda əkdiyi sidr ağacları.
17 der hvor fuglene bygger rede, storken som har sin bolig i cypressene.
Bu ağaclarda quşlar yuva qurar, Leyləklərin yuvası şam ağacındadır.
18 De høie fjell er for stengjetene, klippene er tilflukt for fjellgrevlingene.
Uca dağlar dağ keçilərinin oylağıdır, Qayalar qayadovşanlarının sığınacağıdır.
19 Han gjorde månen til å fastsette tidene; solen kjenner sin nedgangstid.
Fəsilləri müəyyən etmək üçün ayı yaratdın, Günəş batacağı zamanı bilir.
20 Du gjør mørke, og det blir natt; i den rører sig alle dyrene i skogen.
Gecə olsun deyə havanı qaraldırsan, Bütün meşə heyvanları vurnuxmaya düşürlər.
21 De unge løver brøler efter rov, for å kreve sin føde av Gud.
Ov üçün gənc aslanlar nərə çəkərlər, Öz yemlərini Allahdan istəyərlər.
22 Solen går op, de trekker sig tilbake og legger sig i sine boliger.
Gün doğanda çəkilirlər, Yuvalarında yatırlar.
23 Mennesket går ut til sin gjerning og til sitt arbeid inntil aftenen.
İnsanlar iş başına gedir, Qaş qaralana qədər işləyirlər.
24 Hvor mange dine gjerninger er, Herre! Du gjorde dem alle viselig; jorden er full av det du har skapt.
Ya Rəbb, əməllərin çoxdur! Hər birini müdrikliklə etmisən, Yaratdıqların yer üzünü doldurub.
25 Der er havet, stort og vidtstrakt; der er en vrimmel uten tall, der er dyr, både små og store.
Böyük, dərin dənizlərin var, Orada da saysız məxluqlar – Həm kiçik, həm də böyük canlılar qaynaşar.
26 Der går skibene, Leviatan, som du skapte til å leke sig der.
Oradan gəmilər keçir, Yaratdığın Livyatan sularda oynayır.
27 Alle venter de på dig, at du skal gi dem deres føde i sin tid.
Bunların hamısı gözləyir ki, Sən Vaxtlı-vaxtında onları yemləyəsən.
28 Du gir dem, de sanker; du oplater din hånd, de mettes med godt.
Sən yem verərkən onlar yem yığırlar, Açıq əlinin nemətindən doyurlar.
29 Du skjuler ditt åsyn, de forferdes; du drar deres livsånde tilbake, de dør og vender tilbake til sitt støv.
Amma üzünü gizlədərkən vəlvələyə düşürlər, Sən onların nəfəsini kəsərkən ölüb torpağa qarışırlar,
30 Du sender din Ånd ut, de skapes, og du gjør jordens skikkelse ny igjen.
Ruhunu göndərərkən onlar yaranır, Yer üzünə yeni həyat verirsən.
31 Herrens ære være til evig tid! Herren glede sig i sine gjerninger!
Rəbbin ehtişamı qoy əbədi var olsun! Qoy Rəbb yaratdıqlarına görə şad olsun!
32 Han som ser til jorden, og den bever, som rører ved fjellene, og de ryker.
Rəbb yerə baxanda yer lərzəyə gəlir, Dağa toxunanda dağ tüstülənir.
33 Jeg vil lovsynge Herren så lenge jeg lever; jeg vil synge for min Gud så lenge jeg er til.
Rəbbə ömrüm boyu ilahi söyləyəcəyəm, Nə qədər varam, Allahımı tərənnüm edəcəyəm.
34 Måtte min tale tekkes ham! Jeg vil glede mig i Herren!
Düşüncəm Ona xoş görünsün, Mən Rəbbə görə sevinəcəyəm.
35 Men måtte syndere utryddes av jorden, og ugudelige ikke mere finnes! Min sjel, lov Herren! Halleluja!
Günahkarlar yer üzündən silinsinlər, Pis adamlar yox olsunlar! Rəbbə alqış et, ey könlüm! Rəbbə həmd edin!
