Klagesangene 5
1 Kom i hu, Herre, det som har hendt oss, sku og se hvor vi blir hånet!
Kom i hug, Herre, kor det er med oss! Skoda etter og sjå, kor me er svivyrde!
2 Vår arv er gått over til fremmede, våre hus til utlendinger.
Vår arv er komen åt framande, våre hus åt utlendske menner.
3 Vi er blitt farløse, har ingen far; våre mødre er som enker.
Farlause er me vortne, hev ikkje far. Møderne våre er som enkjor.
4 Vi må kjøpe det vann vi drikker, vår ved må vi betale.
Me lyt kjøpa det vatnet me drikk, vår ved lyt me betala.
5 Våre forfølgere er på nakken av oss; vi er trette, vi får ingen hvile.
Våre forfylgjarar hev me på halsen; me er trøytte, fær ikkje kvild.
6 Til Egypten har vi overgitt oss, og til Assyria, for å bli mettet med brød.
Til Egyptarland rette me hand, til Assyria, vilde mettast med brød.
7 Våre fedre har syndet, de er ikke mere; vi bærer deres misgjerninger.
Våre feder synda, dei er burte, me lyt bera deira misgjerningar.
8 Træler hersker over oss; ingen river oss ut av deres hånd.
Trælar er våre herrar, og ingen riv oss ut or deira hand.
9 Med fare for vårt liv henter vi vårt brød, truet av ørkenens sverd.
Me søkjer vårt brød med livsens fåre for sverdet i øydemark.
10 Vår hud brenner som en ovn av hungerens luer.
Vår hud er glodheit som omnen, for svolten som gneg og brenn.
11 Kvinner har de krenket i Sion, jomfruer i Judas byer.
Kvende hev i Sion dei skjemt, møyar i byarne i Juda.
12 Fyrster har de hengt, de gamles åsyn har de ikke hedret.
Hovdingar hengde dei med si hand, gamle viste dei ikkje vyrdnad.
13 Unge menn bar kvernen, og gutter segnet under vedbøren.
Ungmenne laut bera kverni, og gutar seig ned med vedbyrdi på.
14 De gamle sitter ikke mere i porten, de unge menn ikke mere ved sin strengelek.
Dei gamle sit ikkje lenger i porten, dei unge ikkje meir med sitt strengespel.
15 Med vårt hjertes glede er det forbi, vår dans er omskiftet til sorg.
Det er slutt med vår hjartans gleda, vår dans er umsnudd til sorg.
16 Kronen er falt av vårt hode; ve oss, vi har syndet.
Kransen er fallen av vårt hovud; usæle me, at me hev synda!
17 Derfor er vårt hjerte sykt, derfor er våre øine blitt dimme,
Difor er hjarta vårt sjukt, di so er augo våre dimme -
18 for Sions bergs skyld, som er øde; rever løper om på det.
for Sions fjell som ligg audt, der renner no revar ikring.
19 Du, Herre, troner til evig tid, din trone blir fra slekt til slekt.
Du, Herre, sit æveleg konge, frå ætt til ætt stend din kongsstol.
20 Hvorfor skulde du glemme oss evig, forlate oss for så lang en tid?
Kvi vil du oss æveleg gløyma, ganga frå oss dagarne lange?
21 Herre, før oss atter til dig, så vi kan komme tilbake! Forny våre dager, så de blir som i fordums tid!
Vend oss, Herre, til deg, so kjem me; nya upp att våre dagar frå gamalt!
22 For skulde du rent ha forkastet oss? Skulde du være så storlig vred på oss?
For du kann vel ikkje reint ha støytt oss burt, vera so ovleg harm på oss.
