Klagesangene 5
1 Kom i hu, Herre, det som har hendt oss, sku og se hvor vi blir hånet!
Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
2 Vår arv er gått over til fremmede, våre hus til utlendinger.
Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
3 Vi er blitt farløse, har ingen far; våre mødre er som enker.
Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
4 Vi må kjøpe det vann vi drikker, vår ved må vi betale.
Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
5 Våre forfølgere er på nakken av oss; vi er trette, vi får ingen hvile.
Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
6 Til Egypten har vi overgitt oss, og til Assyria, for å bli mettet med brød.
Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
7 Våre fedre har syndet, de er ikke mere; vi bærer deres misgjerninger.
Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
8 Træler hersker over oss; ingen river oss ut av deres hånd.
Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
9 Med fare for vårt liv henter vi vårt brød, truet av ørkenens sverd.
Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
10 Vår hud brenner som en ovn av hungerens luer.
Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
11 Kvinner har de krenket i Sion, jomfruer i Judas byer.
De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
12 Fyrster har de hengt, de gamles åsyn har de ikke hedret.
Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
13 Unge menn bar kvernen, og gutter segnet under vedbøren.
De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
14 De gamle sitter ikke mere i porten, de unge menn ikke mere ved sin strengelek.
Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
15 Med vårt hjertes glede er det forbi, vår dans er omskiftet til sorg.
Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
16 Kronen er falt av vårt hode; ve oss, vi har syndet.
Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
17 Derfor er vårt hjerte sykt, derfor er våre øine blitt dimme,
Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
18 for Sions bergs skyld, som er øde; rever løper om på det.
Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
19 Du, Herre, troner til evig tid, din trone blir fra slekt til slekt.
Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
20 Hvorfor skulde du glemme oss evig, forlate oss for så lang en tid?
Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
21 Herre, før oss atter til dig, så vi kan komme tilbake! Forny våre dager, så de blir som i fordums tid!
Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
22 For skulde du rent ha forkastet oss? Skulde du være så storlig vred på oss?
Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
