Klagesangene 5
1 Kom i hu, Herre, det som har hendt oss, sku og se hvor vi blir hånet!
Hinumdumi, Oh Jehova, kong unsay nahitabo kanamo: Sud-onga, ug tan-awa ang among kaulaw.
2 Vår arv er gått over til fremmede, våre hus til utlendinger.
Ang among kabilin nahulog ngadto sa mga dumuloong, Ang among mga balay ngadto sa mga lumalangyaw.
3 Vi er blitt farløse, har ingen far; våre mødre er som enker.
Kami mga ilo ug walay mga amahan; Ang among mga inahan nangahimong mga balo.
4 Vi må kjøpe det vann vi drikker, vår ved må vi betale.
Kami nag-inum sa among tubig nga binayloan sa salapi; Ang among kahoy ginabaligya na kanamo.
5 Våre forfølgere er på nakken av oss; vi er trette, vi får ingen hvile.
Ang mga maglulutos kanamo nagaungot sa among mga liog: Kami gikapuyan ug walay pahulay.
6 Til Egypten har vi overgitt oss, og til Assyria, for å bli mettet med brød.
Among gihatag ang kamot ngadto sa mga Egiptohanon, Ug sa mga Asiriahanon, aron tagbawon sa tinapay.
7 Våre fedre har syndet, de er ikke mere; vi bærer deres misgjerninger.
Ang among mga amahan nanagpakasala, ug wala na; Ug among giantus ang ilang kasal-anan.
8 Træler hersker over oss; ingen river oss ut av deres hånd.
Ang mga sulogoon maoy nagahari kanamo: Walay makaluwas kanamo gikan sa ilang kamot.
9 Med fare for vårt liv henter vi vårt brød, truet av ørkenens sverd.
Makuha namo ang among tinapay uban ang peligro sa among kinabuhi, Tungod sa espada didto sa kamingawan.
10 Vår hud brenner som en ovn av hungerens luer.
Ang among panit maitum sama sa usa ka hudno, Tungod sa makasunog nga kainit sa kagutmanan.
11 Kvinner har de krenket i Sion, jomfruer i Judas byer.
Ginalugos nila ang mga babaye didto sa Sion, Ang mga ulay sa ciudad sa Juda.
12 Fyrster har de hengt, de gamles åsyn har de ikke hedret.
Ang mga principe ginabitay pinaagi sa ilang mga kamot: Ang mga nawong sa mga anciano wala tahura.
13 Unge menn bar kvernen, og gutter segnet under vedbøren.
Ang mga batan-ong lalake maoy nanagpas-an sa galingan; Ug ang kabataan gipahiumod sa ilalum sa kahoy.
14 De gamle sitter ikke mere i porten, de unge menn ikke mere ved sin strengelek.
Ang mga anciano namiya sa pultahan, Ang mga batan-ong lalake namiya sa ilang honi.
15 Med vårt hjertes glede er det forbi, vår dans er omskiftet til sorg.
Ang kalipay sa among kasingkasing mihunong na; Ang among sayaw nahimong pagminatay.
16 Kronen er falt av vårt hode; ve oss, vi har syndet.
Ang purongpurong nahulog gikan sa among ulo: Alaut kami kay kami nakasala man!
17 Derfor er vårt hjerte sykt, derfor er våre øine blitt dimme,
Tungod niini ang among kasingkasing nagakaluya; Tungod niining mga butanga ang among mga mata lubog na.
18 for Sions bergs skyld, som er øde; rever løper om på det.
Tungod sa bukid sa Sion, nga mamingaw: Ang mga milo nagalakaw sa ibabaw niana.
19 Du, Herre, troner til evig tid, din trone blir fra slekt til slekt.
Ikaw, Oh Jehova, magapabilin sa walay katapusan; Ang imong trono nagapadayon gikan sa kaliwatan ngadto sa kaliwatan.
20 Hvorfor skulde du glemme oss evig, forlate oss for så lang en tid?
Ngano man nga nalimot ka kanamo sa walay katapusan, Ug mibiya kanamo sa hataas kaayong panahon?
21 Herre, før oss atter til dig, så vi kan komme tilbake! Forny våre dager, så de blir som i fordums tid!
Pabalika kami nganha kanimo, Oh Jehova, ug kami mamalik; Bag-oha ang among mga adlaw ingon sa kanhing panahon.
22 For skulde du rent ha forkastet oss? Skulde du være så storlig vred på oss?
Apan giay-ran mo sa tuman kami; Ikaw naligutgut sa hilabihan batok kanamo.
