Klagesangene 3
1 Jeg er den mann som har sett elendighet under hans vredes ris.
(Аләф) Мән униң ғәзәп тайиғини йәп җәбир-зулум көргән адәмдурмән.
2 Mig har han ledet og ført i mørke og ikke i lys.
Мени У һайдивәтти, Нурға әмәс, бәлки қараңғулуққа маңдурди;
3 Bare mot mig vender han atter og atter sin hånd den hele dag.
Бәрһәқ, У күн бойи қолини маңа қайта-қайта һуҗум қилдурди;
4 Han lot mitt kjøtt og min hud fortæres; han knuste mine ben.
(Бәт) Әтлиримни вә терилиримни қақшал қиливәтти, Сүйәклиримни сундурувәтти.
5 Han bygget en mur mot mig og omringet mig med bitterhet og møie.
У маңа муһасирә қурди, Өт сүйи вә җапа билән мени қапсивалди.
6 På mørke steder lot han mig bo som de for lenge siden døde.
У мени өлгили узун болғанлардәк қап қараңғу җайларда турушқа мәҗбур қилди.
7 Han murte igjen for mig, så jeg ikke kan komme ut; han gjorde mine lenker tunge.
(Гимәл) У мени чиқалмайдиған қилип читлап қоршивалди; Зәнҗиримни еғир қилди.
8 Om jeg enn ropte og skrek, lukket han sitt øre for min bønn.
Мән вақирап нида қилсамму, У дуайимни һеч иштимиди.
9 Han tilmurte mine veier med hugne stener, mine stier gjorde han krokete.
У йоллиримни җипсилашқан таш там билән тосувалди, Чиғир йоллиримни әгир-тоқай қиливәтти.
10 En lurende bjørn var han mot mig, en løve i skjul.
(Даләт) У маңа пайлап ятқан ейиқтәк, Пистирмида ятқан ширдәктур.
11 Mine veier gjorde han til avveier, han sønderrev mig og ødela mig.
Мени йоллиримдин бурап тетма-титма қилди; Мени түгәштүрди.
12 Han spente sin bue og stilte mig op til mål for sin pil.
У оқясини керип, Мени оқиниң қариси қилди.
13 Han lot sitt koggers sønner fare inn i mine nyrer.
(Хе) Оқденидики оқларни бөрәклиримгә санҗитқузди.
14 Jeg er blitt til latter for alt mitt folk, til en spottesang for dem hele dagen.
Мән өз хәлқимгә рәсва объекти, Күн бойи уларниң мәсқирә нахшисиниң нишани болдум.
15 Han mettet mig med bitre urter, han gav mig rikelig malurt å drikke.
У маңа зәрдабни тойғичә жутқузуп, Кәкрә сүйини тойғичә ичкүзди.
16 Han knuste mine tenner, han gav mig småsten å ete, han trykte mig ned i asken.
(Вав) У чишлиримни шеғил ташлар билән чеқивәтти, Мени күлләрдә түгүлдүрди;
17 Du forkastet mig og tok bort min fred; jeg glemte det som godt er,
Җеним тинич-хатирҗәмликтин жирақлаштурулди; Арамбәхшниң немә екәнлигини унтуп кәттим.
18 og jeg sa: Det er forbi med min kraft og mitt håp til Herren.
Мән: «Дәрманим қалмиди, Пәрвәрдигардин үмүтүм қалмиди» — дедим.
19 Kom i hu min elendighet og min landflyktighet - malurt og galle!
(Заин) Мениң хар қилинғанлиримни, сәргәдан болғанлиримни, Әмән вә өт сүйини [йәп-ичкинимни] есиңгә кәлтүргәйсән!
20 Min sjel kommer det i hu og er nedbøiet i mig.
Җеним буларни һәрдайим әсләватиду, Йәргә кирип кәткидәк болмақта.
21 Dette vil jeg ta mig til hjerte, derfor vil jeg håpe:
Лекин шуни көңлүмгә кәлтүрүп әсләймәнки, Шуниң билән үмүт қайтидин яниду, —
22 Herrens miskunnhet er det at det ikke er forbi med oss; for hans barmhjertighet har ennu ikke ende.
(Хәт) Мана, Пәрвәрдигарниң өзгәрмәс меһриванлиқлири! Шуңа биз түгәшмидуқ; Чүнки Униң рәһимдиллиқлириниң айиғи йоқтур;
23 Den er ny hver morgen, din trofasthet er stor.
Улар һәр сәһәрдә йеңилиниду; Сениң һәқиқәт-садиқлиғиң толиму молдур!
24 Herren er min del, sier min sjel; derfor håper jeg på ham.
Өз-өзүмгә: «Пәрвәрдигар мениң несивәмдур; Шуңа мән Униңға үмүт бағлаймән» — дәймән.
25 Herren er god mot dem som bier efter ham, mot den sjel som søker ham.
(Тәт) Пәрвәрдигар Өзини күткәнләргә, Өзини издигән җан егисигә меһривандур;
26 Det er godt at en bier i stillhet efter Herrens frelse.
Пәрвәрдигарниң ниҗатини күтүш, Уни сүкүт ичидә күтүш яхшидур.
27 Det er godt for en mann at han bærer åk i sin ungdom,
Адәмниң яш вақтида боюнтуруқни көтириши яхшидур.
28 at han sitter ene og tier, når han legger byrder på ham,
(Йод) У йеганә болуп сүкүт қилип олтарсун; Чүнки Рәб буни униңға жүклиди.
29 at han trykker sin munn i støvet og sier: Kanskje det ennu er håp -
Йүзини топа-тупраққа тәккүзсун, — Еһтимал, үмүт болуп қалар?
30 at han vender sitt kinn til den som slår ham, lar sig mette med hån.
Мәңзини урғучиға тутуп бәрсун; Тил-аһанәтләрни тойғичә ишитсун!
31 For Herren forkaster ikke til evig tid,
(Каф) Чүнки Рәб әбәдил-әбәд инсандин ваз кәчмәйду;
32 men om han bedrøver, så forbarmer han sig igjen efter sin rike miskunnhet;
Азар бәргән болсиму, Өзгәрмәс меһриванлиқлириниң моллуғи билән ичини ағритиду;
33 for det er ikke av hjertet han plager eller bedrøver menneskenes barn.
Чүнки У инсан балилирини хар қилишни яки азаплашни халиған әмәстур.
34 Når nogen knuser alle jordens fanger under sine føtter,
(Ламәд) Йәр йүзидики барлиқ әсирләрни аяқ астида янҗишқа,
35 bøier mannens rett for den Høiestes åsyn
Һәммидин Алий Болғучиниң алдида адәмни өз һәққидин мәһрум қилишқа,
36 eller gjør en mann urett i hans sak - mon Herren ikke ser det?
Инсанға өз дәвасида увал қилишқа, — Рәб буларниң һәммисигә гувачи әмәсму?
37 Hvem talte så det skjedde, uten at Herren bød det?
(Мәм) Рәб уни буйрумиған болса, Ким дегинини әмәлгә ашуралисун?
38 Er det ikke fra den Høiestes munn både de onde og de gode ting utgår?
Күлпәтләр болсун, бәхит-саадәт болсун, һәммиси Һәммидин Алий Болғучиниң ағзидин кәлгән әмәсму?
39 Hvorfor klager et menneske som lever? Enhver klage over sin egen synd!
Әнди тирик бир инсан немә дәп ағриниду, Адәм балиси гуналириниң җазасидин немә дәп вайсайду?
40 La oss ransake våre veier og granske dem, og la oss vende om til Herren!
(Нун) Йоллиримизни тәкшүрүп синап биләйли, Пәрвәрдигарниң йениға йәнә қайтайли;
41 La oss løfte vårt hjerte og våre hender til Gud i himmelen!
Қоллиримизни көңлимиз билән биллә әрштики Тәңригә көтирәйли!
42 Vi har syndet og vært gjenstridige; du har ikke tilgitt.
Биз итаәтсизлик қилип сәндин йүз өридуқ; Сән кәчүрүм қилмидиң.
43 Du innhyllet dig i vrede og forfulgte oss; du slo ihjel, du sparte ikke.
(Самәқ) Сән өзүңни ғәзәп билән қаплап, бизни қоғлидиң; Сән өлтүрдүң, һеч рәһим қилмидиң.
44 Du innhyllet dig i skyer, så ingen bønn trengte igjennem.
Сән Өзүңни булут билән қаплиғансәнки, Дуа-тилавәт униңдин һеч өтәлмәс.
45 Til skarn og utskudd gjorde du oss midt iblandt folkene.
Сән бизни хәлиқләр арисида дашқал вә ниҗасәт қилдиң.
46 De spilte op sin munn mot oss alle våre fiender.
(Пе) Барлиқ дүшмәнлиримиз бизгә қарап ағзини йоған ечип [мазақ қилди];
47 Gru og grav er blitt oss til del, ødeleggelse og undergang.
Үстимизгә чүшти алақзадилик вә ора-қапқан, Вәйранчилиқ һәм һалакәт.
48 Bekker av tårer rinner fra mitt øie fordi mitt folks datter er gått under.
Хәлқимниң қизи набут болғини үчүн, Көзүмдин яшлар өстәң болуп ақмақта.
49 Mitt øie rinner og har ikke ro, det får ingen hvile,
(Айин) Көзүм яшларни үзүлмәй төкүватиду, Улар һеч тохталмайду,
50 før Herrens øie ser ned fra himmelen.
Таки Пәрвәрдигар асманлардин төвәнгә нәзәр селип [һалимизға] қариғичә.
51 Mitt øie volder min sjel smerte for alle min stads døtres skyld.
Мениң көзүм Роһумға азап йәткүзмәктә, Шәһиримниң барлиқ қизлириниң Һали түпәйлидин.
52 Hårdt jaget de mig som en fugl de som var mine fiender uten årsak.
(Тсадә) Маңа сәвәпсиз дүшмән болғанлар, Мени қуштәк һәдәп овлап кәлди.
53 De vilde gjøre ende på mitt liv, de vilde kaste mig i brønnen, og de kastet sten på mig.
Улар орида җенимни үзмәкчи болуп, Үстүмгә ташни чөриди.
54 Vannene strømmet over mitt hode; jeg sa: Jeg er fortapt.
Сулар бешимдин тешип ақти; Мән: «Үзүп ташландим!» — дедим.
55 Jeg påkalte ditt navn, Herre, fra den dypeste brønn.
(Коф) Һаңниң түвлиридин намиңни чақирип нида қилдим, и Пәрвәрдигар;
56 Du hørte min røst; lukk ikke ditt øre for mitt rop, men la mig få lindring!
Сән авазимни аңлидиң; Қутулдурушқа нидайимға қулиқиңни юпурувалмиғин!
57 Du var nær den dag jeg kalte på dig; du sa: Frykt ikke!
Саңа нида қилған күнидә маңа йеқин кәлдиң, «Қорқма» — дедиң.
58 Herre, du har ført min sjels sak, du har frelst mitt liv.
(Рәш) И рәб, җенимниң дәвасини өзүң соридиң; Сән маңа һәмҗәмәт болуп һаятимни қутқуздуң.
59 Herre, du har sett den urett jeg har lidt; døm i min sak!
И Пәрвәрдигар, маңа болған уваллиқни көрдүңсән; Мән үчүн һөкүм чиқарғайсән;
60 Du har sett all deres hevn, alle deres onde råd mot mig.
Сән уларниң маңа қилған барлиқ өчмәнликлирини, Барлиқ қәстлирини көрдуңсән.
61 Du har hørt deres hån, Herre, alle deres onde råd mot mig,
(Шийн) И Пәрвәрдигар, уларниң аһанәтлирини, Мени барлиқ қәстлигәнлирини аңлидиңсән,
62 mine motstanderes tale og deres tanker mot mig den hele dag.
Маңа қарши турғанларниң шивирлашлирини, Уларниң күн бойи кәйнимдин кусур-кусур қилишқанлирини аңлидиңсән.
63 Akt på dem når de sitter, og når de står op! De synger spottesanger om mig.
Олтарғанлирида, турғанлирида уларға қариғайсән! Мән уларниң [мәсқирә] нахшиси болдум.
64 Du vil gjøre gjengjeld mot dem, Herre, efter deres henders gjerning.
(Тав) Уларниң қоллири қилғанлири бойичә, и Пәрвәрдигар, бешиға җаза яндурғайсән;
65 Du vil legge et dekke over deres hjerte, din forbannelse vil bli dem til del.
Уларниң көңүллирини каҗ қилғайсән! Бу сениң уларға чүшидиған ләнитиң болиду!
66 Du vil forfølge dem i vrede og ødelegge dem, så de ikke mere finnes under Herrens himmel.
Ғәзәп билән уларни қоғлиғайсән, Уларни Пәрвәрдигарниң асманлири астидин йоқатқайсән!
