Klagesangene 3
1 Jeg er den mann som har sett elendighet under hans vredes ris.
Mene ɔbarima a mahunu amane wɔ nʼabufuo abaa ano.
2 Mig har han ledet og ført i mørke og ikke i lys.
Wapam me afiri ne ho ama manante sum mu na ɛnyɛ hann mu;
3 Bare mot mig vender han atter og atter sin hånd den hele dag.
Ampa ara wama nsa so atia me mpɛn bebree, ɛda mu nyinaa.
4 Han lot mitt kjøtt og min hud fortæres; han knuste mine ben.
Wama me wedeɛ ne me nam anyini Na wabubu me nnompe.
5 Han bygget en mur mot mig og omringet mig med bitterhet og møie.
Waka me ahyɛ mu, ɔde nwononwono ne ahokyere atwa me ho ahyia.
6 På mørke steder lot han mig bo som de for lenge siden døde.
Wama matena esum mu sɛ wɔn a wɔawuwu dada no.
7 Han murte igjen for mig, så jeg ikke kan komme ut; han gjorde mine lenker tunge.
Wato ɔfasuo atwa me ho ahyia enti mentumi nnwane; wagu me nkɔnsɔnkɔnsɔn ama matɔ baha.
8 Om jeg enn ropte og skrek, lukket han sitt øre for min bønn.
Mpo sɛ mefrɛ anaasɛ mebɔ mpaeɛ srɛ mmoa a ɔsi me mpaeɛbɔ ano.
9 Han tilmurte mine veier med hugne stener, mine stier gjorde han krokete.
Ɔde abotan asi me ɛkwan; wama mʼakwan ayɛ kɔntɔnkye.
10 En lurende bjørn var han mot mig, en løve i skjul.
Te sɛ sisi a ɔda hɔ retwɛn, te sɛ gyata a watɛ,
11 Mine veier gjorde han til avveier, han sønderrev mig og ødela mig.
ɔtwee me firi ɛkwan no mu dwerɛɛ me na ɔgyaa me a menni mmoa biara.
12 Han spente sin bue og stilte mig op til mål for sin pil.
Ɔkuntunuu ne tadua mu na ɔde ne bɛmma kyerɛɛ me so.
13 Han lot sitt koggers sønner fare inn i mine nyrer.
Ɔde bɛmma a ɛfiri ne kotokuo mu hwiree mʼakoma mu.
14 Jeg er blitt til latter for alt mitt folk, til en spottesang for dem hele dagen.
Meyɛɛ asredeɛ maa me nkurɔfoɔ nyinaa; wɔto akutia nnwom de di me ho fɛ ɛda mu nyinaa.
15 Han mettet mig med bitre urter, han gav mig rikelig malurt å drikke.
Ɔde nhahan nwononwono ahyɛ me ma. Wama me bɔnwoma anom.
16 Han knuste mine tenner, han gav mig småsten å ete, han trykte mig ned i asken.
Ɔde aboseaa abubu me se; na watiatia me so wɔ mfuturo mu.
17 Du forkastet mig og tok bort min fred; jeg glemte det som godt er,
Wɔama asomdwoeɛ abɔ me; na mewerɛ afiri yiedie.
18 og jeg sa: Det er forbi med min kraft og mitt håp til Herren.
Enti mese, “Mʼanimuonyam asa, deɛ mede mʼani too so Awurade mu no nyinaa.”
19 Kom i hu min elendighet og min landflyktighet - malurt og galle!
Mekae mʼamanehunu wɔ mʼakyinkyini mu, nwononwono ne bɔnwoma mu.
20 Min sjel kommer det i hu og er nedbøiet i mig.
Mekae yie, na me kra aboto wɔ me mu.
21 Dette vil jeg ta mig til hjerte, derfor vil jeg håpe:
Nanso, mekae yei ne saa enti, mewɔ anidasoɔ.
22 Herrens miskunnhet er det at det ikke er forbi med oss; for hans barmhjertighet har ennu ikke ende.
Awurade dɔ kɛseɛ enti yɛnnsɛeɛ. Nʼayamhyehyeɛ nni hwammɔ.
23 Den er ny hver morgen, din trofasthet er stor.
Ɛyɛ foforɔ anɔpa biara; wo nokorɛdie yɛ kɛseɛ.
24 Herren er min del, sier min sjel; derfor håper jeg på ham.
Meka kyerɛ me ho sɛ, “Awurade yɛ me kyɛfa, enti mɛtwɛn no.”
25 Herren er god mot dem som bier efter ham, mot den sjel som søker ham.
Awurade yɛ ma wɔn a wɔn anidasoɔ wɔ ne mu, onipa a ɔhwehwɛ noɔ no;
26 Det er godt at en bier i stillhet efter Herrens frelse.
Ɛyɛ sɛ wɔyɛ komm de twɛn Awurade nkwagyeɛ.
27 Det er godt for en mann at han bærer åk i sin ungdom,
Ɛyɛ ma ɔbarima sɛ ɔsoa kɔnnua no wɔ ne mmeranteɛ ɛberɛ mu.
28 at han sitter ene og tier, når han legger byrder på ham,
Ma ɔntena ase komm, ɛfiri sɛ Awurade de ato no so.
29 at han trykker sin munn i støvet og sier: Kanskje det ennu er håp -
Ma ɔmfa nʼanim nsie wɔ mfuturo mu, ebia anidasoɔ wɔ hɔ.
30 at han vender sitt kinn til den som slår ham, lar sig mette med hån.
Ma ɔmfa nʼafono mma deɛ ɔpɛɛ sɛ ɔbɔ no na ɔnhyɛ no aniwuo.
31 For Herren forkaster ikke til evig tid,
Na Awurade nto nnipa ntwene koraa.
32 men om han bedrøver, så forbarmer han sig igjen efter sin rike miskunnhet;
Ɛwom, ɔde awerɛhoɔ ba deɛ, nanso ɔbɛnya ayamhyehyeɛ. Ne dɔ kɛseɛ no to rentwa da.
33 for det er ikke av hjertet han plager eller bedrøver menneskenes barn.
Ɔfiri amemenemfe mu de amanehunu anaa awerɛhoɔ brɛ nnipa mma.
34 Når nogen knuser alle jordens fanger under sine føtter,
Sɛ wɔde wɔn nan dwerɛ nneduafoɔ a wɔwɔ asase no so a,
35 bøier mannens rett for den Høiestes åsyn
sɛ wɔtiatia obi ahofadie so wɔ Ɔsorosoroni no anim a,
36 eller gjør en mann urett i hans sak - mon Herren ikke ser det?
anaa sɛ wɔbu obi ntɛnkyea a, Awurade nhunu saa nneɛma yi anaa?
37 Hvem talte så det skjedde, uten at Herren bød det?
Hwan na ɔbɛtumi aka na wama aba mu wɔ ɛberɛ a ɛnyɛ Awurade na ɔhyɛeɛ?
38 Er det ikke fra den Høiestes munn både de onde og de gode ting utgår?
Ɛnyɛ Ɔsorosoroni no anom na musuo ne nnepa firi anaa?
39 Hvorfor klager et menneske som lever? Enhver klage over sin egen synd!
Adɛn enti na ɛsɛ sɛ ɔteasefoɔ nwiinwii ɛberɛ a wɔatwe nʼaso wɔ ne bɔne ho?
40 La oss ransake våre veier og granske dem, og la oss vende om til Herren!
Momma yɛnhwehwɛ yɛn akwan mu na yɛnsɔ nhwɛ, na yɛnsane nkɔ Awurade nkyɛn.
41 La oss løfte vårt hjerte og våre hender til Gud i himmelen!
Momma yɛmma yɛn akoma ne yɛn nsa so, nkyerɛ Onyankopɔn wɔ ɔsoro, na yɛnka sɛ:
42 Vi har syndet og vært gjenstridige; du har ikke tilgitt.
“Yɛayɛ bɔne, na yɛate atua na woamfa ankyɛ.
43 Du innhyllet dig i vrede og forfulgte oss; du slo ihjel, du sparte ikke.
“Wode abufuo akata wo ho ataa yɛn; na wakunkum a woannya ahummɔborɔ.
44 Du innhyllet dig i skyer, så ingen bønn trengte igjennem.
Wode wo ho asie omununkum mu enti mpaeɛbɔ biara nnuru wo nkyɛn.
45 Til skarn og utskudd gjorde du oss midt iblandt folkene.
Woayɛ yɛn atantanneɛ ne wira wɔ amanaman no mu.
46 De spilte op sin munn mot oss alle våre fiender.
“Yɛn atamfoɔ nyinaa abae wɔn anom tɛtrɛɛ de tia yɛn.
47 Gru og grav er blitt oss til del, ødeleggelse og undergang.
Yɛabrɛ ne ahunahuna ne akukuruhweaseɛ, mmubuiɛ ne ɔsɛeɛ.”
48 Bekker av tårer rinner fra mitt øie fordi mitt folks datter er gått under.
Me nisuo sene sɛ asutene ɛfiri sɛ wɔasɛe me nkurɔfoɔ.
49 Mitt øie rinner og har ikke ro, det får ingen hvile,
Me nisuo bɛsene ara, na ɛrennyae,
50 før Herrens øie ser ned fra himmelen.
kɔsi sɛ Awurade bɛhwɛ afiri ɔsoro, na wahu.
51 Mitt øie volder min sjel smerte for alle min stads døtres skyld.
Deɛ mehunu no ma me kra werɛ ho me kuropɔn no mu mmaa nyinaa enti.
52 Hårdt jaget de mig som en fugl de som var mine fiender uten årsak.
Mʼatamfoɔ a menyɛɛ wɔn hwee pampam me sɛ anomaa.
53 De vilde gjøre ende på mitt liv, de vilde kaste mig i brønnen, og de kastet sten på mig.
Wɔpɛɛ sɛ wɔtwa me nkwa so na wɔsi me aboɔ wɔ amena mu;
54 Vannene strømmet over mitt hode; jeg sa: Jeg er fortapt.
nsuo bu faa me tiri so, na ɛyɛɛ me sɛdeɛ wɔrewie me.
55 Jeg påkalte ditt navn, Herre, fra den dypeste brønn.
Mebɔɔ wo din, Ao Awurade firi amena no ase tɔnn.
56 Du hørte min røst; lukk ikke ditt øre for mitt rop, men la mig få lindring!
Wotee me sufrɛ: “Nsi wʼaso wɔ me gyeɛ sufrɛ ho.”
57 Du var nær den dag jeg kalte på dig; du sa: Frykt ikke!
Wotwe bɛnee me ɛberɛ a mefrɛɛ woɔ no, na wokaa sɛ, “Nsuro.”
58 Herre, du har ført min sjels sak, du har frelst mitt liv.
Ao Awurade, wodii mʼasɛm maa me; na wogyee me nkwa.
59 Herre, du har sett den urett jeg har lidt; døm i min sak!
Woahunu bɔne a wɔayɛ me, Ao Awurade. Di mʼasɛm ma me!
60 Du har sett all deres hevn, alle deres onde råd mot mig.
Woahunu wɔn aweretɔ no mu den, wɔn pɔ a wɔbɔ tia me no nyinaa.
61 Du har hørt deres hån, Herre, alle deres onde råd mot mig,
Ao Awurade, woate wɔn sopa, wɔn pɔ a wɔbɔ tia me no nyinaa,
62 mine motstanderes tale og deres tanker mot mig den hele dag.
deɛ mʼatamfoɔ ka no sɛ asomusɛm na wɔka no brɛoo de tia me da mu nyinaa.
63 Akt på dem når de sitter, og når de står op! De synger spottesanger om mig.
Hwɛ wɔn! Sɛ wɔgyinagyina hɔ anaa sɛ wɔtete hɔ, wɔto akutia nnwom de di me ho fɛw.
64 Du vil gjøre gjengjeld mot dem, Herre, efter deres henders gjerning.
Fa deɛ ɛfata tua wɔn so ka, Ao Awurade, deɛ wɔn nsa ayɛ enti.
65 Du vil legge et dekke over deres hjerte, din forbannelse vil bli dem til del.
Pirim wɔn akoma, na ma wo nnome mmra wɔn so.
66 Du vil forfølge dem i vrede og ødelegge dem, så de ikke mere finnes under Herrens himmel.
Fa abufuo taa wɔn, na sɛe wɔn firi Awurade sorosoro ase.
