Klagesangene 3
1 Jeg er den mann som har sett elendighet under hans vredes ris.
Ako mao ang tawo nga nakakita sa kasakitan pinaagi sa barahan sa iyang kapungot.
2 Mig har han ledet og ført i mørke og ikke i lys.
Iyang gitultolan ako ug gipalakat ako sa kangitngitan, ug wala sa kahayag.
3 Bare mot mig vender han atter og atter sin hånd den hele dag.
Sa pagkatinuod batok kanako iyang gipaatubang ang iyang kamot sa nakadaghan sa tibook nga adlaw.
4 Han lot mitt kjøtt og min hud fortæres; han knuste mine ben.
Ang akong unod ug ang akong panit yang gihimo nga tigulang; iyang gidugmok ang akong mga bukog.
5 Han bygget en mur mot mig og omringet mig med bitterhet og møie.
Siya nagtukod batok kanako, ug gilibutan ako sa kapaitan ug kasakitan.
6 På mørke steder lot han mig bo som de for lenge siden døde.
Gipapuyo niya ako sa mangiub nga mga dapit, sama niadtong dugay na nga nangamatay.
7 Han murte igjen for mig, så jeg ikke kan komme ut; han gjorde mine lenker tunge.
Ako gialad niya, aron dili ako makagula; iyang gipabug-at ang akong talikala.
8 Om jeg enn ropte og skrek, lukket han sitt øre for min bønn.
Oo, sa pagtiyabaw nako, ug sa pagtawag sa panabang, iyang gipugngan ang akong pag-ampo.
9 Han tilmurte mine veier med hugne stener, mine stier gjorde han krokete.
Gialad niya sa mga bato nga sinapsapan ang akong mga alagianan; iyang gibaliko ang akong mga dalan.
10 En lurende bjørn var han mot mig, en løve i skjul.
Alang kanako siya sama sa usa ka oso nga nagabanhig, ingon sa usa ka leon sa tago nga mga dapit.
11 Mine veier gjorde han til avveier, han sønderrev mig og ødela mig.
Iyang gipatipas ang akong mga alagianan, ug gikuniskunis niya ako; iyang gibuhat ako nga biniyaan.
12 Han spente sin bue og stilte mig op til mål for sin pil.
Iyang gibusog ang iyang pana, ug iyang gipahaluna ako ingon sa usa ka ilig-onon alang sa pana.
13 Han lot sitt koggers sønner fare inn i mine nyrer.
Ang mga udyong sa iyang baslayan gipalagbas sa akong mga amimislon.
14 Jeg er blitt til latter for alt mitt folk, til en spottesang for dem hele dagen.
Ako nahimong kataw-anan sa tibook ko nga katawohan, ug ilang alawiton sa tibook nga adlaw.
15 Han mettet mig med bitre urter, han gav mig rikelig malurt å drikke.
Gitugob niya ako sa kapaitan, gihubog niya ako sa panyawan.
16 Han knuste mine tenner, han gav mig småsten å ete, han trykte mig ned i asken.
Gidugmok usab niya ang akong mga ngipon sa mga magagmayng bato; gitabonan niya ako sa mga abo.
17 Du forkastet mig og tok bort min fred; jeg glemte det som godt er,
Ug imong gihinginlan ang akong kalag ngadto sa halayo gikan sa kalinaw; ako nalimot na sa kauswagan.
18 og jeg sa: Det er forbi med min kraft og mitt håp til Herren.
Ug ako miingon: Ang akong kusog nawagtang na, ug ang akong paglaum nahanaw gikan kang Jehova.
19 Kom i hu min elendighet og min landflyktighet - malurt og galle!
Hinumduman mo ang akong kasakitan ug ang akong pagkaalaut, ang panyawan ug ang apdo.
20 Min sjel kommer det i hu og er nedbøiet i mig.
Ang akong kalag nagahandum gihapon kanila, ug gipaubos sa sulod nako.
21 Dette vil jeg ta mig til hjerte, derfor vil jeg håpe:
Nahinumdum ako niini sa akong panumduman; busa ako may paglaum.
22 Herrens miskunnhet er det at det ikke er forbi med oss; for hans barmhjertighet har ennu ikke ende.
Tungod sa mga mahigugmaongkalolot ni Jehova kita wala mangalaglag, kay ang iyang mga kalooy walay paghubas.
23 Den er ny hver morgen, din trofasthet er stor.
Sila ginabag-o sa matag-buntag; daku ang imong pagkamatinumanon.
24 Herren er min del, sier min sjel; derfor håper jeg på ham.
Si Jehova mao ang akong panulondon, nagaingon ang akong kalag; busa anaa kaniya ang akong paglaum.
25 Herren er god mot dem som bier efter ham, mot den sjel som søker ham.
Si Jehova maayo alang kanila nga nagapaabut kaniya, alang sa kalag nga nagapangita kaniya.
26 Det er godt at en bier i stillhet efter Herrens frelse.
Maayo nga ang tawo magalaum ug magapaabut sa kahilum sa kaluwasan ni Jehova.
27 Det er godt for en mann at han bærer åk i sin ungdom,
Maayo alang sa tawo nga pas-anon niya ang yugo sa iyang pagkabatan-on.
28 at han sitter ene og tier, når han legger byrder på ham,
Palingkora siya nga mag-inusara ug pahiluma, tungod kay kini iyang gipapas-an kaniya.
29 at han trykker sin munn i støvet og sier: Kanskje det ennu er håp -
Ipabutang ang iyang baba sa abug, kong sa ingon niana aduna pay mapaabut.
30 at han vender sitt kinn til den som slår ham, lar sig mette med hån.
Ipataon niya ang iyang aping kaniya nga nagasagpa; aron siya mapuno gayud sa pagsudya.
31 For Herren forkaster ikke til evig tid,
Kay ang Ginoo dili mosalikway sa walay katapusan.
32 men om han bedrøver, så forbarmer han sig igjen efter sin rike miskunnhet;
Kay bisan siya nagpaguol, apan siya malooy sumala sa gidaghanon sa iyang mga mahigugmaong-kalolot.
33 for det er ikke av hjertet han plager eller bedrøver menneskenes barn.
Kay siya dili magasakit nga sa kinabubut-on, ni magapasubo sa mga anak sa tawo.
34 Når nogen knuser alle jordens fanger under sine føtter,
Ang pagdugmok sa ilalum sa iyang mga tiil sa tanan nga mga binilanggo sa yuta,
35 bøier mannens rett for den Høiestes åsyn
Ang pagtungina sa katungod sa usa ka tawo sa atubangan sa nawong sa Labing Hataas,
36 eller gjør en mann urett i hans sak - mon Herren ikke ser det?
Ang pagbalit-ad sa usa ka tawo sa iyang katungod, dili uyonan ni Jehova.
37 Hvem talte så det skjedde, uten at Herren bød det?
Kinsa kadtong nagaingon, ug nahanabo man, sa diha nga wala magsugo ang Ginoo?
38 Er det ikke fra den Høiestes munn både de onde og de gode ting utgår?
Gikan sa baba sa Labing Hataas dili ba mogula ang dautan ug maayo?
39 Hvorfor klager et menneske som lever? Enhver klage over sin egen synd!
Ngano man nga nagamahay ang usa ka buhi nga tawo, ang usa ka tawo tungod sa silot sa iyang mga sala?
40 La oss ransake våre veier og granske dem, og la oss vende om til Herren!
Susihon ta ug sulayan ta ang atong mga dalan, ug mamalik kita ngadto kang Jehova.
41 La oss løfte vårt hjerte og våre hender til Gud i himmelen!
Bayawon ta ang atong kasingkasing uban ang atong mga kamot ngadto sa Dios sa kalangitan.
42 Vi har syndet og vært gjenstridige; du har ikke tilgitt.
Kita nakalapas ug nakasukol: wala ka magpasaylo.
43 Du innhyllet dig i vrede og forfulgte oss; du slo ihjel, du sparte ikke.
Nagatabon ka uban sa kasuko, ug nagalutos kanamo: nagapamatay ka, wala ka malooy.
44 Du innhyllet dig i skyer, så ingen bønn trengte igjennem.
Nagatabon ka sa imong kaugalingon sa usa ka panganod, aron walay pag-ampo nga makalahos kanimo.
45 Til skarn og utskudd gjorde du oss midt iblandt folkene.
Gihimo mo kami nga sama sa nalug ug sagbut sa taliwala sa mga katawohan.
46 De spilte op sin munn mot oss alle våre fiender.
Ang tanan namong mga kaaway nagpabuka pagdaku sa ilang mga baba batok kanamo.
47 Gru og grav er blitt oss til del, ødeleggelse og undergang.
Ang kahadlok ug ang gahong mingdangat kanamo, ang kalumpagan ug ang pagkalaglag.
48 Bekker av tårer rinner fra mitt øie fordi mitt folks datter er gått under.
Ang akong mata nagapadaligdig ug mga sapa sa tubig, tungod sa pagkalaglag sa anak nga babaye sa akong katawohan.
49 Mitt øie rinner og har ikke ro, det får ingen hvile,
Nagapaagay sa luha ang akong mata, ug walay paghunong, walay pagpahulay,
50 før Herrens øie ser ned fra himmelen.
Hangtud si Jehova motan-aw ug mosud-ong gikan sa langit.
51 Mitt øie volder min sjel smerte for alle min stads døtres skyld.
Ang akong mata nakapasubo sa akong kalag, tungod sa tanang mga anak nga babaye sa akong ciudad.
52 Hårdt jaget de mig som en fugl de som var mine fiender uten årsak.
Gigukod ako nila sa hilabihan ingon sa usa ka langgam, sila nga mga kaaway ko sa walay hinungdan.
53 De vilde gjøre ende på mitt liv, de vilde kaste mig i brønnen, og de kastet sten på mig.
Gibugto nila ang akong kinabuhi sulod sa bilanggoan, ug gisalibay ako ug bato.
54 Vannene strømmet over mitt hode; jeg sa: Jeg er fortapt.
Ang mga tubig mibanlas ibabaw sa akong ulo; unya miingon ako: Namatay na ako.
55 Jeg påkalte ditt navn, Herre, fra den dypeste brønn.
Ako nagsangpit sa imong ngalan, Oh Jehova, gikan sa kinahiladman nga bilanggoan.
56 Du hørte min røst; lukk ikke ditt øre for mitt rop, men la mig få lindring!
Gipatalinghugan mo ang akong tingog: ayaw pagtagoa ang imong igdulungog sa akong pagpangginhawa, sa akong pagtu-aw.
57 Du var nær den dag jeg kalte på dig; du sa: Frykt ikke!
Ikaw nagapaduol kanako sa adlaw nga ako nagsangpit kanimo; ikaw nag-ingon: Ayaw kahadlok.
58 Herre, du har ført min sjels sak, du har frelst mitt liv.
Oh Ginoo, naglaban ka sa mga katungod sa akong kalag; gitubos mo ang akong kinabuhi.
59 Herre, du har sett den urett jeg har lidt; døm i min sak!
Oh Jehova, nakakita ka sa akong sayup; hukman mo ang akong katungod.
60 Du har sett all deres hevn, alle deres onde råd mot mig.
Nakita mo ang tanan nilang mga pagpanimalus ug ang tanan nilang mga lalang batok kanako.
61 Du har hørt deres hån, Herre, alle deres onde råd mot mig,
Nadungog mo ang ilang pagsudya, Oh Jehova, ug ang tana nilang mga lalang batok kanako,
62 mine motstanderes tale og deres tanker mot mig den hele dag.
Ang mga ngabil niadtong mingtindog batok kanako, ug ang ilang lalang batok kanako sa tibook nga adlaw.
63 Akt på dem når de sitter, og når de står op! De synger spottesanger om mig.
Sud-onga ang ilang paglingkod, ug ang ilang pagtindog; ako mao ang ilang alawiton.
64 Du vil gjøre gjengjeld mot dem, Herre, efter deres henders gjerning.
Magahatag ka kanila ug usa ka balus, Oh Jehova, sumala sa buhat sa ilang mga kamot.
65 Du vil legge et dekke over deres hjerte, din forbannelse vil bli dem til del.
Magahatag ka kanila ug katig-a sa kasingkasing, ang imong tunglo kanila.
66 Du vil forfølge dem i vrede og ødelegge dem, så de ikke mere finnes under Herrens himmel.
Magalutos ka kanila sa kasuko, ug laglagon mo sila gikan sa ubos sa mga langit ni Jehova.
