Klagesangene 3
1 Jeg er den mann som har sett elendighet under hans vredes ris.
Rəbbin qəzəb dəyənəyindən Mən əzab çəkirəm,
2 Mig har han ledet og ført i mørke og ikke i lys.
O məni apardı, İşıqda deyil, qaranlıqda gəzdirdi.
3 Bare mot mig vender han atter og atter sin hånd den hele dag.
Bütün gün – dəfələrlə qaldırdığı əli Mənə qarşıdır.
4 Han lot mitt kjøtt og min hud fortæres; han knuste mine ben.
Ətimi, dərimi çürütdü, Sümüklərimi sındırdı.
5 Han bygget en mur mot mig og omringet mig med bitterhet og møie.
Məni əzabla, cəfa ilə sarıdı, Mühasirəyə saldı.
6 På mørke steder lot han mig bo som de for lenge siden døde.
Çoxdan ölüb-gedənlər kimi Məni zülmətdə yaşatdı.
7 Han murte igjen for mig, så jeg ikke kan komme ut; han gjorde mine lenker tunge.
Ətrafımı hər tərəfdən hasara aldı, Məni zəncirləyib, qaça bilmirəm.
8 Om jeg enn ropte og skrek, lukket han sitt øre for min bønn.
Fəryad edib mən imdad istəyərkən O, duamın qarşısına sədd çəkdi.
9 Han tilmurte mine veier med hugne stener, mine stier gjorde han krokete.
Yonma daşlarla yollarımı kəsdi, Onları dolaşdırdı.
10 En lurende bjørn var han mot mig, en løve i skjul.
Mənə ayı kimi pusqu düzəldir, Gizlənib aslan kimi məni güdür.
11 Mine veier gjorde han til avveier, han sønderrev mig og ødela mig.
Yoldan sürükləyib məni parçaladı, Çarəsiz hala saldı.
12 Han spente sin bue og stilte mig op til mål for sin pil.
Kamanının yayını çəkdi, Məni Özü üçün bir hədəf etdi.
13 Han lot sitt koggers sønner fare inn i mine nyrer.
Çəkib oxdanından ox atdı, Böyrəyimə sapladı.
14 Jeg er blitt til latter for alt mitt folk, til en spottesang for dem hele dagen.
Gün boyu xalqımın gülüş hədəfinə döndüm, Məzhəkəli nəğmə ilə məni ələ salırlar.
15 Han mettet mig med bitre urter, han gav mig rikelig malurt å drikke.
O, acı otlardan mənə doyunca yedirtdi, Yovşan suyunu içirtdi.
16 Han knuste mine tenner, han gav mig småsten å ete, han trykte mig ned i asken.
Dişlərimi çınqılla qırdı, Kül içində məni diz çökdürtdü.
17 Du forkastet mig og tok bort min fred; jeg glemte det som godt er,
Salamatlıqdan canımı uzaq etdi, Yaxşılığı unutdum.
18 og jeg sa: Det er forbi med min kraft og mitt håp til Herren.
Dedim: «Üzərimdən əzəmətim getdi, Rəbdən ümidim kəsildi».
19 Kom i hu min elendighet og min landflyktighet - malurt og galle!
Əzabımı və sərgərdanlığımı, Acı yovşanı və zəhəri yada sal.
20 Min sjel kommer det i hu og er nedbøiet i mig.
Daim onları xatırlayıram, Ona görə köksümdən ürəyim üzülür.
21 Dette vil jeg ta mig til hjerte, derfor vil jeg håpe:
Amma bunları yada salarkən Məndə ümid yaranır.
22 Herrens miskunnhet er det at det ikke er forbi med oss; for hans barmhjertighet har ennu ikke ende.
Rəbbin məhəbbətinə görə məhv olmadıq, Çünki mərhəməti tükənməzdir.
23 Den er ny hver morgen, din trofasthet er stor.
Hər səhər bunlar təzələnir, Sənin sədaqətin böyükdür.
24 Herren er min del, sier min sjel; derfor håper jeg på ham.
Öz-özümə deyirəm: «Rəbb mənim nəsibimdir», Ona görə Rəbbə ümid bəsləyirəm.
25 Herren er god mot dem som bier efter ham, mot den sjel som søker ham.
Rəbb Ona güvənənlərə, Onu axtaran könüllərə xeyirxahdır.
26 Det er godt at en bier i stillhet efter Herrens frelse.
Rəbbə ümid bəsləmək, Sakitcə bizə qurtuluş verməsini gözləmək nə yaxşıdır.
27 Det er godt for en mann at han bærer åk i sin ungdom,
Yaxşı olar ki, insan Boyunduruğunu gənc yaşından daşısın.
28 at han sitter ene og tier, når han legger byrder på ham,
Qoy susub tənha otursun, Axı Rəbb boynuna boyunduruq salıb.
29 at han trykker sin munn i støvet og sier: Kanskje det ennu er håp -
Üzünü yerə sürtsün, Bəlkə hələ ümid var.
30 at han vender sitt kinn til den som slår ham, lar sig mette med hån.
İzin versin, qoy sifətinə vursunlar, Qoy ona doyunca böhtan atsınlar.
31 For Herren forkaster ikke til evig tid,
Çünki Xudavənd əbədilik Bizi Özündən kənar etməz.
32 men om han bedrøver, så forbarmer han sig igjen efter sin rike miskunnhet;
Qəm-qüssə versə belə, Bol məhəbbətinə görə rəhmə gələr.
33 for det er ikke av hjertet han plager eller bedrøver menneskenes barn.
Çünki ürəkdən istəyərək bəşər övladlarına əzab verməz, Heç kimi kədərləndirməz.
34 Når nogen knuser alle jordens fanger under sine føtter,
Dünyadakı bütün əsirlərin ayaq altında əzilməsini,
35 bøier mannens rett for den Høiestes åsyn
Haqq-Taalanın hüzurunda insanın Öz haqlarından məhrum olmasını,
36 eller gjør en mann urett i hans sak - mon Herren ikke ser det?
İnsanın ədalətdən məhrum olmasını Xudavənd heç görmürmü?
37 Hvem talte så det skjedde, uten at Herren bød det?
Xudavənd əmr verməsə, Kimin dediyi həyata keçər?
38 Er det ikke fra den Høiestes munn både de onde og de gode ting utgår?
Həm xeyir, həm də şər, Haqq-Taalanın əmri ilə gələr.
39 Hvorfor klager et menneske som lever? Enhver klage over sin egen synd!
Öz günahının cəzasından Sağ qalan insan niyə şikayətlənir?
40 La oss ransake våre veier og granske dem, og la oss vende om til Herren!
Qoy yollarımıza diqqətlə baxaq, Rəbbə yenidən üz tutaq.
41 La oss løfte vårt hjerte og våre hender til Gud i himmelen!
Göylərdəki Allaha əllərimizi, Həm də ürəklərimizi açaq.
42 Vi har syndet og vært gjenstridige; du har ikke tilgitt.
Deyək: «Biz qanunsuzluq və üsyankarlıq etdik, Bunu bizə bağışlamadın».
43 Du innhyllet dig i vrede og forfulgte oss; du slo ihjel, du sparte ikke.
Qəzəbə bürünmüsən, bizi təqib etmisən, Aman vermədən öldürmüsən.
44 Du innhyllet dig i skyer, så ingen bønn trengte igjennem.
Özünə buludlardan örtük çəkdin, Onların arasından dua keçmir.
45 Til skarn og utskudd gjorde du oss midt iblandt folkene.
Xalqlar arasında Bizi zibilə, tullantıya çevirmisən.
46 De spilte op sin munn mot oss alle våre fiender.
Bütün düşmənlərimizin bizə qarşı Ağızları açıldı.
47 Gru og grav er blitt oss til del, ødeleggelse og undergang.
Dəhşət və çuxur, Məhv və qırğın birlikdə başımıza gəldi.
48 Bekker av tårer rinner fra mitt øie fordi mitt folks datter er gått under.
Qırılan əziz xalqıma görə Gözlərimdən sel kimi yaş axdı.
49 Mitt øie rinner og har ikke ro, det får ingen hvile,
Dinmədən, dayanmadan Gözlərimdən yaş axacaq,
50 før Herrens øie ser ned fra himmelen.
Rəbb göylərdən aşağıya baxana qədər, Olanları görənə qədər.
51 Mitt øie volder min sjel smerte for alle min stads døtres skyld.
Şəhərimdəki hər qızın taleyini görərkən Ürəyimi kədər bürüyür.
52 Hårdt jaget de mig som en fugl de som var mine fiender uten årsak.
Nahaq yerə mənə düşmən olanlar Məni quş tək ovladılar.
53 De vilde gjøre ende på mitt liv, de vilde kaste mig i brønnen, og de kastet sten på mig.
Quyuya salıb məni öldürmək istədilər, Daşqalaq etdilər.
54 Vannene strømmet over mitt hode; jeg sa: Jeg er fortapt.
Sular başımdan aşdı, Dedim: «Ömrüm sona çatdı».
55 Jeg påkalte ditt navn, Herre, fra den dypeste brønn.
Ya Rəbb, ismini O quyunun dibindən səslədim.
56 Du hørte min røst; lukk ikke ditt øre for mitt rop, men la mig få lindring!
«Qulağını tıxama, fəryadımı dinlə» deyərkən Səsimi eşitdin.
57 Du var nær den dag jeg kalte på dig; du sa: Frykt ikke!
Səni çağıranda yanıma gəldin, Mənə «qorxma» söylədin.
58 Herre, du har ført min sjels sak, du har frelst mitt liv.
Ey Xudavənd, mənim əməlimə baxdın, Həyatımı satın aldın.
59 Herre, du har sett den urett jeg har lidt; døm i min sak!
Ya Rəbb, başıma gətirdikləri şəri gördün, Bu iş barədə hökmünü ver.
60 Du har sett all deres hevn, alle deres onde råd mot mig.
Mənə bəslədikləri kini, Mənə qarşı qurulan fəndləri gördün.
61 Du har hørt deres hån, Herre, alle deres onde råd mot mig,
Ya Rəbb, mənə etdikləri həqarəti eşitdin, Əleyhimə fənd qururlar.
62 mine motstanderes tale og deres tanker mot mig den hele dag.
Əleyhdarlarımın pıçıltısını, Gün boyu mənə qarşı mırıltısını eşitdin.
63 Akt på dem når de sitter, og når de står op! De synger spottesanger om mig.
Onların oturuşuna-duruşuna bax, Onlara məzhəkə nəğməsi olmuşam.
64 Du vil gjøre gjengjeld mot dem, Herre, efter deres henders gjerning.
Ya Rəbb, onların əllərinin əməllərinə görə Əvəzini verəcəksən.
65 Du vil legge et dekke over deres hjerte, din forbannelse vil bli dem til del.
Onların qəlbini inadkar et, Qoy lənətin onların üstünə gəlsin.
66 Du vil forfølge dem i vrede og ødelegge dem, så de ikke mere finnes under Herrens himmel.
Ya Rəbb, qəzəbinlə onları qov, Səma altından məhv edib at!
