Jobs 9

1 Da tok Job til orde og sa:

آنگاه ایوب پاسخ داد:

2 Ja visst, jeg vet at det er så; hvorledes skulde en mann kunne ha rett mot Gud?

آنچه گفتی کاملاً درست است. اما انسان چگونه می‌تواند در نظر خدا بی‌گناه محسوب شود؟

3 Om han hadde lyst til å gå i rette med Gud, kunde han ikke svare ham ett til tusen.

اگر بخواهد با او بحث کند نمی‌تواند حتی به یکی از هزار سؤالی که می‌کند پاسخ دهد؛

4 Vis som han er av hjerte og veldig i styrke - hvem trosset ham og kom vel fra det,

زیرا خدا دانا و تواناست و کسی را یارای مقاومت با او نیست.

5 han som flytter fjell før de vet av det, som velter dem i sin vrede,

ناگهان کوهها را به حرکت درمی‌آورد و با خشم آنها را واژگون می‌سازد،

6 som ryster jorden, så den viker fra sitt sted, og dens støtter bever,

زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را می‌لرزاند.

7 som byder solen, så den ikke går op, og som setter segl for stjernene,

اگر او فرمان دهد آفتاب طلوع نمی‌کند و ستارگان نمی‌درخشند.

8 som alene utspenner himmelen og skrider frem over havets høider,

او بر دریاها حرکت می‌کند. او به تنهایی آسمانها را گسترانیده

9 som har skapt Bjørnen, Orion og Syvstjernen og Sydens stjernekammere,

و دب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوبی را آفریده است.

10 som gjør store, uransakelige ting og under uten tall?

او اعمال حیرت‌آور می‌کند و کارهای عجیب او را حد و مرزی نیست.

11 Han går forbi mig, og jeg ser ham ikke; han farer forbi, og jeg merker ham ikke.

از کنار من می‌گذرد و او را نمی‌بینم، عبور می‌نماید و او را احساس نمی‌کنم.

12 Han griper sitt rov - hvem vil hindre ham, hvem vil si til ham: Hvad gjør du?

هر که را بخواهد از این دنیا می‌برد و هیچ‌کس نمی‌تواند به او اعتراض کرده، بگوید که چه می‌کنی؟

13 Gud holder ikke sin vrede tilbake; under ham måtte Rahabs hjelpere bøie sig.

خدا خشم خود را فرو نمی‌نشاند. حتی هیولاهای دریا را زیر پا له می‌کند.

14 Hvorledes skulde da jeg kunne svare ham og velge mine ord imot ham,

پس من کیستم که پاسخ او را بدهم و یا با او مجادله کنم؟

15 jeg som ikke kunde svare om jeg enn hadde rett, men måtte be min dommer om nåde!

حتی اگر بی‌گناه هم می‌بودم کلامی به زبان نمی‌آوردم و تنها از او تقاضای رحمت می‌کردم.

16 Om jeg ropte, og han svarte mig, kunde jeg ikke tro at han hørte min røst,

حتی اگر او را بخوانم و او حاضر شود، می‌دانم که به حرفهایم گوش نخواهد داد.

17 han som vilde knuse mig i storm og uten årsak ramme mig med sår på sår,

زیرا گردبادی می‌فرستد و مرا در هم می‌کوبد و بی‌جهت زخمهایم را زیاد می‌کند.

18 som ikke vilde tillate mig å dra ånde, men vilde mette mig med lidelser.

نمی‌گذارد نفس بکشم؛ زندگی را بر من تلخ کرده است.

19 Gjelder det styrke, så sier han: Se, her er jeg! Gjelder det rett: Hvem vil stevne mig?

چه کسی می‌تواند بر خدای قادر غالب شود؟ چه کسی می‌تواند خدای عادل را به دادگاه احضار کند؟

20 Hadde jeg enn rett, skulde dog min egen munn dømme mig skyldig; var jeg enn uskyldig, vilde han dog si at jeg hadde urett.

اگر بی‌گناه هم باشم حرفهایم مرا محکوم خواهد کرد؛ و اگر بی عیب هم باشم در نظر او شریر هستم.

21 Skyldløs er jeg; jeg bryr mig ikke om å leve - jeg forakter mitt liv.

هر چند بی‌گناه هستم، ولی این برای من اهمیتی ندارد، زیرا از زندگی خود بیزارم.

22 Det kommer ut på ett; derfor sier jeg: Skyldløs eller ugudelig - han gjør dem begge til intet.

شریر و بی‌گناه در نظر خدا یکی است. او هر دو را هلاک می‌کند.

23 Når svepen brått rammer med død, spotter han de uskyldiges lidelse.

وقتی بلایی دامنگیر بی‌گناهی شده، او را می‌کشد، خدا می‌خندد.

24 Jorden er gitt i den ugudeliges hånd; han tilhyller dens dommeres åsyn. Er det ikke han som gjør det, hvem er det da?

جهان به دست شریران سپرده شده و خدا چشمان قضات را کور کرده است. اگر این کار خدا نیست، پس کار کیست؟

25 Mine dager har vært hastigere enn en løper; de er bortflyktet uten å ha sett noget godt;

زندگی مصیبت‌بارم مثل دونده‌ای تیزرو، به سرعت سپری می‌شود. روزهای زندگی‌ام می‌گریزد بدون اینکه روی خوشبختی را ببینم.

26 de har faret avsted som båter av rør, som en ørn som slår ned på sitt bytte.

سالهای عمرم چون زورقهای تندرو و مانند عقابی که بر صید خود فرود می‌آید، به تندی می‌گذرند.

27 Om jeg sier: Jeg vil glemme min sorg, jeg vil la min mørke mine fare og se glad ut,

حتی اگر شکایاتم را فراموش کنم، صورت غمگینم را کنار گذاشته و شاد باشم،

28 da gruer jeg for alle mine plager; jeg vet jo at du ikke frikjenner mig.

باز هم از تمامی دردهای خویش به وحشت می‌افتم زیرا می‌دانم که تو، ای خدا، مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.

29 Jeg skal jo være ugudelig - hvorfor gjør jeg mig da forgjeves møie?

پس اگر در هر صورت گناهکارم تلاشم چه فایده دارد؟

30 Om jeg tvettet mig med sne og renset mine hender med lut,

حتی اگر خود را با صابون بشویم و دستان خود را با اُشنان پاک کنم

31 da skulde du dyppe mig i en grøft, så mine klær vemmedes ved mig.

تو مرا در گل و لجن فرو می‌بری، تا آنجا که حتی لباسهایم نیز از من کراهت داشته باشند.

32 For han er ikke en mann som jeg, så jeg kunde svare ham, så vi kunde gå sammen for retten;

خدا مثل من فانی نیست که بتوانم به او جواب دهم و با او به محکمه روم.

33 det er ikke nogen voldgiftsmann mellem oss, som kunde legge sin hånd på oss begge.

ای کاش بین ما شفیعی می‌بود تا ما را با هم آشتی می‌داد،

34 Når han bare tok sitt ris bort fra mig, og hans redsler ikke skremte mig!

آنگاه تو از تنبیه کردن من دست می‌کشیدی و من از تو وحشتی نمی‌داشتم.

35 Da skulde jeg tale uten å reddes for ham; for slik er jeg ikke, det vet jeg med mig selv.

آنگاه می‌توانستم بدون ترس با تو سخن بگویم؛ ولی افسوس که توان آن را ندارم.