Jobs 9
1 Da tok Job til orde og sa:
Aa hoe ty natoi’ Iobe:
2 Ja visst, jeg vet at det er så; hvorledes skulde en mann kunne ha rett mot Gud?
Toe apotako ty hatò izay: fe aia te ho to añatrefan’ Añahare ondatio?
3 Om han hadde lyst til å gå i rette med Gud, kunde han ikke svare ham ett til tusen.
Naho teo ty nipay hifandietse ama’e, tsy ho toiñe’e indraik’ ami’ty arivo.
4 Vis som han er av hjerte og veldig i styrke - hvem trosset ham og kom vel fra det,
Mahihitse añ’Arofo, fatratse an-kaozarañe, ia ty nanjehatse ama’e tsy aman-joy?
5 han som flytter fjell før de vet av det, som velter dem i sin vrede,
Aveve’e o vohitseo, tsy apota’ iareo te avali-hoho’e an-kaviñerañe.
6 som ryster jorden, så den viker fra sitt sted, og dens støtter bever,
Akofikofi’e tsy an-toe’e ty tane toy, le mitroetroe o faha’eo;
7 som byder solen, så den ikke går op, og som setter segl for stjernene,
Lilie’e tsy hanjirike i àndroy, agobo’e o vasiañeo;
8 som alene utspenner himmelen og skrider frem over havets høider,
Ie avao ty namelatse o likerañeo, naho mandialia o onjan-driakeo;
9 som har skapt Bjørnen, Orion og Syvstjernen og Sydens stjernekammere,
Ie ty nañoreñe i Arktorose naho i Telo-milahatsey, i Bode naho i Koto-kede atimoy.
10 som gjør store, uransakelige ting og under uten tall?
Ie i manao halatsàñe tsy onim-biribiriy, raha tsitantane tsy taka-voliliy.
11 Han går forbi mig, og jeg ser ham ikke; han farer forbi, og jeg merker ham ikke.
Ie miary amako, tsy ho treako: Naho ihelaña’e tsy ho rendreko.
12 Han griper sitt rov - hvem vil hindre ham, hvem vil si til ham: Hvad gjør du?
Ie mandrirotse, ia ty hisebañe. Hanoa’ ia ty hoe, Ino o anoe’oo?
13 Gud holder ikke sin vrede tilbake; under ham måtte Rahabs hjelpere bøie sig.
Tsy hampolin’ Añahare ty haviñera’e; mitsolofìñe ama’e ka o mpañimba’ i Rahabeo.
14 Hvorledes skulde da jeg kunne svare ham og velge mine ord imot ham,
Akore arè ty hahatoiñako aze, ty hijoboñe o volañe hitaroñakoo;
15 jeg som ikke kunde svare om jeg enn hadde rett, men måtte be min dommer om nåde!
Ndra te to i ahikoy, tsy ho nahatoiñe; ho nihalalieko tretre i Mpizakakoy.
16 Om jeg ropte, og han svarte mig, kunde jeg ikke tro at han hørte min røst,
Naho nikanjy iraho vaho nanoiñe ahiko re, tsy ho niantofako te nihaoñe’e ty feoko.
17 han som vilde knuse mig i storm og uten årsak ramme mig med sår på sår,
Vinonotrobo’e an-tio-bey iraho, indrae’e tsy amam-poto’e o ferekoo.
18 som ikke vilde tillate mig å dra ånde, men vilde mette mig med lidelser.
Tsy hapo’e hikofòke iraho, te mone atsafe’e afero;
19 Gjelder det styrke, så sier han: Se, her er jeg! Gjelder det rett: Hvem vil stevne mig?
Ty amo haozarañeo, Inao! Ie ty Maozatse! Le ty hatò: Ia ty hifamotoañe ama’e?
20 Hadde jeg enn rett, skulde dog min egen munn dømme mig skyldig; var jeg enn uskyldig, vilde han dog si at jeg hadde urett.
Naho naniom-batan-draho, ho nanisý ahy ty vavako; ndra t’ie tsy an-kila, ho tsarae’e te mengoke.
21 Skyldløs er jeg; jeg bryr mig ikke om å leve - jeg forakter mitt liv.
Malio tahin-draho, tsy haoñe’ ty troko, ho farieko ty fiaiko;
22 Det kommer ut på ett; derfor sier jeg: Skyldløs eller ugudelig - han gjør dem begge til intet.
Toe raike iaby avao: aa hoe iraho: Songa rotsahe’e ty mahity naho ty lo-tsereke.
23 Når svepen brått rammer med død, spotter han de uskyldiges lidelse.
Naho manjamañe aniany ty angorosy, le kizahe’e ty famoeañ’ay o vañoñeo.
24 Jorden er gitt i den ugudeliges hånd; han tilhyller dens dommeres åsyn. Er det ikke han som gjør det, hvem er det da?
Ie atolots’an-taña’ o lo-tserekeo ty tane, le takone’e ty lahara’ o mpizakao; aa naho tsy ie, le ia ka?
25 Mine dager har vært hastigere enn en løper; de er bortflyktet uten å ha sett noget godt;
Masìka te amo mpanao tsikiaviavio o androkoo, mihelañe tsy ahaisahan-kasoa.
26 de har faret avsted som båter av rør, som en ørn som slår ned på sitt bytte.
Mitsiritsioke hoe lakam-bezo, hoe tsimalaho mañao-tsindroke.
27 Om jeg sier: Jeg vil glemme min sorg, jeg vil la min mørke mine fare og se glad ut,
Aa naho nanao ty hoe iraho, handikofako i halalikoy, hapoko ty tareheko lonjetse toy, vaho hisomilake;
28 da gruer jeg for alle mine plager; jeg vet jo at du ikke frikjenner mig.
Ihembañako o fanaintaiñakoo, apotako t’ie tsy ho haha’o;
29 Jeg skal jo være ugudelig - hvorfor gjør jeg mig da forgjeves møie?
Aa kanao atao lo-tsereke iraho; ino ty ifanehafako tsy vente’e?
30 Om jeg tvettet mig med sne og renset mine hender med lut,
Naho miandro an-dranom-panala, naho kotriñeko an-tsokay o tañakoo;
31 da skulde du dyppe mig i en grøft, så mine klær vemmedes ved mig.
Mbe hagodo’o an-davak’ ao, vaho halaim-bintañe ahy o sikikoo.
32 For han er ikke en mann som jeg, så jeg kunde svare ham, så vi kunde gå sammen for retten;
Toe tsy ondaty manahak’ ahy re hahatoiñako, t’ie hifañatrek’ an-jaka.
33 det er ikke nogen voldgiftsmann mellem oss, som kunde legge sin hånd på oss begge.
Tsy amam-pañalañalañe ty añivo’ay ao, ze mete ho nanazok’ anay roroe.
34 Når han bare tok sitt ris bort fra mig, og hans redsler ikke skremte mig!
Ehe te hasita’e amako i kobai’ey, vaho tsy hampangebahebak’ ahy i fañeveñañe ama’ey;
35 Da skulde jeg tale uten å reddes for ham; for slik er jeg ikke, det vet jeg med mig selv.
Le ho nivolan-draho, vaho tsy ho nianifañe ama’e; fa toe tsy Izay ty an-troko ao.
