Jobs 9
1 Da tok Job til orde og sa:
Job antwoordde, en sprak:
2 Ja visst, jeg vet at det er så; hvorledes skulde en mann kunne ha rett mot Gud?
Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
3 Om han hadde lyst til å gå i rette med Gud, kunde han ikke svare ham ett til tusen.
Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
4 Vis som han er av hjerte og veldig i styrke - hvem trosset ham og kom vel fra det,
Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
5 han som flytter fjell før de vet av det, som velter dem i sin vrede,
Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
6 som ryster jorden, så den viker fra sitt sted, og dens støtter bever,
Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
7 som byder solen, så den ikke går op, og som setter segl for stjernene,
Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
8 som alene utspenner himmelen og skrider frem over havets høider,
Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
9 som har skapt Bjørnen, Orion og Syvstjernen og Sydens stjernekammere,
Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
10 som gjør store, uransakelige ting og under uten tall?
Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
11 Han går forbi mig, og jeg ser ham ikke; han farer forbi, og jeg merker ham ikke.
Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
12 Han griper sitt rov - hvem vil hindre ham, hvem vil si til ham: Hvad gjør du?
Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
13 Gud holder ikke sin vrede tilbake; under ham måtte Rahabs hjelpere bøie sig.
God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
14 Hvorledes skulde da jeg kunne svare ham og velge mine ord imot ham,
Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
15 jeg som ikke kunde svare om jeg enn hadde rett, men måtte be min dommer om nåde!
Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
16 Om jeg ropte, og han svarte mig, kunde jeg ikke tro at han hørte min røst,
En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
17 han som vilde knuse mig i storm og uten årsak ramme mig med sår på sår,
Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
18 som ikke vilde tillate mig å dra ånde, men vilde mette mig med lidelser.
Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
19 Gjelder det styrke, så sier han: Se, her er jeg! Gjelder det rett: Hvem vil stevne mig?
Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
20 Hadde jeg enn rett, skulde dog min egen munn dømme mig skyldig; var jeg enn uskyldig, vilde han dog si at jeg hadde urett.
Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
21 Skyldløs er jeg; jeg bryr mig ikke om å leve - jeg forakter mitt liv.
Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
22 Det kommer ut på ett; derfor sier jeg: Skyldløs eller ugudelig - han gjør dem begge til intet.
Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
23 Når svepen brått rammer med død, spotter han de uskyldiges lidelse.
Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
24 Jorden er gitt i den ugudeliges hånd; han tilhyller dens dommeres åsyn. Er det ikke han som gjør det, hvem er det da?
Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
25 Mine dager har vært hastigere enn en løper; de er bortflyktet uten å ha sett noget godt;
Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
26 de har faret avsted som båter av rør, som en ørn som slår ned på sitt bytte.
Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
27 Om jeg sier: Jeg vil glemme min sorg, jeg vil la min mørke mine fare og se glad ut,
Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
28 da gruer jeg for alle mine plager; jeg vet jo at du ikke frikjenner mig.
Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
29 Jeg skal jo være ugudelig - hvorfor gjør jeg mig da forgjeves møie?
En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
30 Om jeg tvettet mig med sne og renset mine hender med lut,
Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
31 da skulde du dyppe mig i en grøft, så mine klær vemmedes ved mig.
Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
32 For han er ikke en mann som jeg, så jeg kunde svare ham, så vi kunde gå sammen for retten;
Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
33 det er ikke nogen voldgiftsmann mellem oss, som kunde legge sin hånd på oss begge.
Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
34 Når han bare tok sitt ris bort fra mig, og hans redsler ikke skremte mig!
Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
35 Da skulde jeg tale uten å reddes for ham; for slik er jeg ikke, det vet jeg med mig selv.
Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
