Jobs 41
1 Kan du dra Leviatan op med en krok og trykke dens tunge ned med et snøre?
Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
2 Kan du sette en sivline i dens nese og gjennembore dens kjeve med en krok?
Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
3 Vil den rette mange ydmyke bønner til dig eller tale blide ord til dig?
Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
4 Vil den gjøre en pakt med dig, så du kan få den til din træl for all tid?
Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
5 Kan du leke med den som med en fugl og binde den fast for dine små piker?
Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
6 Kan et lag av fiskere kjøpslå om den, stykke den ut mellem kjøbmennene?
Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
7 Kan du fylle dens hud med spyd og dens hode med harpuner?
Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
8 Prøv å legge hånd på den! Den strid skal du komme til å minnes og ikke gjøre det igjen!
Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
9 Nei, den som våger slikt, hans håp blir sveket; allerede ved synet av den styrter han til jorden.
Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
10 Ingen er så djerv at han tør tirre den; hvem tør da sette sig op imot mig?
Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
11 Hvem gav mig noget først, så jeg skulde gi ham vederlag? Alt under himmelen hører mig til.
Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
12 Jeg vil ikke tie om dens lemmer, om dens store styrke og dens fagre bygning.
Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
13 Hvem har dradd dens klædning av? Hvem tør komme innenfor dens dobbelte rad av tenner?
Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
14 Hvem har åpnet dens kjevers dør? Rundt om dens tenner er redsel.
Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
15 Stolte er skjoldenes rader; hvert av dem er tillukket som med et fast segl.
Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
16 De ligger tett innpå hverandre, og ingen luft trenger inn imellem dem.
Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
17 Det ene skjold henger fast ved det andre; de griper inn i hverandre og skilles ikke at.
Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
18 Når den nyser, stråler det frem lys, og dens øine er som morgenrødens øielokk.
Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
19 Bluss farer ut av dens gap, gnister spruter frem.
Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
20 Fra dens nesebor kommer røk som av en gryte som koker over siv.
Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
21 Dens ånde tender kull i brand, og luer går ut av dens gap.
Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
22 På dens hals har styrken sin bolig, og angsten springer foran den.
In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
23 Dens doglapper sitter fast; de er som støpt på den og rører sig ikke.
Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
24 Dens hjerte er fast som sten, fast som den underste kvernsten.
Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
25 Når den hever sig, gruer helter; av redsel mister de sans og samling.
Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
26 Rammes den med sverd, så biter det ikke på den, heller ikke lanse, pil eller kastespyd.
Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
27 Den akter jern som strå, kobber som ormstukket tre.
Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
28 Buens sønn jager den ikke på flukt; slyngens stener blir som halm for den.
Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
29 Stridsklubber aktes som halm, og den ler av det susende spyd.
Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
30 På dens buk sitter skarpe skår, den gjør spor i dyndet som efter en treskeslede.
Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
31 Den får dypet til å koke som en gryte; den får havet til å skumme som en salvekokers kjele.
Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
32 Efter den lyser dens sti; dypet synes å ha sølvhår.
Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
33 Det er intet på jorden som er herre over den; den er skapt til ikke å reddes.
Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
34 Alt som er høit, ser den i øiet; den er en konge over alle stolte dyr.
Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
