Jobs 4
1 Da tok Elifas fra Teman til orde og sa:
| آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد: |
2 Om en prøvde å tale et ord til dig, vilde du da ta det ille op? Men hvem kan vel holde sine ord tilbake?
| ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم. |
3 Du har selv vist mange til rette, og maktløse hender styrket du;
| تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای. |
4 dine ord reiste den snublende op, og synkende knær gjorde du sterke.
5 Men nu, når det gjelder dig selv, blir du utålmodig, når det rammer dig, blir du forferdet.
| ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای. |
6 Er ikke din gudsfrykt din tillit, din ulastelige ferd ditt håp?
| آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟ |
7 Tenk efter: Hvem omkom uskyldig, og hvor gikk rettskafne til grunne?
| قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟ |
8 Efter det jeg har sett, har de som pløide urett og sådde nød, også høstet det.
| تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند. |
9 De omkom for Guds ånde, og for hans vredes pust blev de til intet.
| دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند. |
10 Løvens brøl og dens fryktelige røst hørtes ikke lenger, og ungløvenes tenner blev knust.
| شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست. |
11 Løven omkom av mangel på rov, og løvinnens unger blev adspredt.
| شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند. |
12 Og til mig stjal sig et ord; det lød for mitt øre som en hvisken,
| سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد. |
13 under skiftende tanker ved nattlige syner, når dyp søvn faller på menneskene.
| این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت. |
14 Frykt og beven kom over mig, så alle mine ben tok til å skjelve.
| ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد. |
15 Og en ånd fór forbi mitt åsyn; hårene på mitt legeme reiste sig.
| روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! |
16 Den blev stående, men jeg skjelnet ikke klart hvorledes den så ut - det var en skikkelse som stod der for mine øine; jeg hørte en stille susen og en røst:
| حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید: |
17 Er et menneske rettferdig for Gud, eller en mann ren for sin skaper?
| «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟ |
18 Se, på sine tjenere stoler han ikke, og hos sine engler finner han feil,
| خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد، |
19 hvor meget mere da hos dem som bor i hus av ler, og som har sin grunnvoll i støvet - de som knuses lettere enn møll.
| چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند. |
20 Fra morgen til aften - så er de sønderslått; uten at nogen akter på det, går de til grunne for alltid.
| صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. |
21 Blir ikke teltsnoren dradd ut hos dem? De dør, men ikke i visdom.
| طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.» |
