Jobs 4
1 Da tok Elifas fra Teman til orde og sa:
Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
2 Om en prøvde å tale et ord til dig, vilde du da ta det ille op? Men hvem kan vel holde sine ord tilbake?
«Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
3 Du har selv vist mange til rette, og maktløse hender styrket du;
På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
4 dine ord reiste den snublende op, og synkende knær gjorde du sterke.
med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
5 Men nu, når det gjelder dig selv, blir du utålmodig, når det rammer dig, blir du forferdet.
Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
6 Er ikke din gudsfrykt din tillit, din ulastelige ferd ditt håp?
Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
7 Tenk efter: Hvem omkom uskyldig, og hvor gikk rettskafne til grunne?
Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
8 Efter det jeg har sett, har de som pløide urett og sådde nød, også høstet det.
Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
9 De omkom for Guds ånde, og for hans vredes pust blev de til intet.
dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
10 Løvens brøl og dens fryktelige røst hørtes ikke lenger, og ungløvenes tenner blev knust.
Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
11 Løven omkom av mangel på rov, og løvinnens unger blev adspredt.
og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
12 Og til mig stjal sig et ord; det lød for mitt øre som en hvisken,
Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
13 under skiftende tanker ved nattlige syner, når dyp søvn faller på menneskene.
som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
14 Frykt og beven kom over mig, så alle mine ben tok til å skjelve.
Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
15 Og en ånd fór forbi mitt åsyn; hårene på mitt legeme reiste sig.
ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
16 Den blev stående, men jeg skjelnet ikke klart hvorledes den så ut - det var en skikkelse som stod der for mine øine; jeg hørte en stille susen og en røst:
og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
17 Er et menneske rettferdig for Gud, eller en mann ren for sin skaper?
«Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
18 Se, på sine tjenere stoler han ikke, og hos sine engler finner han feil,
Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
19 hvor meget mere da hos dem som bor i hus av ler, og som har sin grunnvoll i støvet - de som knuses lettere enn møll.
enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
20 Fra morgen til aften - så er de sønderslått; uten at nogen akter på det, går de til grunne for alltid.
Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
21 Blir ikke teltsnoren dradd ut hos dem? De dør, men ikke i visdom.
Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
