Jobs 4

1 Da tok Elifas fra Teman til orde og sa:

Sai Elifaz mutumin Teman ya amsa,

2 Om en prøvde å tale et ord til dig, vilde du da ta det ille op? Men hvem kan vel holde sine ord tilbake?

“In wani ya yi maka magana, za ka ji haushi? Amma wa zai iya yin shiru?

3 Du har selv vist mange til rette, og maktløse hender styrket du;

Ka tuna yadda ka yi wa mutane da yawa magana, yadda ka ƙarfafa hannuwa marasa ƙarfi.

4 dine ord reiste den snublende op, og synkende knær gjorde du sterke.

Maganarka ta ƙarfafa waɗanda suka yi tuntuɓe; ka ƙarfafa gwiwoyin da suka rasa ƙarfinsu.

5 Men nu, når det gjelder dig selv, blir du utålmodig, når det rammer dig, blir du forferdet.

Amma yanzu wahala ta zo maka, sai ka karaya; wahala ta sa ka rikice.

6 Er ikke din gudsfrykt din tillit, din ulastelige ferd ditt håp?

Ashe bai kamata ka dogara ga Allahnka ba, amincinka kuma yă zama begenka?

7 Tenk efter: Hvem omkom uskyldig, og hvor gikk rettskafne til grunne?

“Ka duba ka gani yanzu. Wane marar laifi ne ya taɓa hallaka? Ko an taɓa hallaka masu adalci?

8 Efter det jeg har sett, har de som pløide urett og sådde nød, også høstet det.

Na kula cewa waɗanda suke huɗa gonar mugunta, da waɗanda suke shuka mugunta, su ne suke girbe mugunta.

9 De omkom for Guds ånde, og for hans vredes pust blev de til intet.

A sa’a ɗaya Allah yake hallaka su, cikin fushinsa yakan hallaka su.

10 Løvens brøl og dens fryktelige røst hørtes ikke lenger, og ungløvenes tenner blev knust.

Zakoki suna ruri suna gurnani; duk da haka an karya haƙoran manyan zakoki.

11 Løven omkom av mangel på rov, og løvinnens unger blev adspredt.

Zakoki suna mutuwa domin ba dabbar da za su kashe su ci,’ya’yan zakanya kuma sun watse.

12 Og til mig stjal sig et ord; det lød for mitt øre som en hvisken,

“Asirce aka gaya mini maganan nan, da ƙyar kunnuwana suka iya ji.

13 under skiftende tanker ved nattlige syner, når dyp søvn faller på menneskene.

Cikin mafarki da tsakar dare, lokacin kowa yana zurfin barci, na sami saƙon nan.

14 Frykt og beven kom over mig, så alle mine ben tok til å skjelve.

Tsoro da fargaba suka kama ni har duk ƙasusuwan jikina suka yi ta rawa.

15 Og en ånd fór forbi mitt åsyn; hårene på mitt legeme reiste sig.

Wani iska ya taɓa mini fuska, sai tsigar jikina ta tashi.

16 Den blev stående, men jeg skjelnet ikke klart hvorledes den så ut - det var en skikkelse som stod der for mine øine; jeg hørte en stille susen og en røst:

Ya tsaya cik, amma ban iya sani ko mene ne ba. Wani abu ya tsaya a gabana, na kuma ji murya.

17 Er et menneske rettferdig for Gud, eller en mann ren for sin skaper?

‘Ko zai yiwu mutum yă fi Allah adalci, ko kuma mutum yă fi wanda ya halicce shi tsarki?

18 Se, på sine tjenere stoler han ikke, og hos sine engler finner han feil,

In Allah bai yarda da bayinsa ba, in ya sami mala’ikunsa da laifi,

19 hvor meget mere da hos dem som bor i hus av ler, og som har sin grunnvoll i støvet - de som knuses lettere enn møll.

to, su wane ne mutane masu zama a gidan da aka yi da laka, waɗanda da ƙura aka yi harsashensu, waɗanda za a iya murƙushe su kamar asu!

20 Fra morgen til aften - så er de sønderslått; uten at nogen akter på det, går de til grunne for alltid.

Tsakanin safe da yamma mai yiwuwa ne ragargaza su; farat ɗaya, su mutu har abada.

21 Blir ikke teltsnoren dradd ut hos dem? De dør, men ikke i visdom.

Ba a tuge igiyar tentinsu, don su mutu ba tare da hikima ba?’