Jobs 4
1 Da tok Elifas fra Teman til orde og sa:
Temanlı Elifaz belə cavab verdi:
2 Om en prøvde å tale et ord til dig, vilde du da ta det ille op? Men hvem kan vel holde sine ord tilbake?
«Kimsə sənə bir söz desə, inciyərsənmi? Danışmasın deyə kim özünü saxlaya bilər?
3 Du har selv vist mange til rette, og maktløse hender styrket du;
Bəli, çoxlarına dərs verdin, Onları əlləri taqətdən düşərkən gücləndirdin.
4 dine ord reiste den snublende op, og synkende knær gjorde du sterke.
Yıxılanları sözlərinlə qaldırdın, Dizləri əsənlərə güc verdin.
5 Men nu, når det gjelder dig selv, blir du utålmodig, når det rammer dig, blir du forferdet.
İndi bu iş başına gələrkən Özün taqətdən düşdün, Bəla sənə dəyəndə özünü itirdin.
6 Er ikke din gudsfrykt din tillit, din ulastelige ferd ditt håp?
Sən Allah xofuna etibar etmirdinmi? Kamil həyatına ümid edən sən deyildinmi?
7 Tenk efter: Hvem omkom uskyldig, og hvor gikk rettskafne til grunne?
Kimdir günahsız məhv olan? İndi yada sal. Əməlisalehlərin həlak olduğunu harada görmüsən?
8 Efter det jeg har sett, har de som pløide urett og sådde nød, også høstet det.
Mənim gördüyümə görə şər sahəsini belləyən, Əzab toxumu səpən insanlar əkdiyini biçər.
9 De omkom for Guds ånde, og for hans vredes pust blev de til intet.
Onlar Allahın nəfəsi ilə yox olar, Qəzəbinin küləyi onları udar.
10 Løvens brøl og dens fryktelige røst hørtes ikke lenger, og ungløvenes tenner blev knust.
Aslanların nəfəsi, qızmış şirlərin səsi kəsildi, Gənc aslanların dişləri qırıldı.
11 Løven omkom av mangel på rov, og løvinnens unger blev adspredt.
Şikarı olmadığı üçün güclü aslan həlak olar, Dişi aslanların balaları pərən-pərən qalar.
12 Og til mig stjal sig et ord; det lød for mitt øre som en hvisken,
Mənə gizli bir söz çatdı, Qulağım bir pıçıltı eşitdi,
13 under skiftende tanker ved nattlige syner, når dyp søvn faller på menneskene.
Gecə röyalardan doğan düşüncələr içində olanda, İnsanların dərin yuxuya getdiyi zamanda
14 Frykt og beven kom over mig, så alle mine ben tok til å skjelve.
Üstümə bir qorxu, bir titrətmə gəldi, Bütün sümüklərimi lərzəyə saldı.
15 Og en ånd fór forbi mitt åsyn; hårene på mitt legeme reiste sig.
Qarşımdan bir ruh keçdi, Bütün tüklərimi ürpətdi.
16 Den blev stående, men jeg skjelnet ikke klart hvorledes den så ut - det var en skikkelse som stod der for mine øine; jeg hørte en stille susen og en røst:
Ruh dayandı, bunun nə olduğunu bilmədim. Gözlərimin önündə bir surət dururdu, Sükunətin içindən bir səs eşitdim:
17 Er et menneske rettferdig for Gud, eller en mann ren for sin skaper?
“İnsan Allah qarşısında saleh olarmı? Yaradanın qarşısında təmiz adam varmı?
18 Se, på sine tjenere stoler han ikke, og hos sine engler finner han feil,
Allah bəndələrinə güvənmir, Mələklərində belə, səhv görür.
19 hvor meget mere da hos dem som bor i hus av ler, og som har sin grunnvoll i støvet - de som knuses lettere enn møll.
Palçıq evlərdə yaşayanlara, Mayası torpaqdan olanlara, Güvədən də tez əzilənlərə O güvənərmi?
20 Fra morgen til aften - så er de sønderslått; uten at nogen akter på det, går de til grunne for alltid.
Ömürləri səhərdən axşama çatmır, Fərqi yoxdur, hamı əbədi yox olur.
21 Blir ikke teltsnoren dradd ut hos dem? De dør, men ikke i visdom.
Yaşadıqları çadırın ipləri çəkiləndə Heç nə anlamazlar, ölüb gedərlər”.
