Jobs 39
1 Kjenner du tiden når stengjetene føder, og gir du akt på hindenes veer?
Ĉu vi scias la tempon, en kiu naskas la ibeksoj sur la rokoj? Ĉu vi observis la akuŝiĝon de la cervinoj?
2 Teller du månedene til de skal bære, og vet du tiden når de føder?
Ĉu vi kalkulis la monatojn de ilia gravedeco? Aŭ ĉu vi scias la tempon, kiam ili devas naski?
3 De bøier sig, føder sine unger og blir fri for sine smerter.
Ili fleksiĝas, elĵetas siajn idojn, Liberiĝas de siaj doloroj.
4 Deres unger blir kraftige og vokser op ute på marken; de løper bort og kommer ikke tilbake til dem.
Iliaj infanoj fortiĝas, kreskas en libereco, Foriras, ke ne revenas al ili.
5 Hvem har gitt villeslet dets frihet, hvem løste dets bånd,
Kiu donis liberecon al la sovaĝa azeno? Kaj kiu malligis ĝiajn ligilojn?
6 det som jeg gav ørkenen til hus og saltmoen til bolig?
La dezerton Mi faris ĝia domo, Kaj stepon ĝia loĝejo;
7 Det ler av byens ståk og styr; driverens skjenn slipper det å høre.
Ĝi ridas pri la bruo de la urbo, La kriojn de pelanto ĝi ne aŭdas;
8 Hvad det leter op på fjellene, er dets beite, og det søker efter hvert grønt strå.
La produktaĵoj de la montoj estas ĝia manĝaĵo, Kaj ĝi serĉas ĉian verdaĵon.
9 Har vel villoksen lyst til å tjene dig? Vil den bli natten over ved din krybbe?
Ĉu bubalo volos servi al vi? Ĉu ĝi volos nokti ĉe via manĝujo?
10 Kan du binde villoksen med rep til furen? Vil den harve dalene efter dig?
Ĉu vi povas alligi bubalon per ŝnuro al bedo? Ĉu ĝi erpos post vi valojn?
11 Kan du stole på den, fordi dens kraft er så stor, og kan du overlate den ditt arbeid?
Ĉu vi fidos ĝin pro ĝia granda forto? Kaj ĉu vi komisios al ĝi vian laboron?
12 Kan du lite på at den fører din grøde hjem, og at den samler den til din treskeplass?
Ĉu vi havos konfidon al ĝi, ke ĝi reportos viajn semojn Kaj kolektos en vian grenejon?
13 Strutsen flakser lystig med vingene; men viser dens vinger og fjær moderkjærlighet?
La flugilo de struto leviĝas gaje, Simile al la flugilo de cikonio kaj de akcipitro;
14 Nei, den overlater sine egg til jorden og lar dem opvarmes i sanden,
Ĉar ĝi lasas sur la tero siajn ovojn Kaj varmigas ilin en la sablo;
15 og den glemmer at en fot kan klemme dem itu, og markens ville dyr trå dem i stykker.
Ĝi forgesas, ke piedo povas ilin dispremi Kaj sovaĝa besto povas ilin disbati.
16 Den er hård mot sine unger, som om de ikke var dens egne; den er ikke redd for at dens møie skal være spilt.
Ĝi estas kruela por siaj idoj, kvazaŭ ili ne estus ĝiaj; Ĝi ne zorgas pri tio, ke ĝia laboro estas vana;
17 For Gud nektet den visdom og gav den ingen forstand.
Ĉar Dio senigis ĝin je saĝo Kaj ne donis al ĝi prudenton.
18 Men når den flakser i været, ler den av hesten og dens rytter.
Kiam ĝi leviĝas alten, Ĝi mokas ĉevalon kaj ĝian rajdanton.
19 Gir du hesten styrke? Klær du dens hals med bevrende man?
Ĉu vi donas forton al la ĉevalo? Ĉu vi vestas ĝian kolon per kolharoj?
20 Lar du den springe som gresshoppen? Dens stolte fnysen er forferdelig.
Ĉu vi povas saltigi ĝin kiel akrido? Terura estas la beleco de ĝia ronkado.
21 Den skraper i jorden og gleder sig ved sin kraft; så farer den frem mot væbnede skarer.
Ĝi fosas en la valo kaj estas gaja pro forteco; Ĝi eliras kontraŭ armiton;
22 Den ler av frykten og forferdes ikke, og den vender ikke om for sverd.
Ĝi ridas pri timo kaj ne senkuraĝiĝas, Kaj ne retiras sin de glavo.
23 Over den klirrer koggeret, blinkende spyd og lanse.
Super ĝi sonoras la sagujo, Brilas lanco kaj ponardego.
24 Med styr og ståk river den jorden op, og den lar sig ikke stagge når krigsluren lyder.
Kun bruo kaj kolero ĝi glutas teron, Kaj ne povas stari trankvile ĉe sonado de trumpeto.
25 Hver gang luren lyder, sier den: Hui! Og langt borte værer den striden, høvedsmenns tordenrøst og hærskrik.
Kiam eksonas la trumpeto, ĝi ekkrias: Ho, ho! Kaj de malproksime ĝi flarsentas la batalon, Kriadon de la kondukantoj, kaj bruon.
26 Skyldes det din forstand at høken svinger sig op og breder ut sine vinger mot Syden?
Ĉu pro via saĝo flugas la akcipitro Kaj etendas siajn flugilojn al sudo?
27 Er det på ditt bud at ørnen flyver så høit, og at den bygger sitt rede oppe i høiden?
Ĉu pro via ordono leviĝas la aglo Kaj faras alte sian neston?
28 Den bor på berget og har nattely der, på tind og nut.
Sur roko ĝi loĝas, Noktas sur dento de roko kaj de monta pinto.
29 Derfra speider den efter føde; langt bort skuer dens øine.
De tie ĝi elrigardas por si manĝaĵon; Malproksime vidas ĝiaj okuloj.
30 Dens unger drikker blod, og hvor der er lik, der er den.
Ĝiaj idoj trinkas sangon; Kaj kie estas mortigitoj, tie ĝi estas.
