Jobs 30
1 Men nu ler de av mig, de som er yngre av år enn jeg, hvis fedre jeg aktet så ringe at jeg ikke vilde sette dem blandt mine fehunder.
しかし今はわたしよりも年若い者が、かえってわたしをあざ笑う。彼らの父はわたしが卑しめて、群れの犬と一緒にさえしなかった者だ。
2 Hvad hjelp kunde jeg også ha av dem, de som har mistet all manndomskraft?
彼らの手の力からわたしは何を得るであろうか、彼らはその気力がすでに衰えた人々だ。
3 De er uttæret av nød og sult; de gnager på den tørre mo, som allerede igår var ørk og øde;
彼らは乏しさと激しい飢えとによって、かわいた荒れ地をかむ。
4 de plukker melde innunder buskene, og gyvelbuskens røtter er deres brød.
彼らは、ぜにあおいおよび灌木の葉を摘み、れだまの根をもって身を暖める。
5 Fra menneskenes samfund jages de ut; folk roper efter dem som efter tyver.
彼らは人々の中から追いだされ、盗びとを追うように、人々は彼らを追い呼ばわる。
6 I fryktelige kløfter må de bo, i huler i jord og berg.
彼らは急流の谷間に住み、土の穴または岩の穴におり、
7 Mellem buskene skriker de, i neslekratt samler de sig,
灌木の中にいななき、いらくさの下に押し合う。
8 barn av dårer og æreløse folk, pisket ut av landet.
彼らは愚かな者の子、また卑しい者の子であって、国から追いだされた者だ。
9 Og nu er jeg blitt til en spottesang og et ordsprog for dem.
それなのに、わたしは今彼らの歌となり、彼らの笑い草となった。
10 De avskyr mig, holder sig langt borte fra mig, og mitt ansikt sparer de ikke for spytt;
彼らはわたしをいとい、遠くわたしをはなれ、わたしの顔につばきすることも、ためらわない。
11 for de har løst sine tøiler og ydmyket mig, og bislet har de kastet av for mine øine.
神がわたしの綱を解いて、わたしを卑しめられたので、彼らもわたしの前に慎みを捨てた。
12 Ved min høire side reiser deres yngel sig; mine føtter støter de bort og legger sine ulykkesveier mot mig.
このともがらはわたしの右に立ち上がり、わたしを追いのけ、わたしにむかって滅びの道を築く。
13 De bryter op min sti, de gjør hvad de kan for å ødelegge mig, de som selv ingen hjelper har.
彼らはわたしの道をこわし、わたしの災を促す。これをさし止める者はない。
14 Som gjennem en vid revne kommer de; gjennem nedstyrtende murer velter de sig frem.
彼らは広い破れ口からはいるように進みきたり、破壊の中をおし寄せる。
15 Redsler har vendt sig mot mig, som stormen forfølger de min ære, og som en sky er min velferd faret bort.
恐ろしい事はわたしに臨み、わたしの誉は風のように吹き払われ、わたしの繁栄は雲のように消えうせた。
16 Og nu utøser min sjel sig i mig; trengsels dager holder mig fast.
今は、わたしの魂はわたしの内にとけて流れ、悩みの日はわたしを捕えた。
17 Natten gjennemborer mine ben, så de faller av, og min verk og pine hviler ikke.
夜はわたしの骨を激しく悩まし、わたしをかむ苦しみは、やむことがない。
18 Ved Guds store kraft er det blitt slik med mig at min klædning ikke er til å kjenne igjen; den henger tett omkring mig som kraven på min underkjortel.
それは暴力をもって、わたしの着物を捕え、はだ着のえりのように、わたしをしめつける。
19 Han har kastet mig ut i skarnet, så jeg er blitt lik støv og aske.
神がわたしを泥の中に投げ入れられたので、わたしはちり灰のようになった。
20 Jeg skriker til dig, men du svarer mig ikke; jeg står der, og du bare ser på mig.
わたしがあなたにむかって呼ばわっても、あなたは答えられない。わたしが立っていても、あなたは顧みられない。
21 Du er blitt grusom mot mig, med din sterke hånd forfølger du mig.
あなたは変って、わたしに無情な者となり、み手の力をもってわたしを攻め悩まされる。
22 Du løfter mig op i stormen, du lar mig fare avsted, og du lar mig forgå i dens brak;
あなたはわたしを揚げて風の上に乗せ、大風のうなり声の中に、もませられる。
23 for jeg vet at du fører mig til døden, til den bolig hvor alt levende samles.
わたしは知っている、あなたはわたしを死に帰らせ、すべての生き物の集まる家に帰らせられることを。
24 Dog, rekker ikke mennesket ut sin hånd når alt synker i grus? Skriker han ikke om hjelp når han er kommet i ulykke?
さりながら荒塚の中にある者は、手を伸べないであろうか、災の中にある者は助けを呼び求めないであろうか。
25 Gråt jeg ikke selv over den som hadde hårde dager? Sørget ikke min sjel over den fattige?
わたしは苦しい日を送る者のために泣かなかったか。わたしの魂は貧しい人のために悲しまなかったか。
26 For jeg ventet godt, men det kom ondt; jeg håpet på lys, men det kom mørke.
しかしわたしが幸を望んだのに災が来た。光を待ち望んだのにやみが来た。
27 Mine innvoller koker og er ikke stille; trengsels dager er kommet over mig.
わたしのはらわたは沸きかえって、静まらない。悩みの日がわたしに近づいた。
28 Sort går jeg omkring, men ikke av solens hete; midt iblandt folk reiser jeg mig og roper om hjelp.
わたしは日の光によらずに黒くなって歩き、公会の中に立って助けを呼び求める。
29 Jeg er blitt en bror av sjakaler og en stallbror av strutser.
わたしは山犬の兄弟となり、だちょうの友となった。
30 Min hud er sort og faller av mig, og mine ben er brent av hete.
わたしの皮膚は黒くなって、はげ落ち、わたしの骨は熱さによって燃え、
31 Og min citar er blitt til sorg, og min fløite til gråt og klage.
わたしの琴は悲しみの音となり、わたしの笛は泣く者の声となった。
